Дзеянні 1 глава

Дзеянні Апосталаў
Пераклад Анатоля Клышкi → Елизаветинская Библия

Першую кнігу я склаў, о Тэофіле, пра ўсё, што Ісус пачаў рабіць і чаму вучыць

Пе́рвое ѹ҆́бѡ сло́во сотвори́хъ ѡ҆ всѣ́хъ, ѽ, ѳео́фїле, ѩ҆̀же нача́тъ ї҆и҃съ твори́ти же и҆ ѹ҆чи́ти

аж да таго дня, калі Ён быў узнесены, даўшы праз Святога Духа наказы Апосталам, якіх Ён выбраў;

да́же до днѐ, въ ѻ҆́ньже, заповѣ́давъ а҆п҇лѡмъ дх҃омъ ст҃ы́мъ, и҆̀хже и҆збра̀, вознесе́сѧ:

якім Ён і паказаў Сябе жывым, пасля Сваіх пакутаў, многімі бясспрэчнымі доказамі, на працягу сарака дзён з’яўляючыся ім і кажучы пра Царства Божае.

пред̾ ни́миже и҆ поста́ви себѐ жи́ва по страда́нїи свое́мъ во мно́зѣхъ и҆́стинныхъ зна́менїихъ, де́нми четы́редесѧтьми ѩ҆влѧ́ѧсѧ и҆̀мъ и҆ гл҃ѧ ѩ҆̀же ѡ҆ цр҇твїи бж҃їи:

І, сабраўшы іх, Ён загадаў ім не адлучацца ад Іерусаліма, а чакаць абяцанага Бацькам: Пра што вы чулі ад Мяне,

съ ни́миже и҆ ѩ҆ды́й повелѣ̀ и҆̀мъ ѿ ї҆ер҇ли́ма не ѿлѹча́тисѧ, но жда́ти ѡ҆бѣтова́нїѧ ѻ҆́ч҃а, є҆́же слы́шасте ѿ менє̀:

бо Іаан хрысціў вадою, вы ж праз некалькі гэтых дзён будзеце ахрышчаны Святым Духам.

ѩ҆́кѡ ї҆ѡа́ннъ ѹ҆́бѡ крести́лъ є҆́сть водо́ю, вы́ же и҆́мате крести́тисѧ дх҃омъ ст҃ы́мъ не по мно́зѣхъ си́хъ дне́хъ.

Дык тыя, што зышліся, пыталіся ў Яго, кажучы: Госпадзе, ці не ў гэты час Ты ўзнаўляеш царства Ізраілю?

Ѻ҆ни́ же ѹ҆̀бо соше́дшесѧ вопроша́хѹ є҆го̀, глаго́люще: гд҇и, а҆́ще въ лѣ́то сїѐ ѹ҆строѧ́еши ца́рствїе ї҆и҃лево;

Ён жа сказаў ім: Не вам ведаць часы ці абставіны, якія Бацька вызначыў Сваёю ўладаю,

Рече́ же къ ни҄мъ: нѣ́сть ва́ше разѹмѣ́ти времена̀ и҆ лѣ҄та, ѩ҆̀же ѻ҆ц҃ъ положѝ во свое́й вла́сти:

але вы атрымаеце сілу, калі Святы Дух зыдзе на вас, і вы будзеце Маімі сведкамі і ў Іерусаліме, і ва ўсёй Іудзеі, і ў Самарыі, і аж да краю зямлі.

но прїи́мете си́лѹ, наше́дшѹ ст҃о́мѹ дх҃ѹ на вы̀, и҆ бѹ́дете мѝ свидѣ́тєлїе во ї҆ер҇ли́мѣ же и҆ во все́й ї҆ѹде́и и҆ самарі́и и҆ да́же до послѣ́днихъ землѝ.

І, сказаўшы гэта, калі яны яшчэ бачылі Яго, Ён быў узняты, і воблака забрала Яго ад іх вачэй.

И҆ сїѧ҄ ре́къ, зрѧ́щымъ и҆̀мъ взѧ́тсѧ, и҆ ѡ҆́блакъ под̾ѧ́тъ є҆го̀ ѿ ѻ҆́чїю и҆́хъ.

І калі яны пільна ўглядаліся ў неба, як Ён узыходзіў, і вось, сталі пры іх у белых шатах два чалавекі,

И҆ є҆гда̀ взира́юще бѧ́хѹ на не́бо, и҆дѹ́щѹ є҆мѹ̀, и҆ сѐ, мѹ҄жа два̀ ста́ста пред̾ ни́ми во ѻ҆де́жди бѣлѣ̀,

якія і сказалі: Мужы галілейскія, што вы стаіце, углядаючыся ў неба? Гэты Ісус, узнесены ад вас у неба, прыйдзе гэтак жа, як вы бачылі Яго, калі Ён узыходзіў у неба.

ѩ҆̀же и҆ реко́ста: мѹ́жїе галїле́йстїи, что̀ стоитѐ зрѧ́ще на не́бо; се́й ї҆и҃съ, вознесы́йсѧ ѿ ва́съ на нб҃о, та́кожде прїи́детъ, и҆́мже ѡ҆́бразомъ ви́дѣсте є҆го̀ и҆дѹ́ща на нб҃о.

Тады яны вярнуліся ў Іерусалім з гары, якая называецца Элеон і знаходзіцца паблізу Іерусаліма, адлеглая на суботні дзень хады1.

(За҄ 2.) Тогда̀ возврати́шасѧ во ї҆ер҇ли́мъ ѿ горы̀ нарица́емыѧ є҆леѡ́нъ, ѩ҆́же є҆́сть бли́з̾ ї҆ер҇ли́ма, сѹббѡ́ты и҆мѹ́щїѧ пѹ́ть.

І калі яны ўвайшлі, то падняліся ў верхні пакой, дзе яны жылі: Пётр, Іаан, Іякаў2 і Андрэй, Філіп і Фама, Варфаламей і Матфей, Іякаў, сын Алфееў, Сіман Зілот і Іуда, брат Іякаваў.

И҆ є҆гда̀ внидо́ша, взыдо́ша на го́рницѹ, и҆дѣ́же бѧ́хѹ пребыва́юще, пе́тръ же и҆ ї҆а́кѡвъ, и҆ ї҆ѡа́ннъ и҆ а҆ндре́й, фїлі́ппъ и҆ ѳѡма̀, варѳоломе́й и҆ матѳе́й, ї҆а́кѡвъ а҆лфе́овъ и҆ сі́мѡнъ зилѡ́тъ и҆ ї҆ѹ́да ї҆а́кѡвль:

Усе яны аднадушна шчыравалі ў малітве [і прашэнні] разам з жанчынамі і з Марыям3, Ісусавай маці, і [з] Яго братамі.

сі́и всѝ бѧ́хѹ терпѧ́ще є҆динодѹ́шнѡ въ моли́твѣ и҆ моле́нїи, съ жена́ми и҆ мр҃і́ею мт҃рїю ї҆и҃совою и҆ съ бра́тїею є҆гѡ̀.

І ў гэтыя дні Пётр, стаўшы пасярэдзіне братоў4, сказаў, (а была грамада людзей разам каля ста дваццаці):

И҆ во дни҄ ты҄ѧ воста́въ пе́тръ посредѣ̀ ѹ҆чн҃къ, речѐ,

Мужы браты, належала спраўдзіцца Пісанню, у якім Святы Дух наперад сказаў вуснамі Давідавымі пра Іуду, які зрабіўся павадыром для тых, хто схапіў Ісуса,

бѣ́ же и҆ме́нъ наро́да вкѹ́пѣ ѩ҆́кѡ сто̀ и҆ два́десѧть: мѹ́жїе бра́тїе, подоба́ше сконча́тисѧ писа́нїю семѹ̀, є҆́же предречѐ дх҃ъ ст҃ы́й ѹ҆сты҄ дв҃довыми ѡ҆ ї҆ѹ́дѣ, бы́вшемъ вождѝ є҆́мшымъ ї҆и҃са:

бо ён быў залічаны да нас і атрымаў жэрабя гэтага служэння.

ѩ҆́кѡ причте́нъ бѣ̀ съ на́ми и҆ прїѧ́лъ бѧ́ше жре́бїй слѹ́жбы сеѧ̀:

Дык ён набыў поле платаю за няправеднасць і, упаўшы ўніз галавою, лопнуў пасярэдзіне, і вываліся ўсе яго вантробы.

се́й ѹ҆̀бо стѧжа̀ село̀ ѿ мзды̀ непра́ведныѧ, и҆ ни́цъ бы́въ просѣ́десѧ посредѣ̀, и҆ и҆злїѧ́сѧ всѧ̀ ѹ҆тро́ба є҆гѡ̀:

І гэта стала вядома ўсім жыхарам Іерусаліма, так што поле тое названа на іх уласнай гаворцы Акелдамах, гэта значыць «поле крыві».

и҆ разѹ́мно бы́сть всѣ́мъ живѹ́щымъ во ї҆ер҇ли́мѣ, ѩ҆́кѡ нарещи́сѧ селѹ̀ томѹ̀ свои́мъ и҆́хъ ѧ҆зы́комъ [а҆келдама̀], є҆́же є҆́сть [село̀ кро́ве]:

Бо напісана ў кнізе Псалмоў: «Няхай апусцее дом яго і няхай ніхто не жыве ў ім» і «пасаду яго няхай прыме іншы».

пи́шетсѧ бо въ кни́зѣ ѱало́мстѣй: да бѹ́детъ дво́ръ є҆гѡ̀ пѹ́стъ, и҆ да не бѹ́детъ живѹ́щагѡ въ не́мъ, и҆ є҆пі́скопство є҆гѡ̀ да прїи́метъ и҆́нъ:

Дык трэба, каб з людзей, хто спадарожнічаў разам з намі ўвесь час, калі сярод нас уваходзіў і выходзіў Госпад Ісус,

подоба́етъ ѹ҆̀бо ѿ сходи́вшихсѧ съ на́ми мѹже́й во всѧ́ко лѣ́то, въ не́же вни́де и҆ и҆зы́де въ на́съ гд҇ь ї҆и҃съ,

пачынаючы ад Іаанавага хрышчэння да таго дня, калі Ён быў узнесены ад нас, — каб адзін з іх быў разам з намі сведка Яго ўваскрэсення.

наче́нъ ѿ креще́нїѧ ї҆ѡа́ннова да́же до днѐ, въ ѻ҆́ньже вознесе́сѧ (на нб҃о) ѿ на́съ, свидѣ́телю воскр҇нїѧ є҆гѡ̀ бы́ти съ на́ми є҆ди́номѹ ѿ си́хъ.

І паставілі двух: Іосіфа, якога звалі Варсавам, па мянушцы Юст, і Матфія.

И҆ поста́виша два̀, ї҆ѡ́сифа нарица́емаго [варса́вѹ], и҆́же нарече́нъ бы́сть [ї҆ѹ́стъ], и҆ матѳі́а,

І, памаліўшыся, яны сказалі: Ты, Госпадзе, Сэрцазнаўца ўсіх, пакажы, каго Ты аднаго выбраў з гэтых двух,

и҆ помоли́вшесѧ рѣ́ша: ты̀, гд҇и, срдцевѣ́дче всѣ́хъ, покажѝ, є҆го́же и҆збра́лъ є҆сѝ ѿ сею̀ двою̀ є҆ди́наго,

каб ён прыняў месца5 гэтага служэння і Апостальства, ад якога адпаў Іуда, каб пайсці ў сваё месца.

прїѧ́ти жре́бїй слѹже́нїѧ сегѡ̀ и҆ а҆п҇лства, и҆з̾ негѡ́же и҆спадѐ ї҆ѹ́да, и҆тѝ въ мѣ́сто своѐ.

І далі ім жэрабі. І выпала жэрабя на Матфія, і ён быў прылічаны да адзінаццаці Апосталаў.

И҆ да́ша жрє́бїѧ и҆́ма, и҆ падѐ жре́бїй на матѳі́а, и҆ причте́нъ бы́сть ко є҆динона́десѧти а҆п҇лѡмъ.

Примечания:

Пераклад Анатоля Клышкi

12 1: Іудзею ў суботу дазвалялася прайсці каля аднаго кіламетра. (На гэтай адлегласці ў пустэльні стаялі самыя крайнія палаткі ад Маісеевай скініі).

13 2: У некат. рукап.: Іякаў, Іаан.

14 3: У некат. рукап.: Марыяй.

15 4: У некат. рукап.: вучняў.

25 5: У некат. рукап.: жэрабя.

« 21 глава 2 глава »