G3600: ὀδυνάω

И, увидев Его, удивились; и Матерь Его сказала Ему: Чадо! что Ты сделал с нами? Вот, отец Твой и Я с великою скорбью искали Тебя.

І ўбачыўшы Яго, зьдзівіліся; і Маці Ягоная сказала Яму: Дзіця! што Ты зрабіў з намі? вось, бацька Твой і Я зь вялікаю скрухаю шукалі Цябе.

І, убачыўшы Яго, здзівіліся. І Маці Яго сказала Яму: «Сынок, чаму так нам зрабіў? Вось жа, бацька Твой і Я, пакутуючы, шукалі Цябе».

І, абачыўшы Яго, зьдзіваваліся; і маці Ягоная сказала Яму: «Дзяцё! чаму Ты зрабіў гэтак нам? Гля, айцец Твой а я із журбою шукалі Цябе».

І, угле́дзіўшы Яго, зьдзівіліся; і маці Яго сказала Яму: Дзіця! што ты зрабіў з намі? Вось бацька Твой і я з вялікаю туго́ю шукалі Цябе́.

І, убачыўшы Яго, яны вельмі здзівíліся, і Маці Яго сказала Яму: Дзіця́! чаму Ты зрабіў нам так? Вось, бацька Твой і Я, паку́туючы, шукалі Цябе.

Убачыўшы Яго, яны здзівіліся, і сказала Яму Маці Ягоная: «Дзіця, чаму Ты зрабіў нам так? Вось бацька Твой і я балюча перажывалі, шукаючы Цябе».

І, убачыўшы Яго, зьдзівіліся, і маці Ягоная сказала Яму: «Дзіця! Што Ты зрабіў нам гэтак? Вось, бацька Твой і я з вялікай мукаю шукалі Цябе».

І, убачыўшы Яго, яны былі ўражаныя, і Яго Маці сказала Яму: Сыне, чаму Ты нам зрабіў так? Вось, Твой боцька і Я змучыліся, шукаючы Цябе.

І ўбачыўшы Яго зьдзівіліся; і сказала Яму маці Ягоная: Дзіця! Чаму Ты зрабіў нам так? Вось ба́цька Твой і я пакутуючы шукалі Цябе.

І яны задзівіліся, ўбачыўшы Яго; і сказала Яму Маці Ягоная: Сыне, што Ты зрабіў з намі? вось, айцец Твой і я з вялікім жалем шукалі Цябе.

І ўбачыўшы зьдзівіліся; і сказала да яго матка ягона: Сыне, нашто ты нам зрабіў гэтак? Вось айцец твой і я гаротныя шукалі цябе.

и, возопив, сказал: отче Аврааме! умилосердись надо мною и пошли Лазаря, чтобы омочил конец перста своего в воде и прохладил язык мой, ибо я мучаюсь в пламени сем.

і загаласіўшы, сказаў: Войча Абрагаме! умілажалься сэрцам зь мяне і пашлі Лазара, каб умачыў канец пальца свайго ў ваду і ахаладзіў язык мой, бо я пакутую ў полымі гэтым.

І, закрычаўшы, сказаў: “Ойча Абрагаме, злітуйся нада мной і пашлі Лазара, хай умочыць у вадзе канец пальца свайго і змочыць язык мой, бо мучуся ў полымі гэтым”.

І, загаласіўшы, сказаў: "Войча Абрагаме! зжалься над імною і пашлі Лазара, каб занурыў канец палца свайго ў ваду і астудзіў язык мой, бо я мучаюся ў гэтым поламені".

і, загаласіўшы, сказаў: Аце́ц Аўраам! зьлітуйся нада мною і пашлі Лазара, каб абмачыў кане́ц пальца свайго ў вадзе́ і асьвяжыў язык мой, бо я мучуся ў полымі гэтым.

і, ўсклíкнуўшы, сказаў: ойча Аўраа́ме, змíлуйся нада мною і пашлí Ла́зара, каб ён абмакну́ў канец пальца свайго ў ваду́ і астудзíў язык мой, бо я паку́тую ў полымі гэтым.

Усклікнуўшы, ён сказаў: “Ойча Абрагаме, змілуйся нада мною і пашлі Лазара, каб абмакнуў канец пальца свайго ў ваду і ахаладзіў мой язык, бо я пакутую ў полымі гэтым”.

і, загаласіўшы, сказаў: “Ойча Абрагаме! Зьлітуйся нада мною і пашлі Лазара, каб абмачыў канец пальца свайго ў вадзе і асьвяжыў язык мой, бо я мучуся ў полымі гэтым”.

І ён, усклікнуўшы, сказаў: Татухна Аўрааме, злітуйся нада мною і пашлі Лазара, каб ён абмакнуў канец свайго пальца ў ваду і астудзіў мой язык, бо я мучуся ў гэтым полымі.

І ён, загаласіўшы, сказаў: тата Абрагаме! зьлітуйся нада мною і пашлі Лазара, каб (ён) абмачыў канец пальца свайго ў вадзе і астудзіў язык мой, бо (я) мучуся ў полымі гэтым.

І, усклікнуўшы, ён прамовіў: — войча, Абрагаме! зьмілуйся нада мною й пашлі Лазара, няхай абмочыць канец пальца свайго й асьвежыць язык мой, бо я мучуся ў полымі гэтым.

І ён галосячы сказаў: Ойча Абрагаме, зжалься нада мною і пашлі Лазара, каб ён абмакнуў канец пальца свайго ў ваду, каб асьвяжыў язык мой, бо я мучаюся ў гэтым полымі.

Но Авраам сказал: чадо! вспомни, что ты получил уже доброе твое в жизни твоей, а Лазарь — злое; ныне же он здесь утешается, а ты страдаешь;

Але Абрагам сказаў: дзіця! згадай, што ты атрымаў ужо добраснае тваё ў жыцьці тваім, а Лазар ліхое; і цяпер ён тут суцяшаецца, а ты пакутуеш;

І сказаў Абрагам: “Сыне, прыпомні, як ты ў жыцці сваім карыстаўся даброццямі тваімі, а Лазар гэтак жа благаццём; ён цяпер тут суцяшаецца, а ты пакутуеш.

Але Абрагам сказаў: "Дзяцё, успомні, што ты супоўна адзяржаў дабро свае за жыцьця свайго, а Лазар таксама ліха; цяпер жа ён цешыцца тут, а ты мучышся.

Але Аўраам сказаў: сын! прыпомні, што ў жыцьці тваім ме́ў ты добрае, а Лазар благое; цяпе́р жа ён тут пацяшаецца, а ты це́рпіш вялікія мукі;

Аўраа́м жа сказаў: дзіця́! успомні, што ты атрыма́ў добрае сваё ў жыццí сваім, а Ла́зар гэтак жа ліхо́е; цяпер жа ён тут суцяша́ецца, а ты паку́туеш;

Але Абрагам сказаў: “Дзіця, успомні, што ты атрымаў ужо сваё дабро пры жыцці сваім, падобным чынам і Лазар — ліха. Цяпер жа ён тут суцяшаецца, а ты пакутуеш.

Але Абрагам сказаў: “Сыне! Узгадай, што ў жыцьці тваім меў ты добрае, а Лазар — ліхоту; цяпер жа ён тут суцяшаецца, а ты мучышся.

Аўраам жа сказаў: Дзіця, успомні, што ты ў сваім жыцці атрымаў сваё добрае, а Лазар гэтак жа ліхое; цяпер жа ён тут суцяшаецца, а ты мучышся.

Сказаў жа Абрагам: дзіця! прыпомні, што ты (ужо) атрымаў добрае тваё ў жыцьці тваім, а Лазар гэтак жа благое; цяпер жа тут (ён) суцяшаецца, а ты пакутуеш;

Абрагам-жа сказаў: — сыне! прыпомні, колькі ўжыў ты дабра за жыцьця твайга, а Лазар — благоцьця; цяпер-жа ён цешыцца, а ты пакутуеш.

І сказаў яму Абрагам: Сыне, успомні, што ты за жыцьця свайго атрымаў дабро, а Лазар ізноў благое; цяпер-жа ён цешыцца, а ты мучысься.

скорбя особенно от сказанного им слова, что они уже не увидят лица его. И провожали его до корабля.

смуткуючы найболей ад сказанага ім слова, што ўжо не пабачаць аблічча ягонага. І праводзілі яго да карабля.

сумуючы вельмі з-за слова, якое ён сказаў, што больш не ўбачаць вобліку яго. І правялі яго да карабля.

Асабліва балела ім ад слова, каторае ён сказаў ім, што наперад яны не абачаць віду ягонага. І прапушчалі яго аж да карабля.

сумуючы найбольш дзеля слова, якое сказаў, што ўжо больш ня ўгле́дзяць аблічча ягонага. І праводзілі яго да карабля.

смутку́ючы найбольш з-за ска́занага ім сло́ва, што яны ўжо не ўба́чаць аблíчча яго. І право́дзілі яго на карабе́ль.

Найбольш смуткавалі з-за слова, якое ён сказаў, што ўжо не ўбачаць яго. І праводзілі яго да карабля.

сумуючы найбольш дзеля слова, якое ён сказаў, што ўжо больш ня будуць бачыць аблічча ягонага. І праводзілі яго да карабля.

адчуваючы асаблівы боль з-за слова, якое ён сказаў, — што яны ўжо не ўбачаць яго аблічча. І яны праводзілі яго на карабель.

сумуючы найбольш дзеля слова, якое (ён) сказаў, што ўжо больш ня ўбачаць аблічча ягонага. І праводзілі яго да карабля.

адчуваючы жаль найболей з таго слова, якое ён сказаў, што болей ня ўгледзяць вобліку ягонага. І праводзілі яго да карабля.