Сафона 1 глава

Кніга прарока Сафона
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

Слова Гасподняе, якое было Сафону, сыну Хусіі, сыну Гадаліі, сыну Амарыі, сыну Эзэкіі, у дні Ісаі, сына Амонавага, сына Юдавага.

Сло́во гд҇не, и҆́же бы́сть къ софо́нїи сы́нѹ хѹсі́инѹ, сы́нѹ годолі́инѹ, а҆морі́инѹ, є҆зекі́инѹ, во дни҄ ї҆ѡсі́и сы́на а҆мѡ́нѧ, царѧ̀ ї҆ѹ́дина.

Усё зьнішчу з аблічча зямлі, — кажа Гасподзь:

Ѡ҆скѹдѣ́нїемъ да ѡ҆скѹдѣ́ютъ всѧ҄ ѿ лица̀ землѝ, гл҃етъ гд҇ь:

зьнішчу людзей і быдла, зьнішчу птушак нябесных і рыб марскіх, і спакусы разам зь бязбожнымі; зьнішчу людзей з улоньня зямлі, кажа Гасподзь.

да ѡ҆скѹдѣ́етъ человѣ́къ и҆ ско́ти, да ѡ҆скѹдѣ́ютъ пти҄цы небє́сныѧ и҆ ры҄бы морскї҄ѧ, и҆ да и҆знемо́гѹтъ нечести́вїи, и҆ и҆з̾имѹ̀ беззакѡ́нныѧ ѿ лица̀ землѝ, гл҃етъ гд҇ь.

І працягну руку Маю на Юдэю і на ўсіх жыхароў Ерусаліма: зьнішчу зь месца гэтага рэшткі Ваала, імя жрацоў са сьвятарамі,

И҆ прострѹ̀ рѹ́кѹ мою̀ на ї҆ѹ́дѹ и҆ на всѧ҄ живѹ́щыѧ во ї҆ер҇ли́мѣ: и҆ и҆з̾имѹ̀ ѿ мѣ́ста сегѡ̀ и҆мена̀ ваа́лѡва и҆ и҆мена̀ жре́чєска со жерца́ми,

і тых, якія на дахах пакланяюцца воінству нябеснаму, і тых паклонцаў, якія запрысягаюцца Госпадам і запрысягаюцца царом сваім,

и҆ покланѧ́ющихсѧ на покро́вѣхъ во́инствѹ небе́сномѹ и҆ кленѹ́щихсѧ гд҇емъ и҆ кленѹ́щихсѧ царе́мъ свои́мъ,

і тых, якія адступіліся ад Госпада, ня шукалі Госпада і ня пыталіся пра Яго.

и҆ ѹ҆кланѧ́ющихсѧ ѿ гд҇а и҆ не и҆́щѹщихъ гд҇а и҆ не придержа́щихсѧ гд҇а.

Змоўкні перад абліччам Госпада! бо блізкі дзень Госпада: ужо падрыхтаваў Гасподзь ахвярны закол, назначыў, каго паклікаць.

Ѹ҆бо́йтесѧ ѿ лица̀ гд҇а бг҃а, занѐ бли́з̾ де́нь гд҇ень, ѩ҆́кѡ ѹ҆гото́ва гд҇ь же́ртвѹ свою̀ и҆ ѡ҆ст҃ѝ зва҄нныѧ своѧ҄.

І будзе ў дзень ахвяры Гасподняй: Я наведаю князёў і сыноў цара і ўсіх, хто апранаецца ў вопратку іншапляменцаў;

И҆ бѹ́детъ въ де́нь же́ртвы гд҇ни: и҆ ѿмщѹ̀ на кнѧ҄зи и҆ на до́мъ ца́рскїй и҆ на всѧ҄ ѡ҆болчє́нныѧ во ѡ҆дѣѧ҄нїѧ чѹжда҄ѧ,

наведаю ў той дзень усіх, якія пераскокваюць цераз парог, якія дом Госпада свайго напаўняюць гвалтам і ашуканствам.

и҆ ѿмщѹ̀ ѩ҆́вѣ на всѧ҄ предвра҄тныѧ въ де́нь то́й, и҆сполнѧ́ющыѧ хра́мъ гд҇а бг҃а своегѡ̀ нече́стїемъ и҆ ле́стїю.

І будзе ў той дзень, кажа Гасподзь, лямант каля брамаў рыбных і галашэньне каля іншых брамаў і вялікае разбурэньне на пагорках.

И҆ бѹ́детъ въ де́нь ѡ҆́нъ, гл҃етъ гд҇ь, гла́съ во́плѧ ѿ вра́тъ и҆збода́ющихъ и҆ пла́чь ѿ вторы́хъ и҆ сотре́нїе ве́лїе ѿ холмѡ́въ.

Галасеце, жыхары ніжняга горада, бо зьнікне ўвесь гандлёвы люд, і вынішчаны будуць абцяжаныя срэбрам.

Пла́чите, живѹ́щїи въ посѣче́ннѣй, ѩ҆́кѡ ѹ҆подо́бишасѧ всѝ лю́дїе ханаа́нѹ, и҆ потреби́шасѧ всѝ велича́ющїисѧ сребро́мъ.

І будзе ў той час: Я са сьвяцільняю агледжу Ерусалім і пакараю тых, якія сядзяць на дрожджах сваіх і кажуць у сэрцы сваім: «ня робіць Гасподзь ні дабра ні ліха», —

И҆ бѹ́детъ въ то́й де́нь, и҆зыщѹ̀ ї҆ер҇ли́ма со свѣти́лникомъ и҆ ѿмщѹ̀ на мѹ́жы нерадѧ́щыѧ ѡ҆ стражба́хъ свои́хъ, глаго́лющыѧ въ сердца́хъ свои́хъ: не и҆́мать бл҃га сотвори́ти гд҇ь, нижѐ и҆́мать ѡ҆ѕло́бити.

і абернуцца багацьці іхнія здабычаю і дамы іхнія — запусьценьнем: яны пабудуюць дамы, а жыць у іх ня будуць; насадзяць вінаграднікі, а віна зь іх ня піцьмуць.

И҆ бѹ́детъ си́ла и҆́хъ въ расхище́нїе и҆ до́мы и҆́хъ въ разоре́нїе: и҆ сози́ждѹтъ жили҄ща и҆ не и҆́мѹтъ пожи́ти въ ни́хъ, и҆ насадѧ́тъ вїногра́ды и҆ не и҆́мѹтъ пи́ти вїна̀ и҆́хъ:

Блізкі вялікі дзень Госпада, блізкі — і вельмі сьпяшаецца: ужо чуцен голас дня Гасподняга. Горка заенчыць тады і самы адважны!

ѩ҆́кѡ бли́з̾ де́нь гд҇ень вели́кїй, бли́з̾ и҆ ско́ръ ѕѣлѡ̀, гла́съ днѐ гд҇нѧ го́рекъ и҆ же́стокъ ѹ҆чини́сѧ.

Дзень гневу — дзень гэты, дзень скрухі і ўціску, дзень спусташэньня і плягі, дзень цемры і змроку, дзень воблака і мглы,

Си́ленъ де́нь гнѣ́ва де́нь то́й, де́нь ско́рби и҆ нѹ́жды, де́нь безго́дїѧ и҆ и҆зчезнове́нїѧ, де́нь тмы̀ и҆ мра́ка, де́нь ѡ҆́блака и҆ мглы̀,

дзень трубы і ваяўнічага крыку супроць умацаваных гарадоў і высокіх вежаў.

де́нь трѹбы̀ и҆ во́плѧ на гра́ды твє́рдыѧ и҆ на ѹ҆́глы высѡ́кїѧ.

І Я ўцісну людзей, і яны будуць хадзіць, як сьляпыя, бо яны зграшылі супроць Госпада, і раскідана будзе кроў іхняя, як тло, і плоць іхняя — як памёт.

И҆ ѡ҆скорблю̀ человѣ́ки, и҆ по́йдѹтъ ѩ҆́кѡ слѣ́пи, занѐ гд҇еви прегрѣши́ша, и҆ и҆злїе́тсѧ кро́вь и҆́хъ ѩ҆́кѡ пе́рсть, и҆ плѡ́ти и҆́хъ ѩ҆́кѡ ла́йна:

Ні срэбра іхняе, ні золата іхняе ня зможа выратаваць іх у дзень Госпада, і агнём палкасьці Ягонай зжэртая будзе ўся гэта зямля, бо вынішчэньне, раптоўнае, зьдзейсьніць Ён над усімі жыхарамі зямлі.

и҆ сребро̀ и҆́хъ и҆ зла́то и҆́хъ не возмо́жетъ и҆з̾ѧ́ти и҆̀хъ въ де́нь гнѣ́ва гд҇нѧ, и҆ ѻ҆гне́мъ рве́нїѧ є҆гѡ̀ поѧде́на бѹ́детъ всѧ̀ землѧ̀: занѐ сконча́нїе и҆ тща́нїе сотвори́тъ на всѧ҄ живѹ́щыѧ на землѝ.

« 3 глава 2 глава »