Рут 1 глава

Кніга Рут
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская на русском

У тыя дні, калі кіравалі судзьдзі, стаўся голад на зямлі. І пайшоў адзін чалавек зь Віфляема Юдэйскага з сваёю жонкаю і двума сынамі жыць на палях Маавіцкіх.

И бысть внегда судяху судии, бысть глад на земли. И иде муж от вифлеема иудина обитати в селе моавли, сам и жена его, и два сыны его:

Імя таго чалавека Элімэлэх, імя жонкі ягонай Наэмінь, а імя двух сыноў ягоных Махлон і Хілеон; яны былі Эфрафяне зь Віфляема Юдэйскага. І прыйшлі яны на палі Маавіцкія і засталіся там.

имя же мужеви елимелех, имя же жене его ноемминь и имя двема сынома его маалон и хелеон, ефрафейстии от вифлеема иудина. И приидоша в село моавле, и беша тамо.

І памёр Элімэлэх, муж Наэміні, і засталася яна з двума сынамі сваімі.

И умре елимелех муж ноемминин, и остася она и оба сыны ея:

Яны ўзялі сабе жонак з Маавіцянак, — імя адной Орфа, а імя другой Рут, — і жылі там каля дзесяці гадоў.

и пояста себе жены моавитския: имя единей орфа и имя вторей руфь: и жиша тамо до десяти лет.

Але пасьля і абодва сыны яе, Махлон і Хілеон, памерлі, і засталася тая жанчына пасьля абодвух сваіх сыноў і пасьля мужа свайго.

И умроста оба сыны ея, маалон и хелеон, и остася жена от мужа своего и от обоих сынов ея.

І ўстала яна зь нявесткамі сваімі і пайшла назад з палёў Маавіцкіх, бо пачула на палях Маавіцкіх, што Бог наведаў народ Свой і даў ім хлеб.

И воста она и обе снохи ея, и возвратишася с села моавля: зане услыша на селе моавли, яко присети Господь людий своих дати им хлебы.

І выйшла яна з той мясьціны, у якой жыла, і абедзьве нявесткі яе зь ёю. Калі яны ішлі па дарозе, вяртаючыся ў зямлю Юдэйскую,

И отиде от места, идеже бе, она и обе снохи ея с нею, и идяху в путь возвратитися в землю иудину.

Наэмінь сказала дзьвюм нявесткам сваім: ідзеце, вярнецеся кожная ў дом маці сваёй; хай даруе Гасподзь вам літасьць, як вы зрабілі з памерлымі і са мною!

И рече ноемминь обема снохама своима: идите убо, возвратитеся каяждо в дом отца своего: да сотворит Господь с вами милость, якоже сотвористе со умершими и со мною:

хай дасьць вам Гасподзь, каб вы знайшлі прытулак кожная ў доме ў свайго мужа! І пацалавала іх. Але яны паднялі енк і плакалі

да даст Господь Бог вам обрести покой коейждо в дому мужа своего. И целова я: они же воздвигоша гласы своя и плакашася,

і сказалі: не, мы з табою вернемся да народу твайго.

и рекоша ей: ни, но идем с тобою в люди твоя.

А Наэмінь сказала: вярнецеся, дочкі мае; навошта вам ісьці са мною? хіба ж ёсьць у мяне яшчэ сыны ў маім чэраве, якія былі б вам мужамі?

И рече ноемминь: обратитеся убо, дщери мои, вскую идете со мною? или еще мне сынове во утробе моей, и будут вам мужи?

вярнецеся, дочкі мае, ідзеце, бо я ўжо старая, каб быць замужам; ды калі б я і сказала: «ёсьць мне яшчэ надзея», і нават калі б я гэтую ноч была з мужам і потым нарадзіла сыноў, —

возвратитеся убо, дщери мои и отидите, яко состарехся, и не буду мужу: аще же бых и рекла, яко у мене есть надежда, да буду мужу и рожду сыны,

дык ці ж можна вам чакаць, пакуль яны вырасьлі б? ці ж можна вам марудзіць і ня выходзіць замуж? не, дочкі мае, я вельмі маркочуся за вас, бо рука Гасподняя спасьцігла мяне.

вы ли пождете их, дондеже возрастут? и вы ли удержитеся, да не будете иному мужу? ни, дщери мои, яко горько бысть мне паче вас, яко изыде на мя рука Господня.

Яны паднялі енк і зноў заплакалі. І Орфа разьвіталася зь сьвякроўю сваёю, а Рут засталася зь ёю.

И воздвигоша гласы своя, и плакаша паки. И целова орфа свекровь свою, и возвратися в люди своя, руфь же последова ей.

Наэмінь сказала Руце: вось, ятроўка твая вярнулася да народу свайго і да сваіх багоў; вярніся і ты сьледам за ятроўкаю тваёю,

И рече ноемминь к руфе: се, возвратися ятровь твоя к людем своим и к богом своим, возвратися убо и ты вслед ятрове своея.

але Рут сказала: ня прымушай мяне пакідаць цябе і вяртацца ад цябе; а куды ты пойдзеш, туды і я пайду, і дзе ты жыць будзеш, там і я жыць буду; народ твой будзе маім народам, і твой Бог — маім Богам;

И рече руфь: не срящи мене то, еже оставити тебе или обратитися мне от тебе, но идеже идеши ты, и аз пойду, и идеже водворишися ты, водворюся и аз: людие твои людие мои, и Бог твой Бог мой:

і дзе ты памрэш, там і я памру і пахаваная буду; хай тое і тое зробіць мне Гасподзь, і яшчэ болей зробіць: адна сьмерць разьвядзе нас з табою.

и идеже аще умреши, умру и тамо погребуся: тако да сотворит мне Господь, и сия да приложит, яко смерть разлучит между мною и тобою.

Наэмінь, бачачы, што яна цьвёрда рашылася ісьці зь ёю, перастала ўгаворваць яе.

Видевши же ноемминь, яко укрепися она ити с нею, умолче глаголати к ней ктому.

І ішлі абедзьве яны, пакуль ня прыйшлі ў Віфляем. Калі яны прыйшлі ў Віфляем, увесь горад прыйшоў у рух ад іх, і казалі: гэта Наэмінь?

Идосте же обе, дондеже приидосте в вифлеем. И бысть егда приидосте они в вифлеем, и возгласи весь град о них, и рекоша: еда сия есть ноемминь?

Яна сказала ім: не называйце мяне Наэмінь, а называйце мяне Мараю, бо Ўсемагутны спаслаў мне вялікую гароту;

И рече к ним: не зовите убо мене ноемминь, но зовите мене горька: яко исполни мя горести вседержитель зело:

я выйшла адсюль у дастатку, а вярнуў мяне Гасподзь з пустымі рукамі; навошта называць мяне Наэміньню, калі Гасподзь прымусіў мяне пакутаваць, і Ўсемагутны паслаў мне няшчасьце?

аз исполнь отидох, и ныне тщу мя возврати Господь: и вскую мя нарицаете ноемминь, Господь смири мя и вседержитель озлоби мя?

І вярнулася Наэмінь, і зь ёю нявестка яе Рут Маавіцянка, якая прыйшла з палёў Маавіцкіх, і прыйшлі яны ў Віфляем на пачатку жніва ячменю.

И возвратися ноемминь и руфь моавитиня сноха ея с нею, обращающыяся с села моавля: и приидосте в вифлеем в начале жатвы ячменя.

« 21 глава 2 глава »