2 Цімафею 1 глава

¹ Павал, апостал Ісуса Хрыста воляй Божай, паводле абяцаньня жыцьця, што ў Хрысьце Ісусе, —

² Цімафею, улюбёнаму дзіцяці: ласка, літасьць, супакой ад Бога Айца і Хрыста Ісуса, Госпада нашага.

³ Дзякую Богу, Якому служу ад бацькоў з чыстым сумленьнем, што няспынна ўзгадваю пра цябе ў просьбах маіх уночы і ўдзень,

⁴ жадаючы бачыць цябе, памятаючы пра сьлёзы твае, каб мне напоўніцца радасьцю,

⁵ прыводзячы на памяць некрывадушную веру тваю, якая раней жыла ў бабулі тваёй Ляідзе і ў маці тваёй Эўніцы, і я перакананы, што і ў табе.

⁶ Дзеля гэтае прычыны нагадваю табе, каб ты распальваў дар Божы, які ёсьць у табе праз ускладаньне рук маіх,

⁷ бо даў нам Бог ня духа палахлівасьці, але сілы, і любові, і цьвярозага мысьленьня.

⁸ Дык не саромся сьведчаньня Госпада нашага, ані мяне, вязьня Ягонага, але перанось цяжкасьці разам з Эвангельлем паводле сілы Бога,

⁹ Які збавіў нас і паклікаў пакліканьнем сьвятым, не паводле ўчынкаў нашых, але паводле вызначэньня Свайго і ласкі, дадзенае нам у Хрысьце Ісусе перад вечнымі часамі,

¹⁰ а цяпер выяўленае праз зьяўленьне Збаўцы нашага Ісуса Хрыста, Які зьнішчыў сьмерць і зьявіў жыцьцё і незьнішчальнасьць праз Эвангельле,

¹¹ для якога я пастаўлены весьнікам, і апосталам, і настаўнікам паганаў.

¹² Дзеля гэтае прычыны я і цярплю гэтак, але не саромлюся, бо ведаю, у Каго я паверыў, і перакананы, што Ён моцны, каб захаваць перададзенае праз мяне на той дзень.

¹³ Мей за прыклад здаровыя словы, якія ты чуў ад мяне, у веры і любові, што ў Хрысьце Ісусе.

¹⁴ Захоўвай тое добрае, што перададзена [табе], праз Духа Сьвятога, Які жыве ў нас.

¹⁵ Ты ведаеш, што адвярнуліся ад мяне ўсе, якія ў Азіі, між імі Фігел і Гермаген.

¹⁶ Няхай дасьць Госпад літасьць дому Анісіфора, бо ён часта падмацоўваў мяне і не саромеўся ланцугоў маіх,

¹⁷ але, калі быў у Рыме, дужа шукаў мяне і знайшоў.

¹⁸ Няхай дасьць яму Госпад знайсьці літасьць у Госпада ў той дзень; і колькі ён служыў у Эфэсе, ты лепей ведаеш.

Стих 7

Как никто не обладает надлежащими мудростью, разумением, советом и крепостью, не является сознательно благочестивым или благочестиво сознательным, как никто не испытывает трепетного страха перед Богом — если не воспримет дух премудрости и разума... совета и крепости... ведения и благочестия... и страха Божьего (2 и почиет на нем Дух Господень, дух премудрости и разума, дух совета и крепости, дух ведения и благочестия; 3 и страхом Господним исполнится, и будет судить не по взгляду очей Своих и не по слуху ушей Своих решать дела. Ис 11:2−3); как никто не имеет истинной силы, искренней любви, богобоязненного целомудрия, кроме как через дух силы и любви и целомудрия, — так и без духа веры никто не будет верующим надлежащим образом.

Источник: Послания 194, Сl. 0262, 194.57.4.189.23

Стих 9

Павел говорит: Я веру сохранил (7 Подвигом добрым я подвизался, течение совершил, веру сохранил; 2Тим 4:7), но он же и говорит: Я знаю, в Кого уверовал, и уверен, что Он силен сохранить залог мой на оный день (12 По сей причине я и страдаю так; но не стыжусь. Ибо я знаю, в Кого уверовал, и уверен, что Он силен сохранить залог мой на оный день. 2Тим 1:12), то есть вверенное мною, поскольку некоторые списки содержат не термин depositum1 , а более ясный термин commendatum.

Но что мы вверяем Богу, если не те вещи, о которых мы молимся, чтобы Он их сохранил, и среди них и сама наша вера? Ибо что еще вверил Господь, молясь за апостола Петра, когда Он ему говорит: Я молился о тебе, Петр, чтобы не оскудела вера твоя (32 но Я молился о тебе, чтобы не оскудела вера твоя; и ты некогда, обратившись, утверди братьев твоих. Лк 22:32), — если не его веру, чтобы Бог ее сохранил, дабы не оскудела она в уступках искушениям?

О позиции Пелагия 14.35, Cl.0348,14.35.91.3−8

Примечания

• 1 — В данном случае Августин точно цитирует Вульгату, в которой используется термин depositum ( залог, нечто переданное).— Прим. ред.