Пераклад праваслаўнай царквы
1 Павел, раб Божы і Апостал Іісуса Хрыста дзе́ля веры абра́ных Божых і спазнання ісціны, якая прыводзіць да набожнасці,
2 у надзеі на жыццё вечнае, якое паабяца́ў праўдзівы ў слове Бог раней часоў адвечных,
3 а ў належны час явіў слова Сваё ў пропаведзі, даверанай мне па загаду Спасіцеля нашага, Бога, —
4 Ціту, сапраўднаму сыну па супольнай веры: благадаць, міласць і мір ад Бога Айца і Госпада Іісуса Хрыста, Спасіцеля нашага.
5 Дзеля таго я пакінуў цябе на Крыце, каб ты недакончанае завяршыў і паставіў па ўсіх гарадах прасвітараў, як я табе наказваў:
6 калі хто беззаганны, адной жонкі муж, дзяцей ма́е веруючых, якіх нельга абвінаваціць у распусце або непакорлівасці.
7 Бо епіскап павінен быць беззаганны як Божы домаўпраўнік, не сваявольны, не гняўлівы, не п’яніца, не задзірысты, не карыслівы,
8 а гасцінны, дабралюбівы, разва́жлівы, справядлівы, набожны, стры́маны,
9 павінен трымацца правільнага слова, адпаведнага вучэнню, каб ён быў здольны і настаўляць у здаровым вучэнні, і выкрываць тых, хто працівіцца.
10 Бо ёсць шмат і непакорлівых, пустасловаў і падманшчыкаў, асабліва з абрэзаных,
11 якіх трэба прымусіць замаўчаць: яны разбура́юць цэлыя сем’і, навучаючы дзеля гане́бнай кары́слівасці таму, чаму не належыць вучы́ць.
12 Сказаў жа нехта з іх, іх уласны вяшчун: «Крыця́не заўсёды лгуны, злыя звяры, пражэ́рлівыя гультаі».
13 Сведчанне гэтае праўдзівае. З гэтай прычыны выкрывай іх строга, каб яны былі здаровымі ў веры,
14 каб не зважа́лі на Іудзейскія байкі і ўстанаўленні людзей, якія адварочваюцца ад ісціны.
15 Для чыстых усё чыстае, для апаганеных жа і няверных няма нічога чыстага, бо апаганены і розум іх, і сумленне.
16 Яны сцвярджаюць, што знаюць Бога; а справамі сваімі адракаюцца, бу́дучы агíднымі і непакорлівымі і ні на якую добрую справу нязда́тнымі.
Комментарии Скоуфилда
5 Здесь вопрос не в наличии в собраниях людей, способных быть пресвитерами, которых поставляет «блюстителями» Дух Святой (Деян 20:28); само собой разумеется, что такие люди были на Крите. Речь идет об их назначении, о поставлении их на служение. Ранние общины страдали не от отсутствия «старших братьев», а оттого, что те не были должным образом «назначены». Порядок назначения пресвитеров и диаконов со временем совершенствовался. Ср. со следующим примечанием.
5 Старшие братья (пресбутерос) и епископы (епископос — «блюстители») назначаются для несения одной и той же службы. Но первое название (ср. ст. 7; Деян 20:17; cр. со ст. 28) больше определяет круг человеческих обязанностей служителя, второе же — выполняемую им служебную функцию. Руководство в ранних апостольских церквах всегда осуществлялось не одним, а несколькими людьми. Мы не знаем ни одного случая, когда бы церковью руководил один человек. Обязанностями руководителя было: управлять (1Тим 3:45; 5:17), защищать открытую Богом истину от всяческих извращений (Тит 1:9), «блюсти» церковь, как пастырь блюдёт своё стадо (Деян 20:28; Ин 21:16; Евр 13:17; 1Пет 5:2). Пастырей поставляет церквам Дух Святой (Деян 20:28), но апостол особо подчеркивает необходимость должного назначения их (Деян 14:23; Тит 1:5). Вначале их «рукополагали», то есть посвящали (греч. хеиротонео означает «избирать», «назначать движением руки») сами апостолы; см., например, Деян 14:23, но с тех пор, как Павлом в Послании к Титу и в Первом Послании к Тимофею были подробно перечислены качества, которыми должен обладать пресвитер или диакон, эти наставления сделались частью Св. Писания, и теперь, назначая «старших братьев», церкви руководствуются ими (1Тим 3:1−7).