Пераклад праваслаўнай царквы
1 У пачатку было́ Слова, і Слова было́ ў Бога, і Богам было́ Слова.
2 Яно было ў пачатку ў Бога;
3 усё праз Яго пачало́ быць, і без Яго нішто не пачало́ быць, што пачало́ быць.
4 У Ім было жыццё, і жыццё было святлом для людзе́й;
5 і святло ў це́мры све́ціць, і це́мра не агарну́ла яго.
6 Быў чалавек, пасла́ны ад Бога; імя́ яму Іаан;
7 ён прыйшоў для све́дчання, каб све́дчыць пра Святло, каб усе ўве́равалі праз яго.
8 Ён не быў святлом, але прыйшоў, каб све́дчыць пра Святло;
9 было́ Святло íсціннае, Якое прасвятля́е ўсякага чалавека, што прыхо́дзіць у свет;
10 у свеце быў, і свет праз Яго пача́ў быць, і свет Яго не пазнаў;
11 да сваіх прыйшоў, і свае Яго не прынялí.
12 А тым, што прынялí Яго, даў ула́ду стаць дзе́цьмі Божымі, тым, што ве́руюць у імя́ Яго,
13 якія не ад крывí, і не ад жада́ння пло́ці, і не ад жада́ння му́жа, а ад Бога нарадзíліся.
14 І Слова стала пло́ццю, і жыло́ сярод нас, і мы ба́чылі славу Яго ад Айца, славу як Адзінароднага, поўнага благада́ці і íсціны.
15 Іаан све́дчыць пра Яго і, ўскліка́ючы, гаворыць: гэта быў Той, пра Каго я сказаў: Той, Хто ідзе за мною, напе́радзе мяне стаў, бо ране́й за мяне быў;
16 і ад паўнаты́ Яго мы ўсе прынялí і благада́ць на благада́ць;
17 бо закон праз Маісея да́дзены, а благада́ць і íсціна праз Іісуса Хрыста ста́ліся.
18 Бога ніхто не бачыў ніколі; Адзінародны Сын, Які ва ўло́нні Айца, Ён явíў.
19 І вось све́дчанне Іаана, калі Іудзеі пасла́лі з Іерусаліма святароў і левíтаў, каб спыта́лі яго: хто ты́
20 І ён вы́знаў і не адро́кся; і вы́знаў: я не Хрыстос.
21 І спыталі яго: дык што́ ты Ілія́? І ён сказаў: не. Ты прарок? І адказаў: не.
22 Сказалі яму: хто ж ты́ каб даць адказ тым, хто паслаў нас; што́ ты скажаш пра само́га сябе́
23 Ён сказаў: я голас таго, хто клíча ў пусты́ні: вы́прамце шлях Госпаду, як сказаў прарок Іса́ія.
24 А пасла́ныя былí з фарысеяў;
25 і яны пыталіся ў яго і казалі яму: чаго ж ты хры́сціш, калі ты не Хрыстос, ні Ілія́, ні прарок?
26 Адказаў ім Іаан, ка́жучы: я хрышчу́ вадою; але сярод вас стаіць Той, Каго вы не ведаеце;
27 гэта Той, Хто ідзе за мною, Які напе́радзе мяне стаў, у Якога я нява́рты развяза́ць раме́нь абу́тку Яго.
28 Гэта было ў Віфава́ры за Іарданам, дзе хрысцíў Іаан.
29 На другі дзень бачыць Іаан Іісуса, Які ідзе да яго, і кажа: вось Агнец Божы , што бярэ́ на Сябе грахí свету;
30 гэта Той, пра Якога я сказаў: «за мною ідзе Муж, Які напе́радзе мяне стаў, бо ране́й за мяне быў»;
31 і я не ведаў Яго; але, каб Ён быў я́ўлены Ізра́ілю, дзе́ля гэтага прыйшоў я хрысцíць вадою.
32 І све́дчыў Іаан, ка́жучы: я бачыў Духа, Які сыхо́дзіў як голуб з неба, і Ён заста́ўся на Ім;
33 і я не ведаў Яго; але Той, Хто паслаў мяне хрысцíць вадою, сказаў мне: «над Кім убачыш Духа, Які сыхо́дзіць і застае́цца на Ім, Той і ёсць, што хры́сціць Духам Святым»;
34 і я бачыў і засве́дчыў, што Ён — Сын Божы.
35 На другі дзень зноў стаяў Іаан і двое з вучняў яго.
36 І, убачыўшы Іісуса, Які ішоў, ён сказаў: вось Агнец Божы.
37 І пачулі або́два вучні, як ён казаў гэта, і пайшлі за Іісусам.
38 Іісус жа, абярнуўшыся і ўбачыўшы, што яны ідуць за Ім, кажа ім: чаго вы шука́еце? Яны сказалі Яму: Раввí (што азначае: Вучыцель), дзе Ты жыве́ш?
39 Ён кажа ім: ідзіце і ўбачыце. Яны пайшлі і ўбачылі, дзе Ён жыве, і прабылí ў Яго дзень той. Было ж каля дзесятай гадзíны.
40 Адзін з дваіх, што пачулі ад Іаана пра Іісуса і пайшлі за Ім, быў Андрэй, брат Сíмана Пятра.
41 Ён першы знахо́дзіць брата свайго Сíмана і кажа яму: мы знайшлі Месíю (што ў перакладзе азначае: Хрыстос).
42 І прывёў яго да Іісуса. Глянуўшы на яго, Іісус сказаў: ты Сíман, сын Іоны; ты будзеш звацца Кíфа (што азначае: ка́мень).
43 На другі дзень захацеў Ён ісці ў Галілею; і знахо́дзіць Філіпа і кажа яму: ідзі за Мною.
44 Філіп жа быў з Віфсаíды, з горада Андрэя і Пятра.
45 Знаходзіць Філіп Нафана́іла і кажа яму: мы знайшлі Таго, пра Каго пісалі Маісей у законе і прарокі, Іісуса, Сына Іосіфавага, з Назарэ́та.
46 І сказаў яму Нафана́іл: ці можа з Назарэ́та быць што добрае? Філіп кажа яму: ідзі і паглядзí.
47 Убачыў Іісус Нафана́іла, які ішоў да Яго, і кажа пра яго: вось, сапраўды́, Ізраільця́нін, у якім няма крываду́шнасці.
48 Кажа Яму Нафана́іл: адкуль Ты мяне ведаеш? У адказ Іісус сказаў яму: перш, чым паклíкаў цябе Філіп, калі ты быў пад смако́ўніцаю, Я бачыў цябе.
49 Нафана́іл адказаў Яму: Раввí! Ты Сын Божы, Ты Цар Ізра́ілеў.
50 У адказ Іісус сказаў яму: ты верыш, бо Я сказаў табе: «Я бачыў цябе пад смако́ўніцаю»; убачыш бо́льшае за гэта.
51 І кажа яму: праўду, праўду кажу вам: з гэтага часу ўба́чыце неба раскры́тае і ангелаў Божых, што ўзыхо́дзяць і сыхо́дзяць да Сы́на Чалавечага.
Комментарии Скоуфилда
1 «Слово» Греч. Логос (арамейское Мемра) — употребляется в «Таргумах», арамейском переводе В. З., как синоним слова «Бог». По-гречески слово «логос» имеет два значения:
1) мысль или понятие;
2) выражение или произнесение мысли.
Таким образом, это слово особо подходит для определения Христа: ведь —
1) в Нем воплотились все сокровища Божественной мудрости, вся совокупность Божественной «мысли» (1Кор 1:24; Еф 3:11; Кол 2:2−3); и
2) Он от вечности, но особенно — в воплощении Своем, является выражением («произнесением») Личности и «мысли» Божества (Ин 1:3−5, 9, 14−18; 14:9−11; Кол 2:9).
Бог выявляет Себя в Бытии, Личности и делах Христа.
17 Благодать. Краткое изложение:
1) Благодать есть «человеколюбие Спасителя нашего, Бога», спасающего «нас не по делам праведности, которые бы мы сотворили» (Тит 3:4−5). Поэтому она постоянно противостоит закону, по которому Бог требует праведности от человека, тогда как под благодатью Он дает человеку праведность (Рим 3:21−22; 8:4; Флп 3:9). Закон связан с Моисеем и делами, а благодать — со Христом и верой (Ин 1:17; Рим 10:4−10). Закон благословляет доброе, благодать спасает злое (Ис 19:5; Еф 2:1−9). Закон требует, чтобы благословения были заслужены, под благодатью же — они даются как дар (Втор 28:1−6; Еф 2:8; Рим 4:4−5).
2) В соответствии с Божиим промыслом благодать начинается со смертью и воскресением Иисуса Христа (Рим 3:24−26; 4:24−25). С наступлением периода благодати условием спасения не является больше послушание Моисееву закону, но — принятие или отвержение Христа; добрые дела становятся последствием и плодом спасения (Ин 1:12−13; 3:36; Мф 21:37; 22:42; Ин 15:22, 25; Евр 1:2; 1Ин 5:10−12). Непосредственным результатом этой проверки явилось отвержение Христа иудеями и распятие Его ими и язычниками (Деян 4:27). Предсказанным завершением этого испытания человека, находящегося под благодатью, является отступление церкви, ложно и формально исповедующей христианство (см. «Отступление», 2Тим 3:1−8, примеч.) и — как следствие этого — неизбежность апокалиптических судов.
3) Благодать проявляется двояким образом: в спасении грешников (Рим 3:24) и в жизни и служении спасенных (Рим 6:15−18; 2Пет 3:18, примеч.). Касательно шести других периодов (диспенсаций) см. — «Невинность», Быт 1:28; Совесть», Быт 3:23; , Человеческое правление», Быт 8:21; «Обетование», Быт 12:1; «Закон», Ис 19:8; «Царство», Еф 1:10.
18 Ср. Быт 32:30; Ис 24:10; 33:18; Суд 6:22; Откр 22:4. Ни один человек во плоти не видел Бога в Его непознаваемой сущности, в Его Триединстве, но Бога в образе Ангела, и еще более явно — воплотившимся в Иисусе Христе, людям дано было видеть (Быт 18:2, 22; Ин 14:8−9).