Абакума 1 глава

Кніга прарока Абакума
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Цяжар, які бачыў Абакум прарок.

Видѣ́нїе, є҆́же ви́дѣ а҆ввакѹ́мъ про҇ро́къ.

Як доўга, ГОСПАДЗЕ, я буду галасіць і Ты ня будзеш чуць? Я крычу да Цябе: “Гвалт!”, а Ты не збаўляеш.

Доко́лѣ, гд҇и, воззовѹ̀, и҆ не ѹ҆слы́шиши; возопїю̀ къ тебѣ̀ ѡ҆би́димь, и҆ не и҆зба́виши;

Дзеля чаго Ты паказваеш мне няправасьць і глядзіш на нядолю? Злачынствы і гвалт перада мною, і пачынаецца спрэчка, і ўзьнімаецца сварка.

Вскѹ́ю мнѣ̀ показа́лъ є҆сѝ трѹды̀ и҆ бѡлѣ́зни, смотри́ти стра́сть и҆ нече́стїе; проти́вѹ мнѣ̀ бы́сть сѹ́дъ, и҆ сѹдїѧ̀ взе́млетъ.

Дзеля гэтага ня дзейнічае Закон, і ніколі ня мае моцы суд. Бязбожнікі абступілі праведніка, і таму суд выходзіць скрыўленым.

Сегѡ̀ ра́ди разори́сѧ зако́нъ, и҆ не произво́дитсѧ въ соверше́нїе сѹ́дъ: ѩ҆́кѡ нечести́вый преѡби́дитъ првднаго, сегѡ̀ ра́ди и҆зы́детъ сѹ́дъ развраще́нъ.

«Паглядзіце на народы і прыгледзьцеся, і зьдзіўленьнем зьдзівіцеся, бо Я зраблю справу ў дні вашыя, што не паверыце, калі вам раскажуць [пра яе].

Ви́дите, презо́рливїи, и҆ смотри́те, и҆ чѹди́тесѧ чѹдесє́мъ и҆ и҆зче́зните: поне́же дѣ́ло а҆́зъ дѣ́лаю во дне́хъ ва́шихъ, є҆мѹ́же не и҆́мате вѣ́ровати, а҆́ще кто̀ и҆сповѣ́сть ва́мъ.

Бо, вось, Я ўзьніму Халдэйцаў, народ горкі і хуткі, які праходзіць па прасторы зямлі, каб узяць у спадчыну сялібы не свае.

Занѐ, сѐ, а҆́зъ возставлѧ́ю халдє́и, ѩ҆зы́къ го́рькїй и҆ бо́рзый, ходѧ́щїй по широта́мъ землѝ, є҆́же наслѣ́дити селє́нїѧ не своѧ҄:

Страшны і грозны ён; ад яго самога выходзіць суд ягоны і годнасьць ягоная.

стра́шенъ и҆ ѩ҆вле́нъ є҆́сть, ѿ негѡ̀ сѹ́дъ є҆гѡ̀ бѹ́детъ, и҆ взѧ́тїе є҆гѡ̀ ѿ негѡ̀ и҆зы́детъ:

Шпарчэйшыя за леапардаў коні ягоныя і небясьпечнейшыя за ваўкоў вечаровых; і расьсеюцца [шырока] вершнікі ягоныя, і вершнікі ягоныя прыйдуць здалёк, палятуць, як арол, які кідаецца на здабычу.

и҆ и҆зско́чатъ па́че ры́сей ко́ни є҆гѡ̀ и҆ быстрѣ́е волкѡ́въ а҆раві́йскихъ, и҆ поѣ́дѹтъ кѡ́нницы є҆гѡ̀ и҆ ѹ҆стремѧ́тсѧ и҆здале́ча и҆ полетѧ́тъ а҆́ки ѻ҆ре́лъ гото́въ на ѩ҆́дь.

Усе яны прыходзяць [чыніць] гвалт; абліччы іхнія зьвернутыя, як вецер усходні, і яны зьбіраюць палонных як пяску.

Сконча́нїе на нечести҄выѧ прїи́детъ, сопротивлѧ́ющыѧсѧ ли́цамъ и҆́хъ проти́вѹ, и҆ собере́тъ ѩ҆́кѡ песо́къ плѣ́нники.

І з валадароў яны насьміхаюцца, і князі будуць посьмехам для іх; з усіх замкаў яны сьмяюцца, бо насыпаюць вал, і здабываюць іх.

И҆ то́й над̾ царьмѝ посмѣе́тсѧ, и҆ мѹчи́телїе и҆гра́нїе є҆гѡ̀, и҆ то́й над̾ всѧ́кою твердѣ́лїю порѹга́етсѧ, и҆ ѡ҆бложи́тъ ва́лъ, и҆ воз̾ѡблада́етъ є҆́ю.

Тады зьменіцца дух [ягоны], і ён прыйдзе, і будзе абвінавачаны, бо сіла ягоная — [гэта] бог ягоны».

Тогда̀ премѣни́тъ дѹ́хъ и҆ пре́йдетъ и҆ помо́литсѧ: сїѧ̀ крѣ́пость бг҃ѹ моемѹ̀.

Ці ня Ты спрадвеку, ГОСПАДЗЕ, Божа мой, Сьвяты мой? Мы не памром. ГОСПАДЗЕ, Ты паставіў яго на суд. Скала [мая], Ты прызначыў яго дзеля пакараньня.

Нѣ́си ли ты̀ и҆сконѝ, гд҇и бж҃е, ст҃ы́й мо́й; и҆ не ѹ҆́мремъ. Гд҇и, на сѹ́дъ ѹ҆чини́лъ є҆сѝ є҆го̀, и҆ созда́ мѧ ѡ҆блича́ти наказа́нїе є҆гѡ̀.

Чыстыя вочы [Твае], каб глядзець на зло, і Ты ня можаш глядзець на нядолю. Чаму Ты глядзіш на адступнікаў, маўчыш, калі бязбожнік глытае таго, хто больш праведны за яго?

Чи́сто ѻ҆́ко є҆́же не ви́дѣти ѕла̀ и҆ взира́ти на трѹды̀ болѣ́знєнныѧ: вскѹ́ю призира́еши на презѡ́рливыѧ; премолчава́еши, є҆гда̀ пожира́етъ нечести́вый првднаго;

І Ты робіш, што людзі — як рыба ў моры, як паўзуны; няма пана над імі.

и҆ сотвори́ши человѣ́ки ѩ҆́кѡ ры҄бы мѡрскі́ѧ и҆ ѩ҆́кѡ га́ды не и҆мѹ́щыѧ старѣ́йшины.

[Вораг] выцягвае ўсіх іх вудаю, загортвае іх у нерат свой і зьбірае іх у трыгубіцу сваю; з гэтага цешыцца і весяліцца.

Сконча́нїе ѹ҆́дою восхи́ти и҆ привлечѐ є҆го̀ мре́жею и҆ собра̀ є҆го̀ сѣтьмѝ свои́ми: сегѡ̀ ра́ди возвесели́тсѧ и҆ возра́дѹетсѧ се́рдце є҆гѡ̀:

Дзеля гэтага ён складае ахвяру нерату свайму і кадзіць трыгубіцы сваёй, бо праз іх тлустая частка ягоная і сытая ежа ягоная.

сегѡ̀ ра́ди пожре́тъ мре́жи свое́й и҆ покади́тъ сѣ́ть свою̀, ѩ҆́кѡ тѣ́ми разблажѝ ча́сть свою̀ и҆ пи҄щи своѧ҄ и҆збра҄нныѧ:

Ці ж дзеля гэтага ён закідвае нерат свой і заўсёды забівае народы бяз літасьці?

сегѡ̀ ра́ди простре́тъ мре́жѹ свою̀ и҆ пр҇нѡ и҆збива́ти ѩ҆зы́кѡвъ не пощади́тъ.

« 3 глава 2 глава »