Да Філімону 1 глава

Ліст да Філімона
Пераклад Анатоля Клышкi → Елизаветинская Библия

Павел, вязень Хрыста Ісуса, і Цімафей, брат, — Філімону, нашаму ўлюбёнцу і супрацоўніку,

Па́ѵелъ ю҆́зникъ ї҆и҃съ хр҇то́въ, и҆ тїмоѳе́й бра́тъ, фїлимо́нѹ возлю́бленномѹ и҆ споспѣ́шникѹ на́шемѹ,

і Апфіі, [любай] сястры, і Архіпу, нашаму паплечніку, і царкве, якая ў тваім доме:

и҆ а҆пфі́и сестрѣ̀ возлю́бленнѣй, и҆ а҆рхі́ппѹ сово́инственникѹ на́шемѹ, и҆ дома́шней твое́й цр҃кви:

Ласка Божая вам і мір ад Бога, нашага Бацькі, і Госпада Ісуса Хрыста.

блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ, и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀.

Дзякую майму Богу заўсёды, упамінаючы цябе ў маіх малітвах,

Благодарю̀ бг҃а моего̀, всегда̀ па́мѧть ѡ҆ тебѣ̀ творѧ̀ въ моли́твахъ мои́хъ,

чуючы пра тваю любоў і веру, якую ты маеш да Госпада Ісуса і да ўсіх святых,

слы́шавъ любо́вь твою̀ и҆ вѣ́рѹ, ю҆́же и҆́маши ко гд҇ѹ ї҆и҃сѹ и҆ ко всѣ҄мъ ст҃ы҄мъ,

каб твая вера, адзіная для ўсіх нас, стала дзейнаю ў спазнанні ўсяго таго добрага, што ў вас1 для Хрыста [Ісуса].

ѩ҆́кѡ да ѻ҆бще́нїе твоеѧ̀ вѣ́ры дѣ́йственно бѹ́детъ въ ра́зѹмѣ всѧ́кагѡ бл҃га, є҆́же въ ва́съ, ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ.

Бо я атрымаў вялікую радасць і суцяшэнне ад тваёй любові, таму што табою, браце, супакоены сэрцы святых.

Ра́дость бо и҆́мамъ мно́гѹ и҆ ѹ҆тѣше́нїе ѡ҆ любвѝ твое́й, ѩ҆́кѡ ѹ҆трѡ́бы ст҃ы́хъ почи́ша тобо́ю, бра́те.

Таму, хоць я маю вялікую адвагу ў Хрысце загадваць табе, што належыць,

Сегѡ̀ ра́ди мно́гое дерзнове́нїе и҆мѣ́ѧ во хр҇тѣ̀ повелѣва́ти тебѣ̀, є҆́же потре́бно є҆́сть,

з-за любові хутчэй прашу — такі, як я ёсць, Павел, стары чалавек, а цяпер і вязень Хрыста Ісуса;

любве́ же ра́ди па́че молю̀, тако́въ сы́й ѩ҆́коже па́ѵелъ ста́рецъ, нн҃ѣ же и҆ ѹ҆́зникъ ї҆и҃са хр҇та̀:

прашу цябе за майго сына, якога я нарадзіў у [маіх] кайданах, за Анісіма,

молю́ тѧ ѡ҆ мое́мъ ча́дѣ, є҆го́же роди́хъ во ѹ҆́захъ мои́хъ ѻ҆ни́сїма,

які некалі быў табе бескарысны, цяпер жа карысны і табе, і мне,

и҆ногда̀ тебѣ̀ непотре́бнаго, нн҃ѣ же тебѣ̀ и҆ мнѣ̀ благопотре́бна, є҆го́же возпосла́хъ тебѣ̀,

якога я адаслаў табе, яго, гэта ёсць маё сэрца, [ты ж забяры яго];

ты́ же є҆го̀, си́рѣчь мою̀ ѹ҆тро́бѹ, прїимѝ.

якога я хацеў трымаць пры сабе, каб ён служыў мне за цябе ў кайданах за дабравешчанне,

Є҆го́же а҆́зъ хотѣ́хъ ѹ҆ себє̀ держа́ти, да вмѣ́стѡ тебє̀ послѹ́житъ мѝ во ѹ҆́захъ бл҃говѣствова́нїѧ:

але без тваёй згоды я нічога не захацеў рабіць, каб тваё дабрадзейства было не як бы з неабходнасці, а добраахвотным.

без̾ твоеѧ́ же во́ли ничто́же восхотѣ́хъ сотвори́ти, да не а҆́ки по нѹ́жди бл҃го́е твоѐ бѹ́детъ, но по во́ли.

Бо, можа быць, ён на тое часова быў адлучаны, каб ты атрымаў яго навекі —

Не́гли бо ра́ди сегѡ̀ разлѹчи́сѧ на ча́съ, да вѣ́чна того̀ прїи́меши,

ужо не як раба, а болей, чым раба, як улюбёнага брата, асабліва мне, а тым больш табе, і цялесна, і ў Госпадзе.

не ктомѹ̀ а҆́ки раба̀, но вы́ше раба̀, бра́та возлю́бленна, па́че же мнѣ̀, кольми́ же па́че тебѣ̀, и҆ по пло́ти и҆ ѡ҆ гд҇ѣ.

Дык, калі ты лічыш мяне сваім супольнікам, то прымі яго, як мяне.

А҆́ще ѹ҆̀бо и҆́маши менѐ ѻ҆́бщника, прїимѝ сего̀ ѩ҆́коже менѐ.

Калі ж ён чым-небудзь пакрыўдзіў цябе ці павінен табе, залічы гэта за мною.

А҆́ще же въ чесо́мъ ѡ҆би́дѣ тебѐ, и҆лѝ до́лженъ є҆́сть, мнѣ̀ сїѐ вмѣнѝ.

Я, Павел, напісаў сваёю ўласнай рукою: я аддам; каб не сказаць табе, што ты і за самога сябе мне вінен.

А҆́зъ па́ѵелъ написа́хъ рѹко́ю мое́ю: а҆́зъ возда́мъ: да не рекѹ̀ тебѣ̀, ѩ҆́кѡ и҆ са́мъ себѐ мѝ є҆сѝ до́лженъ.

Так, браце, дай мне займець карысць ад цябе ў Госпадзе: супакой маё сэрца ў Хрысце.

Є҆́й, бра́те, а҆́зъ да полѹчѹ̀ є҆́же прошѹ̀ ѹ҆ тебє̀ {да по́льзѹютсѧ тобо́ю} ѡ҆ гд҇ѣ: ѹ҆поко́й мою̀ ѹ҆тро́бѹ ѡ҆ гд҇ѣ.

Упэўнены ў тваёй паслухмянасці, я напісаў табе, ведаючы, што ты зробіш і звыш таго, пра што я кажу.

Надѣ́ѧвсѧ на послѹша́нїе твоѐ написа́хъ тебѣ̀, вѣ́дый, ѩ҆́кѡ и҆ па́че, є҆́же глаго́лю, сотвори́ши.

І адначасова падрыхтуй для мяне і гасподу: бо я спадзяюся, што я вашымі малітвамі буду дараваны вам.

Кѹ́пнѡ же и҆ ѹ҆гото́ви мѝ ѡ҆би́тель: ѹ҆пова́ю бо, ѩ҆́кѡ моли́твами ва́шими дарова́нъ бѹ́дѹ ва́мъ.

Вітае цябе Эпафрас, вязень разам са мною ў Хрысце Ісусе,

Цѣлѹ́етъ тѧ̀ є҆пафра́съ, сплѣ́нникъ мо́й ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

Марк, Арыстарх, Дзімас, Лука, мае супрацоўнікі.

ма́рко, а҆рїста́рхъ, дима́съ, лѹка̀, споспѣ҄шницы моѝ.

Ласка [нашага] Госпада Ісуса Хрыста няхай будзе з вашым духам. [Амін].

Блгдть гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ со дѹ́хомъ ва́шимъ. А҆ми́нь.

Примечания:

Пераклад Анатоля Клышкi

6 1 У некат. рукап.: нас.

« 3 глава 1 глава »