Да Эфесян 1 глава

Да Эфесян Пасланне святога Апостала Паўла
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Павел, воляю Божаю апостал Іісуса Хрыста, святы́м, што ў Эфэсе, і ве́рным у Хрысце Іісусе:

Па́ѵелъ, посла́нникъ ї҆и҃съ хр҇то́въ во́лею бж҃їею, ст҃ы҄мъ сѹ́щымъ во є҆фе́сѣ и҆ вѣ́рнымъ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ:

благадаць вам і мір ад Бога, Айца нашага, і Госпада Іісуса Хрыста.

блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀.

Благаславёны Бог і Айцец Госпада нашага Іісуса Хрыста, што благаславіў нас усякім духоўным благаславе́ннем на нябёсах у Хрысце,

Блг҇ве́нъ бг҃ъ и҆ ѻ҆ц҃ъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, блг҇ви́вый на́съ всѧ́цѣмъ блг҇ве́нїемъ дѹхо́внымъ въ нб҇ныхъ ѡ҆ хр҇тѣ̀,

бо Ён выбраў нас у Ім раней за стварэнне свету, каб мы былі святымі і беззага́ннымі перад Ім у любові,

ѩ҆́коже и҆збра̀ на́съ въ не́мъ пре́жде сложе́нїѧ мі́ра, бы́ти на́мъ ст҃ы҄мъ и҆ непорѡ́чнымъ пред̾ ни́мъ въ любвѝ,

прадвы́значыўшы нас для ўсынаўле́ння Сабе праз Іісуса Хрыста паводле жада́ння волі Сваёй,

пре́жде наре́къ на́съ во ѹ҆сыновле́нїе ї҆и҃съ хр҇то́мъ въ него̀, по бл҃говоле́нїю хотѣ́нїѧ своегѡ̀,

дзеля ўсхвале́ння ве́лічы благадаці Сваёй, якою Ён адары́ў нас ва Узлю́бленым,

въ похвалѹ̀ сла́вы блгдти своеѧ̀, є҆́юже ѡ҆блгдтѝ на́съ ѡ҆ возлю́бленнѣмъ:

у Якім мы маем выкупле́нне Крывёю Яго, прабачэ́нне грахоў паводле багацця благадаці Яго,

(За҄ 217.) ѡ҆ не́мже и҆́мамы и҆збавле́нїе кро́вїю є҆гѡ̀, и҆ ѡ҆ставле́нїе прегрѣше́нїи, по бога́тствѹ блгдти є҆гѡ̀,

якую Ён шчодра явіў нам ва ўсякай праму́драсці і разуме́нні,

ю҆́же преѹмно́жилъ є҆́сть въ на́съ во всѧ́цѣй премѹ́дрости и҆ ра́зѹмѣ,

адкрыўшы нам тайну волі Сваёй паводле жада́ння Свайго, якое Ён прадустанавíў у Ім,

сказа́въ на́мъ та́йнѹ во́ли своеѧ̀ по бл҃говоле́нїю своемѹ̀, є҆́же пре́жде положѝ въ не́мъ,

на здзяйсне́нне паўнаты́ часоў, каб з’ядна́ць усё нябеснае і зямное ў Хрысце, пад Ім як галавою;

въ смотре́нїе и҆сполне́нїѧ време́нъ, возглави́ти всѧ́чєскаѧ ѡ҆ хр҇тѣ̀, ѩ҆̀же на нб҃сѣ́хъ и҆ ѩ҆̀же на землѝ въ не́мъ:

у Ім мы і сталі спадкае́мцамі, бу́дучы прадвы́значанымі згодна з прадустанаўле́ннем Таго, Хто ўсё здзяйсня́е паводле рашэння волі Сваёй,

въ не́мже и҆ наслѣ҄дницы сотвори́хомсѧ, пре́жде нарече́ни бы́вше по прозрѣ́нїю бж҃їю всѧ҄ дѣ́йствѹющагѡ по совѣ́тѹ во́ли своеѧ̀,

каб паслужы́лі ўсхвале́нню ве́лічы Яго мы, якія і раней спадзява́ліся на Хрыста;

ѩ҆́кѡ бы́ти на́мъ въ похвале́нїе сла́вы є҆гѡ̀, пре́жде ѹ҆пова́вшымъ во хр҇та̀:

у Ім і вы, пачуўшы слова ісціны, дабравесце спасення вашага, і ўвераваўшы ў Яго, пазначаны пячаццю абяцанага Духа Святога,

въ не́мже и҆ вы̀, слы́шавше сло́во и҆́стины, бл҃говѣствова́нїе сп҇нїѧ на́шегѡ, въ не́мже и҆ вѣ́ровавше зна́менастесѧ дх҃омъ ѡ҆бѣтова́нїѧ ст҃ы́мъ,

Які ёсць залог спадчыны нашай, дзеля выкупле́ння здабы́тку Яго, дзеля ўсхвале́ння ве́лічы Яго.

и҆́же є҆́сть ѡ҆брѹче́нїе наслѣ́дїѧ на́шегѡ, во и҆збавле́нїе снабдѣ́нїѧ, въ похвалѹ̀ сла́вы є҆гѡ̀.

Таму і я, пачуўшы пра вашу веру ў Госпада Іісуса і пра любоў да ўсіх святых,

Сегѡ̀ ра́ди и҆ а҆́зъ слы́шавъ ва́шѹ вѣ́рѹ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ и҆ любо́вь, ѩ҆́же ко всѣ҄мъ ст҃ы҄мъ,

не перастаю дзякаваць за вас Богу, памінаючы вас у малітвах сваіх,

(За҄ 218.) не престаю̀ благодарѧ̀ ѡ҆ ва́съ, помина́нїе ѡ҆ ва́съ творѧ̀ въ моли́твахъ мои́хъ,

каб Бог Госпада нашага Іісуса Хрыста, Айцец славы, даў вам Духа прамудрасці і адкравення на спазнанне Яго,

да бг҃ъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, ѻ҆ц҃ъ сла́вы, да́стъ ва́мъ дх҃а премѹ́дрости и҆ ѿкрове́нїѧ, въ позна́нїе є҆гѡ̀,

і прасвятліў вочы сэрца вашага, каб вы ведалі, у чым надзея паклікання Яго, і ў чым багацце славы спадчыны Яго для святых,

просвѣщє́нна ѻ҆чеса̀ се́рдца ва́шегѡ, ѩ҆́кѡ ѹ҆вѣ́дѣти ва́мъ, ко́е є҆́сть ѹ҆пова́нїе зва́нїѧ є҆гѡ̀, и҆ ко́е бога́тство сла́вы достоѧ́нїѧ є҆гѡ̀ во ст҃ы́хъ,

і ў чым бязмерная веліч сілы Яго для нас, якія веруем праз дзеянне ўладарнай магутнасці Яго,

и҆ ко́е преспѣ́ющее вели́чество си́лы є҆гѡ̀ въ на́съ вѣ́рѹющихъ по дѣ́йствѹ держа́вы крѣ́пости є҆гѡ̀,

якую Ён праявіў у Хрысце, уваскрасіўшы Яго з мёртвых і пасадзіўшы праваруч Сябе на нябёсах,

ю҆́же содѣ́ѧ ѡ҆ хр҇тѣ̀, воскреси́въ є҆го̀ ѿ ме́ртвыхъ и҆ посади́въ ѡ҆деснѹ́ю себє̀ на нб҇ныхъ,

вышэй за ўсякае начальства, і ўладу, і сілу, і валадарства, і за ўсякае імя, называнае не толькі ў гэтым веку, але і ў будучым,

превы́ше всѧ́кагѡ нача́лства и҆ вла́сти и҆ си́лы и҆ госпо́дства, и҆ всѧ́кагѡ и҆́мене и҆менѹ́емагѡ не то́чїю въ вѣ́цѣ се́мъ, но и҆ во грѧдѹ́щемъ:

і усё пакары́ў пад ногі Яго, і паставіў Яго над усім, галавою Царквы,

(За҄ 219.) и҆ всѧ҄ покорѝ под̾ но́зѣ є҆гѡ̀, и҆ того̀ дадѐ главѹ̀ вы́ше всѣ́хъ цр҃кви,

якая ёсць Цела Яго, паўната Таго, Хто напаўняе ўсё ва ўсім.

ѩ҆́же є҆́сть тѣ́ло є҆гѡ̀, и҆сполне́нїе и҆сполнѧ́ющагѡ всѧ́чєскаѧ во всѣ́хъ.

« 6 глава 2 глава »