Ціту 1 глава

Пасланьне да Ціта Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Комментарии Скоуфилда

Пераклад Антонія Бокуна

1 Павал, слуга Божы, апостал жа Ісуса Хрыста, паводле веры выбраных Божых і пазнаньня праўды паводле пабожнасьці,
2 у надзеі жыцьця вечнага, якое абяцаў Бог, Які не падманвае, перад адвечнымі часамі,
3 а ў свой час зьявіў слова Сваё ў пропаведзі, якое было даверана мне паводле загаду Збаўцы нашага, Бога, —
4 Ціту, шчыраму дзіцяці ў супольнай веры: ласка, літасьць, супакой ад Бога Айца і Госпада Ісуса Хрыста, Збаўцы нашага.
5 Я пакінуў цябе ў Крыце дзеля таго, каб ты ўпарадкаваў, дзе чаго не хапае, і паставіў у гарадах старостаў, як я табе загадаў:
6 калі хто бездакорны, муж аднае жонкі, дзяцей мае верных, якіх не абвінавачваюць за распусту або непакорлівасьць.
7 Бо епіскап мусіць быць бездакорны, як Божы аканом, не самалюбны, не гняўлівы, ня п’яніца, не задзірлівы, ня сквапны,
8 але гасьцінны, дабралюбны, цьвярозы, праведны, багабойны, паўстрымлівы,
9 які трымаецца вернага слова згодна з вучэньнем, каб мог і настаўляць у здаровым вучэньні, і дакараць тых, якія працівяцца.
10 Бо ёсьць шмат і непакорлівых, і пустаслоўных, і ашуканцаў, асабліва з абрэзаных,
11 якім трэба закрываць вусны; яны цэлыя дамы руйнуюць, навучаючы, чаго ня сьлед, дзеля агіднага набытку.
12 Сказаў нехта з іх, уласны іхні прарок: «Крыцяне заўсёды хлусяць, зьвяры ліхія, жываты гультайскія».
13 Сьведчаньне гэтае праўдзівае. Дзеля гэтае прычыны дакарай іх сувора, каб былі здаровыя ў веры,
14 не зважаючы на юдэйскія байкі і прыказаньні людзей, якія адварочваюцца ад праўды.
15 Для чыстых усё чыста, а для апаганеных і бязьверных няма нічога чыстага, але апаганены і розум іхні, і сумленьне.
16 Яны кажуць, што ведаюць Бога, а ўчынкамі адракаюцца, [яны —] брыдотныя і непакорныя, і на ўсякую добрую справу няздольныя.

Комментарии Скоуфилда

5 Здесь вопрос не в наличии в собраниях людей, способных быть пресвитерами, которых поставляет «блюстителями» Дух Святой (Деян 20:28); само собой разумеется, что такие люди были на Крите. Речь идет об их назначении, о поставлении их на служение. Ранние общины страдали не от отсутствия «старших братьев», а оттого, что те не были должным образом «назначены». Порядок назначения пресвитеров и диаконов со временем совершенствовался. Ср. со следующим примечанием.

5 Старшие братья (пресбутерос) и епископы (епископос — «блюстители») назначаются для несения одной и той же службы. Но первое название (ср. ст. 7; Деян 20:17; cр. со ст. 28) больше определяет круг человеческих обязанностей служителя, второе же — выполняемую им служебную функцию. Руководство в ранних апостольских церквах всегда осуществлялось не одним, а несколькими людьми. Мы не знаем ни одного случая, когда бы церковью руководил один человек. Обязанностями руководителя было: управлять (1Тим 3:45; 5:17), защищать открытую Богом истину от всяческих извращений (Тит 1:9), «блюсти» церковь, как пастырь блюдёт своё стадо (Деян 20:28; Ин 21:16; Евр 13:17; 1Пет 5:2). Пастырей поставляет церквам Дух Святой (Деян 20:28), но апостол особо подчеркивает необходимость должного назначения их (Деян 14:23; Тит 1:5). Вначале их «рукополагали», то есть посвящали (греч. хеиротонео означает «избирать», «назначать движением руки») сами апостолы; см., например, Деян 14:23, но с тех пор, как Павлом в Послании к Титу и в Первом Послании к Тимофею были подробно перечислены качества, которыми должен обладать пресвитер или диакон, эти наставления сделались частью Св. Писания, и теперь, назначая «старших братьев», церкви руководствуются ими (1Тим 3:1−7).



2007–2024. Зроблена з любоўю для тых, што любяць і шукаюць Бога. Калі ў вас ёсць пытанні ці пажаданні, то пішыце нам: bible-man@mail.ru.