1 Карыньцянам 1 глава

Першае пасланьне да Карыньцянаў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Павал, з волі Божай пакліканы апостал Ісуса Хрыста, і Састэн, брат, —

Па́ѵелъ, зва́нъ а҆п҇лъ ї҆и҃съ хр҇то́въ во́лею бж҃їею, и҆ сѡсѳе́нъ бра́тъ,

царкве Божай, якая ў Карыньце, асьвячоным у Хрысьце Ісусе, пакліканым сьвятым з усімі, якія прызываюць імя Госпада нашага Ісуса Хрыста ў-ва ўсякім месцы, у іх і ў нас:

цр҃кви бж҃їей сѹ́щей въ корі́нѳѣ, ѡ҆сщ҃є́ннымъ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, зва҄ннымъ ст҃ы҄мъ, со всѣ́ми призыва́ющими и҆́мѧ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, во всѧ́цѣмъ мѣ́стѣ, тѣ́хъ же и҆ на́шемъ:

ласка вам і супакой ад Бога Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста.

(За҄ 123.) блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀.

Заўсёды дзякую Богу майму за вас з прычыны ласкі Божае, дадзенае вам у Хрысьце Ісусе,

Благодарю̀ бг҃а моего̀ всегда̀ ѡ҆ ва́съ, ѡ҆ блгдти бж҃їей да́ннѣй ва́мъ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

бо ўсім вы ўзбагаціліся ў Ім, усякім словам і ўсякім веданьнем, —

ѩ҆́кѡ во все́мъ ѡ҆богати́стесѧ ѡ҆ не́мъ, во всѧ́цѣмъ сло́вѣ и҆ всѧ́цѣмъ ра́зѹмѣ,

бо сьведчаньне Хрыстовае сьцьверджана ў вас, —

ѩ҆́коже свидѣ́телство хр҇то́во и҆звѣсти́сѧ въ ва́съ:

так што вы ня маеце нястачы ані ў якім дары, чакаючы адкрыцьця Госпада нашага Ісуса Хрыста,

ѩ҆́кѡ ва́мъ не лиши́тисѧ ни во є҆ди́нѣмъ дарова́нїи, ча́ющымъ ѿкрове́нїѧ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀,

Які і ўгрунтуе вас да канца быць бездакорнымі ў дзень Госпада нашага Ісуса Хрыста.

и҆́же и҆ ѹ҆тверди́тъ ва́съ да́же до конца̀ непови́нныхъ въ де́нь гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀.

Верны Бог, праз Якога вы пакліканыя ў супольнасьць Сына Ягонага Ісуса Хрыста, Госпада нашага.

Вѣ́ренъ бг҃ъ, и҆́мже зва́ни бы́сте во ѻ҆бще́нїе сн҃а є҆гѡ̀ ї҆и҃са хр҇та̀, гд҇а на́шегѡ.

Малю вас, браты, у імя Госпада нашага Ісуса Хрыста, каб усе вы казалі тое самае, і не было між вамі падзелаў, але каб вы былі злучаны ў тым самым розуме і ў той самай думцы.

(За҄ 124.) Молю́ же вы̀, бра́тїе, и҆́менемъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, да то́жде глаго́лете всѝ, и҆ да не бѹ́дѹтъ въ ва́съ ра҄спри, да бѹ́дете же ѹ҆твержде́ни въ то́мже разѹмѣ́нїи и҆ въ то́йже мы́сли.

Бо паведамлена мне ад Хлоіных пра вас, браты мае, што між вамі ёсьць сваркі.

Возвѣсти́сѧ бо мѝ ѡ҆ ва́съ, бра́тїе моѧ҄, (пѡ́сланнымъ) ѿ хло́иса {ѿ дома́шнихъ хло́иса}, ѩ҆́кѡ рвє́нїѧ въ ва́съ сѹ́ть.

А кажу пра тое, што кожны з вас кажа: «Я — Паўлавы», «А я — Апалёсавы», «А я — Кіфавы», «А я — Хрыстовы».

Глаго́лю же сѐ, ѩ҆́кѡ кі́йждо ва́съ глаго́летъ: а҆́зъ ѹ҆́бѡ є҆́смь па́ѵловъ, а҆́зъ же а҆поллѡ́совъ, а҆́зъ же ки́финъ, а҆́зъ же хр҇то́въ.

Ці разьдзяліўся Хрыстос? Ці Павал быў укрыжаваны за вас? Ці ў імя Паўла вы былі ахрышчаныя?

Є҆да̀ раздѣли́сѧ хр҇то́съ, є҆да̀ па́ѵелъ распѧ́тсѧ по ва́съ; и҆лѝ во и҆́мѧ па́ѵлово крести́стесѧ;

Дзякую Богу, што я нікога з вас не ахрысьціў, акрамя Крыспа і Гая,

Благодарю̀ бг҃а, ѩ҆́кѡ ни є҆ди́наго ѿ ва́съ крести́хъ, то́чїю крі́спа и҆ га́їа,

каб не сказаў хто, што я хрысьціў у маё імя.

да не кто̀ рече́тъ, ѩ҆́кѡ въ моѐ и҆́мѧ крести́хъ.

Ахрысьціў я таксама дом Стэфана, а ці ахрысьціў яшчэ каго, ня ведаю.

Крести́хъ же и҆ стефани́новъ до́мъ: про́чее не вѣ́мъ, а҆́ще кого̀ и҆но́го крести́хъ.

Бо Хрыстос паслаў мяне не хрысьціць, але дабравесьціць, і ня ў мудрасьці слова, каб не прынізіць крыжа Хрыстовага.

Не посла́ бо менѐ хр҇то́съ крести́ти, но благовѣсти́ти, не въ премѹ́дрости сло́ва, да не и҆спраздни́тсѧ кр҇тъ хр҇то́въ.

Бо слова пра крыж для тых, якія гінуць, ёсьць глупства, а для нас, якія ідуць на збаўленьне, — сіла Божая.

(За҄ 125.) Сло́во бо кр҇тное погиба́ющымъ ѹ҆́бѡ ю҆ро́дство є҆́сть, а҆ спаса́ємымъ на́мъ си́ла бж҃їѧ є҆́сть.

Бо напісана: «Загублю мудрасьць мудрых і розум разумных адкіну».

Пи́сано бо є҆́сть: погѹблю̀ премѹ́дрость премѹ́дрыхъ, и҆ ра́зѹмъ разѹ́мныхъ ѿве́ргѹ.

Дзе мудры? Дзе кніжнік? Дзе дасьледчык гэтага веку? Ці не зрабіў Бог мудрасьць сьвету гэтага глупствам?

Гдѣ̀ премѹ́дръ; гдѣ̀ кни́жникъ; гдѣ̀ совопро́сникъ вѣ́ка сегѡ̀; Не ѡ҆бѹи́ ли бг҃ъ премѹ́дрость мі́ра сегѡ̀;

Бо калі сьвет праз мудрасьць не пазнаў Бога ў мудрасьці Божай, спадабалася Богу праз глупства пропаведзі збавіць тых, якія вераць.

Поне́же бо въ премдрости бж҃їей не разѹмѣ̀ мі́ръ премѹ́дростїю бг҃а, бл҃гоизво́лилъ бг҃ъ бѹ́йствомъ про́повѣди сп҇тѝ вѣ́рѹющихъ.

Бо і Юдэі просяць знакаў, і Грэкі шукаюць мудрасьці;

Поне́же и҆ ї҆ѹде́є зна́менїѧ про́сѧтъ, и҆ є҆́ллини премѹ́дрости и҆́щѹтъ:

а мы абвяшчаем Хрыста ўкрыжаванага, для Юдэяў — згаршэньне, а для Грэкаў — глупства,

мы́ же проповѣ́дѹемъ хр҇та̀ ра́спѧта, ї҆ѹде́ємъ ѹ҆́бѡ собла́знъ, є҆́ллинѡмъ же безѹ́мїе,

а для тых, якія пакліканыя, і Юдэяў, і Грэкаў, — Хрыста, Божую сілу і Божую мудрасьць.

самѣ҄мъ же зва҄ннымъ ї҆ѹде́ємъ же и҆ є҆́ллинѡмъ хр҇та̀, бж҃їю си́лѹ и҆ бж҃їю премдрость:

Бо тое, што дурное ў Бога, мудрэйшае за людзей, і тое, што слабое ў Бога, дужэйшае за людзей.

занѐ бѹ́ее бж҃їе премдрѣе человѣ҄къ є҆́сть, и҆ немощно́е бж҃їе крѣпча́е человѣ҄къ є҆́сть.

Бо паглядзіце, браты, на пакліканьне вашае, што ня шмат [сярод вас] мудрых паводле цела, ня шмат магутных, ня шмат высакародных,

(За҄.) Ви́дите бо зва́нїе ва́ше, бра́тїе, ѩ҆́кѡ не мно́зи премѹ́дри по пло́ти, не мно́зи си́льни, не мно́зи благоро́дни:

але Бог выбраў дурноту сьвету, каб асароміць мудрых, і слабое сьвету выбраў Бог, каб асароміць магутных,

но бѹ҄ѧѧ мі́ра и҆збра̀ бг҃ъ, да премѹ҄дрыѧ посрами́тъ, и҆ не́мѡщнаѧ мі́ра и҆збра̀ бг҃ъ, да посрами́тъ крѣ҄пкаѧ:

і бязроднае сьвету, і пагарджанае, і тое, што ёсьць нічым, выбраў Бог, каб зьнішчыць тое, што нечым ёсьць,

и҆ хѹдорѡ́днаѧ мі́ра и҆ ѹ҆ничижє́ннаѧ и҆збра̀ бг҃ъ, и҆ не сѹ҄щаѧ, да сѹ҄щаѧ ѹ҆праздни́тъ,

каб ніводнае цела не хвалілася перад Ім.

ѩ҆́кѡ да не похва́литсѧ всѧ́ка пло́ть пред̾ бг҃омъ.

А вы — з Яго ў Хрысьце Ісусе, Які стаўся для нас мудрасьцю ад Бога, і праведнасьцю, і асьвячэньнем, і адкупленьнем,

И҆з̾ негѡ́же вы̀ є҆стѐ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, и҆́же бы́сть на́мъ премдрость ѿ бг҃а, пра́вда же и҆ ѡ҆сщ҃е́нїе и҆ и҆збавле́нїе,

каб было, як напісана: «Хто хваліцца, няхай у Госпадзе хваліцца».

да, ѩ҆́коже пи́шетсѧ: хвалѧ́йсѧ, ѡ҆ гд҇ѣ да хва́литсѧ.

« 16 глава 2 глава »