Іуды 1 глава

Саборнае Пасланне святога Апостала Іуды
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Іуда, раб Іісуса Хрыста́, брат Іа́кава, паклíканым, якія былí асвячо́ны Богам Айцом і захава́ны Іісусам Хрыстом:

Ї҆ѹ́да, ї҆и҃са хр҇та̀ ра́бъ, бра́тъ же ї҆а́кѡва, сѹ́щымъ ѡ҆ бз҃ѣ ѻ҆ц҃ѣ̀ ѡ҆свѧщє́ннымъ, ї҆и҃съ хр҇то́мъ соблюдє́ннымъ зва҄ннымъ:

міласць вам, і мір, і любоў няха́й прымно́жацца.

мл҇ть ва́мъ и҆ ми́ръ и҆ любы̀ да ѹ҆мно́житсѧ.

Узлю́бленыя! прыклада́ючы усё стара́нне, каб піса́ць вам пра супо́льнае спасе́нне, я палічы́ў неабхо́дным напіса́ць вам, каб заахво́ціць змага́цца за веру, раз і назаўсёды перада́дзеную святы́м.

Возлю́бленнїи, всѧ́ко тща́нїе творѧ̀ писа́ти ва́мъ ѡ҆ ѻ҆́бщемъ сп҇нїи ва́шемъ, нѹ́ждѹ воз̾имѣ́хъ писа́ти ва́мъ, молѧ̀ подвиза́тисѧ ѡ҆ преда́ннѣй вѣ́рѣ ст҃ы҄мъ є҆ди́ною.

Бо паўкрада́ліся некато́рыя людзі, здаўна́ прызна́чаныя на такое асуджэ́нне, бязбо́жныя, якія абаро́чваюць благада́ць Бога нашага ў наго́ду для распу́снасці і адрака́юцца ад адзíнага Уладара́ Бога і Госпада нашага Іісуса Хрыста́.

Привнидо́ша бо нѣ́цыи человѣ́цы, дре́вле пред̾ѹста́вленнїи на сїѐ ѡ҆сѹжде́нїе, нечести́вїи, бг҃а на́шегѡ блгдть прелага́ющїи въ скве́рнѹ, и҆ є҆ди́нагѡ влдки бг҃а и҆ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ ѿмета́ющїисѧ.

Я хачу нагада́ць вам, хоць вы раз і назаўсёды ве́даеце гэта, што Гасподзь, вы́зваліўшы народ з зямлí Егіпецкай, потым вы́губіў тых, якія не ве́равалі,

Воспомѧнѹ́ти же ва́мъ хощѹ̀, вѣ́дѹщымъ и҆ ва́мъ є҆ди́ною сїѐ, ѩ҆́кѡ гд҇ь лю́ди ѿ землѝ є҆гѵ́петскїѧ сп҃сѐ, послѣдѝ невѣ́ровавшыѧ погѹбѝ:

і ангелаў, якія не захава́лі свайго пе́ршаснага стану, а пакінулі сваё жытло, захоўвае ў ако́вах ве́чных, у це́мры, на суд вялікага дня.

а҆́ггелы же не соблю́дшыѧ своегѡ̀ нача́лства, но ѡ҆ста́вльшыѧ своѐ жили́ще, на сѹ́дъ вели́кагѡ днѐ ѹ҆́зами вѣ́чными под̾ мра́комъ соблюдѐ.

Як Садом і Гамора, і навако́льныя гарады, што падо́бна ім распу́снічалі і хадзілі за іншай пло́ццю, паста́ўлены ў пры́клад, адда́дзеныя на пакара́нне агнём вечным, —

ѩ҆́коже содо́ма и҆ гомо́рра и҆ ѡ҆кре́стнїи и҆́хъ гра́ды, подо́бнымъ и҆̀мъ ѡ҆́бразомъ преблѹди́вше и҆ ходи́вше в̾слѣ́дъ пло́ти и҆ны́ѧ, предлежа́тъ въ показа́нїе, ѻ҆гнѧ̀ вѣ́чнагѡ сѹ́дъ под̾е́мше,

так будзе і з тымі, хто, аддаючы́ся мро́ям, апага́ньвае плоць, адвярга́е ўлада́рства і зневажа́е вышэ́йшыя сíлы.

та́кожде ѹ҆̀бо и҆ сі́и, сѡ́нїѧ ви́дѧще, пло́ть ѹ҆́бѡ сквернѧ́тъ, госпо́дства же ѿмета́ютсѧ, сла́вы же хѹ́лѧще (не трепе́щѹтъ).

Міхаіл Арха́нгел, калі спрача́ўся з дыявалам, гаво́рачы пра це́ла Маісея, не асме́ліўся прамо́віць знява́жлівага асуджэ́ння, а сказа́ў: «няха́й забаро́ніць табе Гасподзь».

Мїхаи́лъ же а҆рха́гг҃лъ, є҆гда̀ со дїа́воломъ разсѹжда́ѧ {препира́ѧсѧ} глаго́лаше ѡ҆ мѡѷсе́овѣ тѣлесѝ, не смѣ́ѧше сѹда̀ навестѝ хѹ́лна, но речѐ: да запрети́тъ тебѣ̀ гд҇ь.

Гэтыя ж зневажа́юць тое, чаго не ве́даюць; а што ад прыро́ды, як неразу́мныя жывёлы, зна́юць, тым сябе гу́бяць.

Сі́и же, є҆ли҄ка ѹ҆́бѡ не вѣ́дѧтъ, хѹ́лѧтъ: є҆ли҄ка же по є҆стествѹ̀ ѩ҆́кѡ безсловє́снаѧ живѡ́тнаѧ вѣ́дѧтъ, въ си́хъ сквернѧ́тсѧ {растлѣва́ютсѧ}.

Гора ім, бо шля́хам Ка́інавым яны пайшлі, і паддалíся спаку́се пла́ты, як Валаа́м, і загíнулі ў супраціўле́нні, як Карэ́й.

(За҄ 78.) Го́ре и҆́мъ, ѩ҆́кѡ въ пѹ́ть ка́їновъ поидо́ша, и҆ въ ле́сть вала́амовы мзды̀ ѹ҆стреми́шасѧ, и҆ въ пререка́нїи корре́овѣ погибо́ша.

Яны — спаку́са на вашых вячэ́рах любо́ві: се́дзячы з вамі за адным сталом, яны без стра́ху па́свяць саміх сябе; яны — бязво́дныя абло́кі, што но́сяцца ве́трам; во́сеньскія дрэ́вы, бяспло́дныя, дво́йчы паме́рлыя, вы́карчаваныя;

Сі́и сѹ́ть въ любва́хъ ва́шихъ скверни́тєли, съ ва́ми ѩ҆дѹ́ще, без̾ боѧ́зни себѐ пасѹ́ще: ѡ҆́блацы безво́дни, ѿ вѣ҄тръ преноси́ми: древеса̀ є҆сє́нна, безплѡ́дна, два́жды ѹ҆мє́рша, и҆скоренє́на:

раз’ю́шаныя марскíя хва́лі, якія пе́няцца брыдо́тамі сваімі; зо́ркі блука́ючыя, для якіх змрок це́мры наве́к наканава́ны.

вѡ́лны свирѣ́пыѧ мо́рѧ, воспѣнѧ́ющѧ своѧ҄ стыдѣ҄нїѧ: ѕвѣ́зды пре́лєстныѧ, и҆̀мже мра́къ тмы̀ во вѣ́ки блюде́тсѧ.

Пра іх праро́чыў і Яно́х, сёмы ад Адама, ка́жучы: «вось, ідзе́ Гасподзь з дзеся́ткамі тысяч святых Ангелаў Сваіх,

Про҇ро́чествова же и҆ ѡ҆ си́хъ седмы́й ѿ а҆да́ма є҆нѡ́хъ, глаго́лѧ: сѐ прїи́детъ гд҇ь во тма́хъ ст҃ы́хъ а҆́гг҃лъ свои́хъ,

каб учынíць суд над усімі і вы́крыць усіх бязбо́жнікаў сярод іх ва ўсіх бязбо́жных спра́вах іх, учы́неных у бязбо́жнасці, і ва ўсіх жо́рсткасцях, прамо́ўленых су́праць Яго бязбо́жнымі грэ́шнікамі».

сотвори́ти сѹ́дъ ѡ҆ всѣ́хъ и҆ и҆з̾ѡбличи́ти всѣ́хъ нечести́выхъ ѡ҆ всѣ́хъ дѣлѣ́хъ нече́стїѧ и҆́хъ, и҆́миже нече́ствоваша, и҆ ѡ҆ всѣ́хъ же́стокихъ словесѣ́хъ и҆́хъ, ѩ҆́же глаго́лаша на́нь грѣ҄шницы нечести́вїи.

Яны нарака́юць і ска́рдзяцца, жывучы́ паво́дле сваіх пажа́днасцей; вусны іх прамаўля́юць пыхлíвае; яны ліслíвяць дзе́ля кары́сці.

Сі́и сѹ́ть ропотницы̀, ѹ҆кори́тєли, (ча́сть поро́чна,) въ по́хотехъ свои́хъ ходѧ́ще нече́стїемъ и҆ законопрестѹпле́нїемъ: и҆ ѹ҆ста̀ и҆́хъ глаго́лютъ прегѡ́рдаѧ: чѹдѧ́щесѧ ли́цамъ по́льзы ра́ди.

Але вы, узлю́бленыя, па́мятайце прадка́занае Апосталамі Госпада нашага Іісуса Хрыста:

Вы́ же, возлю́бленнїи, помина́йте глаго́лы преждеречє́нныѧ ѿ а҆п҇лъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀:

яны каза́лі вам, што ў апошні час з’я́вяцца глумлíўцы, якія бу́дуць жыць паво́дле сваіх бязбо́жных пажа́днасцей.

занѐ глаго́лахѹ ва́мъ, ѩ҆́кѡ въ послѣ́днее вре́мѧ бѹ́дѹтъ рѹга́тєли, по свои́хъ по́хотехъ ходѧ́ще и҆ нече́стїихъ.

Гэта тыя, што аддзяля́юць саміх сябе ад адзíнства веры, яны душэ́ўныя, а ду́ха не ма́юць.

Сі́и сѹ́ть ѿдѣлѧ́юще себѐ (ѿ є҆ди́ности вѣ́ры, и҆ сѹ́ть) тѣле́сни {дѹше́вни}, дѹ́ха не и҆мѹ́ще.

Вы ж, узлю́бленыя, грунту́ючыся на найсвяце́йшай ве́ры вашай, у Ду́ху Святы́м мо́лячыся,

Вы́ же, возлю́бленнїи, ст҃о́ю ва́шею вѣ́рою назида́юще себѐ, дх҃омъ ст҃ы́мъ молѧ́щесѧ,

захо́ўвайце сябе ў любо́ві Божай, чака́ючы мíласці ад Госпада нашага Іісуса Хрыста́, для жыцця́ ве́чнага.

са́ми себѐ въ любвѝ бж҃їей соблю́дайте, ждѹ́ще мл҇ти гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, въ жи́знь вѣ́чнѹю.

І да адных будзьце мíласцівымі з разва́жлівасцю;

И҆ ѻ҆́вѣхъ ѹ҆́бѡ ми́лѹйте разсѹжда́юще,

а іншых стра́хам рату́йце, выхо́пліваючы іх з агню́; да іншых жа будзьце мíласцівымі са стра́хам, пагарджа́ючы на́ват во́праткай, якая апага́нена пло́ццю.

ѻ҆́вѣхъ же стра́хомъ спаса́йте, ѿ ѻ҆гнѧ̀ восхища́юще: ѡ҆блича́йте же съ боѧ́знїю, ненави́дѧще и҆ ѩ҆́же ѿ пло́ти ѡ҆скверне́нѹю ри́зѹ.

А Таму, Хто можа захава́ць вас ад падзе́ння і паста́віць перад сла́ваю Сваёю беззага́ннымі ў ра́дасці,

Могѹ́щемѹ же сохрани́ти вы̀ без̾ грѣха̀ и҆ без̾ скве́рны и҆ поста́вити пред̾ сла́вою свое́ю непоро́чныхъ въ ра́дости,

адзíнаму праму́драму Богу, Спасíцелю нашаму праз Іісуса Хрыста́, Госпада нашага, слава, ве́ліч, сіла і ўла́да перад усімі вяка́мі, і цяпер, і на ўсе вякí. Амíнь.

є҆ди́номѹ премдромѹ бг҃ѹ и҆ сп҃сѹ на́шемѹ, ї҆и҃сомъ хр҇то́мъ гд҇емъ на́шимъ, сла́ва и҆ вели́чїе, держа́ва и҆ вла́сть, пре́жде всегѡ̀ вѣ́ка, и҆ нн҃ѣ, и҆ во всѧ҄ вѣ́ки. А҆ми́нь.

« 1 глава 1 глава »