Пераклад Антонія Бокуна
1 І сталася пасьля сьмерці Саўла, што Давід вярнуўся пасьля перамогі над Амалекам і спыніўся на два дні ў Цыклягу.
2 І сталася на трэці дзень, вось, чалавек прыйшоў з табару, з [атачэньня] Саўла, у падзёртым адзеньні і з пасыпанай зямлёй галавой. І прыйшоў ён да Давіда, і ўпаў на зямлю, і пакланіўся.
3 І сказаў яму Давід: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён сказаў яму: «Я ўцёк з табару Ізраіля».
4 І сказаў яму Давід: «Што сталася? Распавядзі мне». Ён сказаў: «Людзі паўцякалі з месца бою, і шмат народу загінула, таксама Саўл і Ёнатан, сын ягоны, загінулі».
5 І сказаў Давід юнаку, які яму расказваў [вестку]: «Адкуль ты ведаеш, што загінуў Саўл і Ёнатан, сын ягоны?»
6 І сказаў юнак, які расказваў яму [вестку]: «Я ўзыйшоў на гару Гільбоа, і вось, Саўл ляжаў прабіты дзідай сваёй, і вось, коньнікі і калясьніцы даганялі яго.
7 І ён аглянуўся, і ўбачыў мяне, і паклікаў мяне. І я сказаў: “Вось я”.
8 І ён сказаў мне: “Хто ты?” Я сказаў яму: “Я — з Амалека”.
9 І ён сказаў мне: “Падыйдзі да мяне, і забі мяне, бо туга сьмяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ў-ва мне”.
10 Я падыйшоў да яго і забіў яго, бо ведаў, што ня будзе ён жыць пасьля падзеньня свайго, і ўзяў я вянок з галавы ягонай і нараменьнік, які на рамёнах ягоных, і прынёс іх гаспадару майму».
11 І схапіўся Давід за шаты свае, і разьдзёр іх, і [так зрабілі] ўсе людзі, якія [былі] з ім.
12 І галасілі яны, і плакалі, і посьцілі аж да вечара дзеля Саўла і дзеля Ёнатана, сына ягонага, і дзеля народу ГОСПАДА, і дзеля дому Ізраіля, якія пагінулі ад мяча.
13 І сказаў Давід юнаку, які [пра гэта] паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын прыхадня Амалекца».
14 І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку тваю і забіць памазанца ГОСПАДАВАГА?»
15 І паклікаў Давід аднаго з юнакоў, і сказаў: «Падыйдзі і забі яго». І той забіў яго, і ён памёр.
16 І сказаў Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьведчылі супраць цябе, кажучы: “Я забіў памазанца ГОСПАДАВАГА”».
17 І аплакваў Давід Саўла і Ёнатана, сына ягонага, гэтым жалобным сьпевам,
18 і загадаў навучыць яму сыноў Юды, і ён быў запісаны ў Кнізе Справядлівага, [і сказаў]:
19 «Слаўныя твае, Ізраілю, загінулі на ўзгорках тваіх. Як жа маглі загінуць такія волаты?!
20 Не расказвайце [гэтага] ў Гаце, не абвяшчайце на вуліцах Ашкелёну, каб ня цешыліся [з гэтага] дочкі Філістынскія, каб ня радаваліся дочкі неабрэзаных.
21 Горы Гільбоа! Няхай [ня будзе] на вас ані расы, ані дажджу, ані палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт волатаў, шчыт Саўла ня быў памазаны алеем.
22 Без крыві забітых, бяз тлушчу волатаў лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.
23 Саўла і Ёнатана, якія любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, сьмерць таксама не разлучыла. Хутчэйшыя за арлоў і дужэйшыя за ільвоў яны [былі].
24 Дочкі Ізраіля, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у кармазын з упрыгожваньнямі, які ўскладаў аздобы залатыя на шаты вашыя.
25 Як жа маглі загінуць у баі такія волаты! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.
26 Цяжка мне, бо [няма цябе], браце мой Ёнатан! Ты быў вельмі дарагі для мяне. Любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.
27 Як маглі загінуць такія волаты? Загінула зброя баявая!»
Комментарии МакДональда
I. ВОСХОЖДЕНИЕ ДАВИДА К ВЛАСТИ (Гл. 1−10)
A. Оплакивание Саула и Ионафана (Гл. 1)
1:1−16 В главе 29 первой книги Царств говорится о том, как Господь уберег Давида от сражения, в котором погибли Саул и Ионафан. Вместо этого, он был занят сражением с Амаликитянами, вторгшимися в Секелаг (1Цар 30). После его возвращения в Секелаг, к нему с севера пришел гонец с вестью о смерти Саула. Гонец был в разодранной одежде, а голова его была посыпана пеплом — знаки скорби. Он рассказал о том, как нашел Саула раненым и опершимся на свое копье, в то время как армия врага приближалась. Он сказал, что Саул попросил его, Амаликитянина, нанести смертельный удар, и он исполнил просьбу царя. Этот рассказ о смерти Саула, очевидно, противоречит записанному в 1 Царств 31, где говорится, что Саул совершил самоубийство. Самое разумное разъяснение заключается в том, что рассказ Амаликитянина был ложью. Он думал, что Давиду будет приятно увидеть убийцу Саула, и он его щедро вознаградит. Вместо этого, Давид пребывал в глубокой скорби весь день, а затем, вечером, приказал убить Амаликитянина, потому что тот убил помазанника Господня.
Амаликитяне были закоренелыми врагами Израиля (Исх 17). Одна из причин, по которой Саул потерял царство, заключалась в том, что он не смог до конца привести в исполнение Божий гнев на них (1Цар 15). Давид и его люди совсем недавно убили несколько Амаликитян за то, что они разорили Секелаг. Поэтому, когда этот Амаликитянин пришел в стан и сообщил, что убил Саула, неудивительно, что он получил меч, а не награду.
1:17−18 Несомненно то, что Давид горько плакал, вместо того чтобы радоваться из-за смерти Саула, являлось признаком величия Давида.
О. Фон Герлах здесь видит параллели между Давидом и Христом:
«Единственная глубокая скорбь по Саулу, за исключением жителей Иависа Галаадского (1Цар 31:11), была у человека, которого он ненавидел и преследовал долгие годы даже до дня своей смерти; также, как преемник Давида оплакивал падение Иерусалима в то время, когда он был готов разрушить сам себя». Давид также сочинил трогательную плачевную песню под названием «Песня Лука». «Книга Праведного», была, вероятно, собранием стихов о великих людях Израильского народа (см. также Нав 10:13). Насколько известно, ее уже не существует, и она не является частью богодухновенных Писаний.
1:19−27 Трогательная ода Давида оплакивает смерть Саула и Ионафана — красы Израиля. С величественной поэтичностью она предупреждает, чтобы Филистимские города не узнали о смерти царя и его сыновей и не возрадовались. Горы Гелвуйские, где погиб Саул, призваны страдать от засухи и бесплодия. Там повержен щит Саула, не помазанный елеем (ст. 21); то есть, его выкинули, и больше не будут помазывать на сражение. Отдана дань уважения бесстрашию Саула и Ионафана (ст. 22) и их добродетелям. Они были вместе как в жизни, так и в смерти (ст. 23), но это не имеет отношения к их вечной судьбе. Тех, кому правление Саула принесло пользу, призывают плакать (ст. 24). Поэма завершается хвалебной речью Ионафану, близкому другу Давида. Припев «Как пали сильные» (ст. 19, 25, 27) стал частью нашего языка.