Пераклад Антонія Бокуна
1 Слова ГОСПАДА, якое было да Ёэля, сына Пэтуэля.
2 Слухайце гэта, старыя, і прыхіліце вуха, усе жыхары зямлі. Ці было такое ў дні вашыя або ў дні бацькоў вашых?
3 Распавядзіце пра гэта сынам вашым, а сыны вашыя — сынам сваім, а сыны іхнія — пакаленьню наступнаму.
4 Тое, што засталося ад вусеняў, зьела саранча, што засталося ад саранчы, зьелі хрушчы, што засталося ад хрушчоў, паелі чэрві.
5 Прачніцеся, п’яніцы, і плачце, і бядуйце ўсе тыя, што п’юць віно, па маладым віне, бо яно забранае ад вуснаў вашых.
6 Бо прыйшоў на зямлю Маю народ дужы, якога безьліч. Зубы ягоныя — зубы ільвіныя, а сківіцы — як у ільвіцы.
7 Ён зрабіў пустэчаю вінаграднік Мой, дрэва фігавае Маё паламаў, дашчэнту агаліў яго і адкінуў; зьбялелі галіны ягоныя.
8 Галасі як маладзіца, падперазаная зрэбніцаю, над мужам маладосьці сваёй.
9 Забраныя ахвяры хлебныя і ахвяры вадкія ад Дому ГОСПАДА; у жалобе сьвятары, служыцелі ГОСПАДА.
10 Поле спустошана, у жалобе зямля, бо стаптанае збожжа, высахла маладое віно, зьвяла аліўка.
11 Смуткуйце, земляробы, галасіце, вінаградары, дзеля пшаніцы і дзеля ячменю, бо загінула жніво ў полі.
12 Вінаградная лаза засохла, і дрэва фігавае зьвяла, дрэва гранатовае і пальма, і яблына, і ўсе дрэвы палявыя пасохлі; бо высахла вясёласьць паміж сыноў чалавечых.
13 Падперажыцеся [зрэбніцай] і лямантуйце, сьвятары, галасіце, служыцелі ахвярніка, хадзіце, начуйце ў зрэбніцы, служыцелі Бога майго, бо затрыманыя ахвяры хлебныя і ахвяры вадкія ў Доме Бога вашага.
14 Прызначце сьвяты пост, склічце ўрачысты сход, зьбярыце старых і ўсіх жыхароў зямлі гэтай у Дом ГОСПАДА, Бога вашага, і клічце да ГОСПАДА.
15 Гора дню гэтаму, бо блізка дзень ГОСПАДА, ён прыйдзе як спусташэньне ад Усемагутнага.
16 Хіба не перад вачыма нашымі забіраецца ежа, з Дому Бога нашага [забіраецца] радасьць і пацяшэньне?
17 Згніла зерне пад скібамі сваімі, спусьцелі каморы, разбураныя пуні, бо высахла збожжа.
18 Як стогне скаціна, блукаюць чароды кароваў, бо няма для іх пашы, і чароды авечак спустошаны.
19 Да Цябе, ГОСПАДЗЕ, гукаю, бо агонь зжэр пашы пустыні, і полымя спаліла ўсе дрэвы палявыя.
20 Таксама жывёла палявая прагне да Цябе, бо ручаі водаў высахлі, і агонь зжэр пашы пустыні.
Комментарии Скоуфилда
4 Гусеницы и саранча являются одним и тем же насекомым в разных стадиях своего развития. Обычно Дух побуждает пророка на пророчество в связи с какими-то местными обстоятельствами, имеющими важное духовное значение. Сравним, например, с Ис 7:1−14, где вторжение сирийцев и неверие Ахаза послужили поводом для великого пророчества в ст. 14. Опустошение полей и виноградников прожорливыми насекомыми, как показано у Иоиля, имело также немалое духовное значение для евреев (Иоиль 1:13−14), и послужило поводом для пророчества о дне Господнем, которому предстоит исполниться (Ис 2:12). Эта тема разворачивается в Иоил. 2, где реальное нападение саранчи отступает на задний план, а картина грядущего дня Иеговы заполняет всю сцену.
Она изображает конец нынешнего времени, то есть «времени язычников» (Лк 21:24; Откр 16:14); Армагеддонскую битву (Откр 16:14; 19:11−21); возвращение Израиля в свой дом (Рим 11:26, примеч.) и благословение в царстве его. Замечательно то, что Иоиль, выступивший в самом начале периода письменных пророчеств (836 до Р. Х.) дает уже полную картину будущего в том же виде, в каком оно позднее появилось в других письменных пророчествах.
Порядок сообщаемых им событий таков:
1) Вторжение в Палестину с севера под водительством Зверя и лжепророка (Иоиль 2:1−10; «Армагеддон», Откр 16:14);
2) войско Господне и уничтожение захватчиков (Иоиль 2:11; Откр 19:11−21);
3) покаяние жителей Иудеи (
Иоиль 2:12−17;
Втор 30:1−9, примеч.);
4) обещание Иеговы (
Иоиль 2:28−29);
5) излияние Духа в «последние дни» (еврейские) (
Иоиль 2:28−29);
6) Второе пришествие Господа во славе и учреждение царства (
Иоиль 2:30−32;
Деян 15:15−17), то есть воссоединение Израильского народа и суд над другими народами (
Иоиль 3:1−16);
7) полное и постоянное благословение народа в царстве (
Иоиль 3:17−21;
Зах 14:1−21;
Мф 25:32, примечание).