Якава 1 глава

Пасланьне Якава
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская на русском

Якаў, раб Бога і Госпада Ісуса Хрыста, дванаццаці родам, якія ў расьсеяньні, — радавацца!

Иаков, Богу и Господу Иисусу Христу раб, обеманадесяте коленома, иже в разсеянии, радоватися.

Зь вялікай радасьцю прымайце, браты мае, калі ўпадаеце ў розныя выпрабаваньні,

Всяку радость имейте, братие моя, егда во искушения впадаете различна,

ведаючы, што выпрабаваньне вашай веры робіцца цярплівасьцю,

ведяще, яко искушение вашея веры соделовает терпение:

а цярплівасьць павінна мець дасканалае дзеяньне, каб вы былі дасканалыя ва ўсёй паўнаце, бязь ніякай пахібы.

терпение же дело совершенно да имать, яко да будете совершенни и всецели, ни в чемже лишени.

Калі ж каму-небудзь з вас не хапае мудрасьці, хай просіць у Бога, Які дае ўсім проста і без дакораў, — і дасца яму.

Аще же кто от вас лишен есть премудрости, да просит от дающаго Бога всем нелицеприемне и не поношающаго, и дастся ему.

Але няхай просіць зь вераю, і зусім не сумняваецца, бо хто сумняваецца, падобны да марское хвалі, якую гоніць і распырсквае вецер;

Да просит же верою, ничтоже сумняся: сумняйся бо уподобися волнению морскому, ветры возметаему и развеваему.

Хай не спадзяецца такі чалавек атрымаць што-небудзь ад Госпада.

Да не мнит бо человек он, яко приимет что от Бога.

Чалавек двудушны — ня цьвёрды на ўсіх шляхах сваіх.

Муж двоедушен неустроен во всех путех своих.

Хай славіцца пакорлівы брат у высокасьці сваёй,

Да хвалится же брат смиренный в высоте своей,

а багаты ў пакоры сваёй, бо ён мінецца, бы краска ў траве:

богатый же во смирении своем, зане якоже цвет травный мимоидет:

узыходзіць сонца, настае сьпёка, і высушвае траву, краска яе ападае, прападае хараство яе; так вяне і багаты ў шляхах сваіх.

возсия бо солнце со зноем, и изсуши траву, и цвет ея отпаде, и блголепие лица ея погибе: сице и богатый в хождении своем увядает.

Дабрашчасны чалавек, які вытрывае выпрабаваньне, бо пасьля выпрабаваньня ён атрымае вянок жыцьця, які паабяцаў Гасподзь тым, хто любіць Яго.

Блажен муж, иже претерпит искушение: зане искусен быв, приимет венец жизни, егоже обеща Бог любящым его.

У выпрабаваньні ніхто хай ня кажа: «Бог мяне спакушае»; Бог бо не спакушаецца злом і сам не спакушае нікога,

Никтоже искушаемь да глаголет, яко от Бога искушаемь есмь: Бог бо несть искуситель злым, не искушает же той ни когоже,

а кожны спакушаецца, калі ваблены і наджаны сваім пажаданьнем;

кийждо же искушается, от своея похоти влекомь и прельщаемь:

а пажаданьне, зачаўшы, родзіць грэх, а ўчынены грэх родзіць сьмерць.

таже похоть заченши раждает грех, грех же содеян раждает смерть.

Не ашуквайце сябе, браты мае любасныя:

Не льститеся, братие моя возлюбленная:

Усякае даньне добрае і ўсякі дар дасканалы зыходзіць згары, ад Айца сьвятла, у Якога няма перамены, ані ценю пераменнасьці.

всяко даяние благо и всяк дар совершен свыше есть, сходяй от Отца светов, у негоже несть пременение, или преложения стень.

Захацеўшы, спарадзіў Ён нас словам ісьціны, каб сталіся мы нейкім пачаткам Ягоных твораў.

Восхотев бо породи нас словом истины, во еже быти нам начаток некий созданием его.

Дык вось, браты мае любасныя, кожны чалавек няхай будзе борзды ў слуханьні, марудлівы ў словах, марудлівы ў гневе;

Темже, братие моя возлюбленная, да будет всяк человек скор услышати и косен глаголати, косен во гнев,

бо гнеў чалавечы ня творыць праўды Божай.

гнев бо мужа, правды Божия не соделовает.

Таму, адклаўшы ўсялякую нячыстасьць і лішнюю злосьць, у пакоры прымеце пасеянае ў вас слова, якое можа ўратаваць вашы душы.

Сего ради отложше всяку скверну и избыток злобы, в кротости приимите всажденное слово, могущее спасти душы вашя.

Будзьце ж выканаўцы слова, а не слухачы толькі, што ашукваюць самі сябе.

Бывайте же творцы слова, а не точию слышатели, прельщающе себе самех.

Бо хто слухае слова і ня выконвае, той падобны да чалавека, які разглядвае прыродныя рысы аблічча свайго ў люстры:

Зане аще кто есть слышатель слова, а не творец, таковый уподобися мужу смотряющу лице бытия своего в зерцале:

ён паглядзеў на сябе, адышоўся — і адразу забыўся, які ён ёсьць.

усмотри бо себе и отиде, и абие забы, каков бе.

А хто пранікне ў закон дасканалы, закон свабоды, і застанецца ў ім, той, ня будучы слухачом забыўлівым, а выканаўцам дзеі, дабрашчасны будзе ў сваім дзеяньні.

Приникий же в закон совершен свободы, и пребыв, сей не слышатель забытлив быв, но творец дела, сей блажен в делании своем будет.

Калі ж хто з вас думае, што ён пабожны, і не таймуе свайго языка, а ашуквае сваё сэрца, у таго пустая пабожнасьць.

Аще кто мнится верен быти в вас, и не обуздовает языка своего, но льстит сердце свое, сего суетна есть вера.

Чыстая і беспахібная пабожнасьць перад Богам і Айцом ёсьць тое, каб дагледзець сірот і ўдоваў у іхніх скрухах і захоўваць сябе неапаганенага сьветам.

Вера бо чиста и нескверна пред Богом и Отцем сия есть, еже посещати сирых и вдовиц в скорбех их, (и) нескверна себе блюсти от мира.

« 28 глава 2 глава »