Гебраям 1 глава

Пасланьне да Гебраяў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская на русском

Бог, Які шмат разоў і шматлікімі спосабамі здаўна гаварыў да бацькоў праз прарокаў,

Многочастне и многообразне древле Бог глаголавый отцем во пророцех,

у апошнія гэтыя дні прамовіў да нас праз Сына, Якога паставіў за спадкаемцу ўсяго, праз Якога і вякі ўчыніў.

в последок дний сих глагола нам в Сыне, егоже положи наследника всем, имже и веки сотвори.

Ён, будучы зьзяньнем славы і выразам існасьці Ягонай і ўсё словам моцы Сваёй трымаючы, учыніўшы праз Сябе ачышчэньне грахоў нашых, сеў праваруч велічы на вышынях,

Иже сый сияние славы и образ ипостаси его, нося же всяческая глаголом силы своея, собою очищение сотворив грехов наших, седе о десную престола величествия на высоких,

стаўшыся лепшым за анёлаў нагэтулькі, наколькі слаўнейшае за іх успадкаеміў імя.

толико лучший быв ангелов, елико преславнее паче их наследствова имя.

Бо каму з анёлаў сказаў Ён калі: «Ты — Сын Мой, Я сёньня нарадзіў Цябе»? І яшчэ: «Я буду Яму Айцом, і Ён будзе Мне Сынам»?

Кому бо рече когда от ангел: Сын мой еси ты, аз днесь родих тя? И паки: аз буду ему во Отца, и той будет мне в Сына?

А калі ізноў уводзіць Першароднага ў сусьвет, кажа: «І няхай паклоняцца Яму ўсе анёлы Божыя».

Егда же паки вводит первороднаго во вселенную, глаголет: и да поклонятся ему вси ангели Божии.

А наконт анёлаў кажа: «Ён робіць анёламі Сваімі духаў і служыцелямі Сваімі — полымя агню».

И ко ангелом убо глаголет: творяй ангелы своя духи и слуги своя огнь палящь.

А наконт Сына: «Пасад Твой, Божа, на век вечны; кій правасьці — кій валадарства Твайго.

К Сыну же: престол твой, Боже, в век века: жезл правости жезл Царствия твоего:

Ты палюбіў праведнасьць і зьненавідзеў беззаконьне. Дзеля гэтага памазаў Цябе, Божа, Бог Твой алеем весялосьці больш за таварышаў Тваіх».

возлюбил еси правду и возненавидел еси беззаконие: сего ради помаза тя, Боже, Бог твой елеем радости паче причастник твоих.

І: «Ты напачатку, Госпадзе, умацаваў зямлю, і неба — справа рук Тваіх;

И (паки): в начале ты, Господи, землю основал еси, и дела руку твоею суть небеса:

яны загінуць, а Ты застаешся; і ўсе, як шаты, састарэюць,

та погибнут, ты же пребываеши: и вся, якоже риза, обетшают,

і, як адзеньне, Ты скруціш іх, і яны зьменяцца; а Ты — Той Самы, і гады Твае ня скончацца».

и яко одежду свиеши их, и изменятся: ты же тойжде еси, и лета твоя не оскудеют.

А наконт каго з анёлаў сказаў Ён калі: «Сядзь праваруч Мяне, пакуль пакладу ворагаў Тваіх як падножжа ног Тваіх»?

Кому же от ангел рече когда: седи о десную мене, дондеже положу враги твоя подножие ног твоих?

Ці ня ўсе яны — паслугавальныя духі, якія пасланыя на служэньне дзеля тых, якія маюць успадкаеміць збаўленьне?

Не вси ли суть служебнии дуси, в служение посылаеми за хотящих наследовати спасение?

« 1 глава 2 глава »