Пераклад Антонія Бокуна
1 Пасьля сьмерці Егошуа пыталіся сыны Ізраіля ў ГОСПАДА, кажучы: «Хто з нас першы выступіць супраць Хананейцаў ваяваць з імі?»
2 ГОСПАД адказаў ім: «Няхай выступіць Юда, бо Я аддаў зямлю гэтую ў рукі ягоныя».
3 І сказаў Юда Сымону, брату свайму: «Увайдзі са мной у жэрабя маё і будзем разам ваяваць супраць Хананейцаў, а я ўвайду з табой у жэрабя тваё». І пайшоў з ім Сымон.
4 І пайшоў Юда, і аддаў ГОСПАД у рукі іхнія Хананейцаў і Пэрэзэяў, і ў Бэзэку выбілі яны дзесяць тысячаў мужчын.
5 У Бэзэку сустрэліся яны з Адоні-Бэзэкам і ваявалі з ім, і перамаглі Хананейцаў і Пэрэзэяў.
6 І Адоні-Бэзэк уцёк, але яны дагналі яго, і схапілі, і адрэзалі вялікія пальцы на руках і нагах ягоных.
7 І сказаў Адоні-Бэзэк: «Семдзясят валадароў з адрэзанымі вялікімі пальцамі на руках і нагах зьбіралі крошкі пад сталом маім. І як я рабіў, так і мне Бог адплаціў». І завялі яго ў Ерусалім, і там ён памёр.
8 І ваявалі сыны Юды з Ерусалімам, і захапілі яго, і выбілі яго вострывам мяча, а горад спалілі агнём.
9 Потым зыйшлі сыны Юды і ваявалі супраць Хананейцаў, якія жылі ў гарах, у Нэгеве і ў Шэфэлі.
10 І пайшоў Юда супраць Хананейцаў, якія жылі ў Хеўроне, што раней называўся Кірыят-Арба, і пабіў Шэшая, Ахімана і Тальмая.
11 Адтуль пайшоў ён супраць жыхароў Дэбіру, які раней называўся Кірыят-Сэфэр.
12 І сказаў Халеў: «Хто нападзе на Кірыят-Сэфэр і здабудзе яго, таму дам за жонку Ахсу, дачку маю».
13 І здабыў яго Атніэль, сын Кеназа, малодшага брата Халева, і Халеў аддаў яму за жонку Ахсу, дачку сваю.
14 Калі яна прыйшла, ён намовіў яе, каб прасіла ў бацькі свайго поля. І калі яна зьлезла з асла, сказаў ёй Халеў: «Што табе?»
15 А яна адказала: «Дай мне дабраславенства, бо даў ты мне зямлю Нэгеў. Дай мне крыніцы водаў». І даў ёй Халеў крыніцы верхнія і крыніцы нізавыя.
16 Сыны Кенэя, цесьця Майсея, выйшлі з гораду Пальмаў з сынамі Юды ў пустыню Юды, якая на поўдзень ад Араду, і там абжыліся з народам.
17 І пайшоў Юда з братам сваім Сымонам, і разам напалі яны на Хананейцаў, якія жылі ў Цэфаце, і аблажылі іх закляцьцем, і назвалі горад гэты Харма.
18 І Юда здабыў Газу і ваколіцы ейныя, Ашкелён і ваколіцы ягоныя, Экрон і ваколіцы ягоныя.
19 І ГОСПАД быў з Юдам, і ён захапіў горы, але ня мог выгнаць жыхароў даліны, бо мелі яны калясьніцы жалезныя.
20 Халеву аддалі Хеўрон, як сказаў Майсей, і выгнаў ён адтуль трох сыноў Анака.
21 А сыны Бэн’яміна ня выгналі з Ерусаліму жыхароў ягоных, Евусэяў; і жывуць Евусэі па сёньняшні дзень разам з сынамі Бэн’яміна ў Ерусаліме.
22 Таксама дом Язэпа пайшоў ў Бэтэль, і ГОСПАД быў з імі.
23 І дом Язэпа выведваў Бэтэль, што раней называўся Люз,
24 і ўбачылі выведчыкі чалавека, які выходзіў з гораду, і сказалі яму: «Пакажы нам уваход у горад, і мы зьявім табе міласэрнасьць».
25 І ён паказаў ім уваход у горад, яны выбілі горад вострывам мяча, а чалавека таго і ўсю сям’ю ягоную адпусьцілі.
26 І чалавек той пайшоў у зямлю Хетаў, і заснаваў там горад, і назваў яго Люз, які гэтак называецца па сёньняшні дзень.
27 А Манаса не здабыў Бет-Шэан і Таанах з ваколіцамі іхнімі, і жыхароў Дору, і Іблеаму, і Мэгіддо з ваколіцамі іхнімі, і засталіся Хананейцы жыць на гэтай зямлі.
28 А калі Ізраільцяне ўмацаваліся, яны зрабілі Хананейцаў прыгоннымі, але іх ня выгналі.
29 І Эфраім ня выгнаў Хананейцаў, што жылі ў Гезэры, і Хананейцы жылі сярод іх у Гезэры.
30 І Завулён ня выгнаў жыхароў Кітрону і Нагалалу, і Хананейцы жылі між іх, і сталіся ў іх прыгоннымі.
31 Асэр ня выгнаў жыхароў Акко, Сідону, Ахлябу, Ахзібу, Гэльбы, Афэка і Рэхову.
32 І жыў Асэр сярод Хананейцаў, жыхароў той зямлі, бо ня выгнаў іх.
33 Нэфталі ня выгнаў жыхароў Бэт-Шэмешу і Бэт-Анату, і жыў між Хананейцаў, жыхароў зямлі гэтай, і жыхары Бэт-Шэмешу і Бэт-Анату былі ў яго прыгоннымі.
34 І выпхнулі Амарэйцы сыноў Дана ў горы, і не далі ім зыйсьці ў даліну.
35 Амарэйцы жылі ў Гар-Хэрэсе, у Аялоне і ў Шаальбіме. І цяжэла над імі рука дому Язэпа, і яны былі ў яго прыгоннымі.
36 А межы Амарэйцаў цягнуліся ад узвышша Акраббім і да Сэлі і вышэй.
Новой Женевской Библии
1:1 — 2:5 Дабы сохранить верность завету, народу Израиля надлежало разгромить хананеев и изгнать их из земли обетованной. Во вступительной части Книги Судей автор поднимает вопрос о том, кому предстоит быть вождем Израиля в его борьбе с хананеями (ст. 1). Несомненно больший интерес проявлен им к колену Иудину, воины которого, выполняя волю Господа и сохраняя верность завету, изгнали хананеев со своей территории (ст. 3−20). Сообщения о неудачах других колен, до конца не одолевших врага и позволивших ему остаться в земле обетованной, кратки и схематичны (ст. 21−36), и лишь дому Иосифа автор уделил больше внимания и отозвался о нем положительно (ст. 22−26).
1:1 По смерти. Этими же словами начинается Книга Иисуса Навина (Нав 1:1).
кто..? Этот вопрос встречается на протяжении всей Книги Судей израилевых. В большинстве случаев речь идет о выборе тех, кто будет воевать с коленом Вениаминовым: «кто из нас прежде пойдет на войну с сынами Вениамина?» (20:18; см. Введение: Характерные особенности и темы).
Хананеев. Хананеи были одним из племен, населявших Ханаан. Израильтяне, во исполнение Божиего суда, должны были уничтожить их (Втор 7:1−2; Втор 20:16−20) — этого требовала верность завету.
1:2 Иуда. Бог изберет колено Иудино и тогда, когда израильтяне попросят Его дать им вождя для борьбы против колена Вениаминова (
1:8 мечом. Воины колена Иудина, верные завету, истребили всех хананеев (Втор 7:1−2; Втор 20:16−20). К тому времени колено Иудино еще не овладело Иерусалимом (ст. 21).
1:10−15 Эти стихи, описывающие победы Халева и Гофониила, почти дословно повторяют Нав 15:13−19.
1:12 Халев. Халева называли «Кенезеянином» (Быт 15:19; Чис 32:12); тем не менее, он принадлежал к колену Иудину и в качестве представителя этого колена вошел в число двенадцати соглядатаев, посланных разведать землю Ханаан (Чис 13:7).
1:13 Гофониил... младшего брата Халевова. См. Нав 15:17−19.
1:19 Господь был с Иудою. Господь остался верен завету, выполнив Свое обетование (ст. 2).
железные колесницы. Железные колесницы являли грозную боевую силу, особенно на равнинной местности. В действительности колену Иудину прощается его неудачная попытка «прогнать жителей долины».
1:20 Халеву. Преисполненный веры в обетование Божие, Халев из колена Иудина являет собой пример достойного вождя народа Израилева. Во Втор 1:36−37 рассказывается о том, как за верность завету Халев был вознагражден Господом, обещавшим даровать ему землю, «по которой он проходил».
1:21 сыны Вениаминовы. Колено Вениаминово не исполнило завет и не изгнало иевусеев. Автор противопоставляет царя Давида, происходившего из рода Иудина, царю Саулу, принадлежавшему к роду Вениаминову. В Нав 15:63 говорилось, что «сыны Иудины» (а не «сыны Вениаминовы», как здесь) не смогли изгнать иевусеев из Иерусалима. Иерусалим находился на границе территорий, принадлежавших этим коленам (Нав 15:63; Нав 18:28), поэтому одному из колен надлежало взять город.
1:22 Господь был с ними. Кроме «сынов Иудиных» (ст. 19), только о доме Иосифа говорится, что «Господь был с ними».
1:27−36 Здесь кратко упоминается о нарушениях завета разными коленами (Втор 7:1−2; Втор 20:16−20).
1:34 сынов Дановых. См. гл. 17; 18.