2 Пятра 1 глава

Другое пасланьне Пятра
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

Сымон Пётр, раб і апостал Ісуса Хрыста, тым, якія прынялі з намі аднолькава дарагую веру ў праўдзе Бога нашага і Збаўцы Ісуса Хрыста:

Сі́мѡнъ пе́тръ, ра́бъ и҆ посла́нникъ ї҆и҃съ хр҇то́въ, равноч҇тнѹю съ на́ми полѹчи́вшими вѣ́рѹ въ пра́вдѣ бг҃а на́шегѡ и҆ сп҃са ї҆и҃са хр҇та̀:

мілата і мір вам хай памножыцца ў пазнаньні Бога і Хрыста Ісуса, Госпада нашага.

блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ да ѹ҆мно́житсѧ въ позна́нїи бг҃а, и҆ хр҇та̀ ї҆и҃са гд҇а на́шегѡ.

Як ад Божае сілы Ягонай даравана нам усё патрэбнае для жыцьця і пабожнасьці, праз спазнаньне Таго, Хто паклікаў нас славаю і цнотаю,

ѩ҆́кѡ всѧ҄ на́мъ бж҇твенныѧ си́лы є҆гѡ̀, ѩ҆̀же къ животѹ̀ и҆ бл҃гоче́стїю, по́дана ра́зѹмомъ {позна́нїемъ} призва́вшагѡ на́съ сла́вою и҆ добродѣ́телїю,

якімі нам дараваны вялікія і каштоўныя абяцаньні, каб вы празь іх сталіся супольнікамі Божае Прыроды, адышоўшы ад псоты пажадлівасьцю, якая пануе ў сьвеце,

и҆́миже чт҇на҄ѧ на́мъ и҆ вели҄каѧ ѡ҆бѣтова҄нїѧ дарова́шасѧ, да си́хъ ра́ди бѹ́дете бж҇твеннагѡ прича҄стницы є҆стества̀, ѿбѣ́гше, ѩ҆́же въ мі́рѣ, по́хотныѧ тлѝ:

дык вы, прыкладаючы да гэтага ўсю дбайнасьць, пакажэце ў веры вашай цноту, у цноце разважлівасьць,

и҆ въ са́мое же сїѐ, тща́нїе всѐ привне́сше, подади́те въ вѣ́рѣ ва́шей добродѣ́тель, въ добродѣ́тели же ра́зѹмъ,

у разважлівасьці ўстрымлівасьць, ва ўстрымлівасьці цярплівасьць, у цярплівасьці пабожнасьць,

въ ра́зѹмѣ же воздержа́нїе, въ воздержа́нїи же терпѣ́нїе, въ терпѣ́нїи же бл҃гоче́стїе,

у пабожнасьці браталюбнасьць, у браталюбнасьці любасьць.

во бл҃гоче́стїи же братолю́бїе, въ братолю́бїи же любо́вь.

Калі гэта ў вас ёсьць і памнажаецца, дык вы не застаняцеся бяз удачы і плёну ў спазнаньні Госпада нашага Ісуса Хрыста;

Сїѧ҄ бо сѹ҄щаѧ въ ва́съ и҆ мнѡ́жащаѧсѧ, не пра́здныхъ нижѐ безпло́дныхъ сотворѧ́тъ вы̀ въ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ позна́нїе:

а ў кім няма гэтага, той сьляпы, заплюшчыў вочы, забыўся пра ачышчэньне ад ранейшых грахоў сваіх.

є҆мѹ́же бо нѣ́сть си́хъ, слѣ́пъ є҆́сть, мжа́й, забве́нїе прїе́мъ ѡ҆чище́нїѧ дре́внихъ свои́хъ грѣхѡ́въ.

А таму, браты, болей і болей дбайце пра тое, каб рабіць цьвёрдым вашае пакліканьне і выбраньне: так робячы, ніколі не спатыкнецеся,

(За҄ 65.) Тѣ́мже па́че, бра́тїе, потщи́тесѧ и҆звѣ́стно ва́ше зва́нїе и҆ и҆збра́нїе твори́ти: сїѧ҄ бо творѧ́ще, не и҆́мате согрѣши́ти никогда́же,

бо так адчыніцца вам свабодны ўваход у вечнае Царства Госпада нашага і Збаўцы Ісуса Хрыста.

си́це бо ѻ҆би́лнѡ припода́стсѧ ва́мъ вхо́дъ въ вѣ́чное цр҇тво гд҇а на́шегѡ и҆ сп҃са ї҆и҃са хр҇та̀.

Таму я ніколі не перастану нагадваць вам пра гэта, хоць вы тое і ведаеце і ўмацаваныя ў існай праўдзе.

Сегѡ̀ ра́ди не ѡ҆блѣню́сѧ воспомина́ти пр҇нѡ ва́мъ ѡ҆ си́хъ, а҆́ще и҆ вѣ́дите, и҆ ѹ҆твержде́ни є҆стѐ въ настоѧ́щей и҆́стинѣ.

А справядлівым лічу, пакуль я ў гэтай цялеснай храміне, падбадзёрваць вас напамінам,

Пра́ведно бо мню̀, доне́лѣже є҆́смь въ се́мъ тѣлесѝ, возставлѧ́ти ва́съ воспомина́нїемъ,

ведаючы, што неўзабаве павінен буду пакінуць храміну маю, як і Гасподзь наш Ісус Хрыстос адкрыў мне.

вѣ́дый, ѩ҆́кѡ ско́рѡ є҆́сть ѿложе́нїе тѣлесѐ моегѡ̀, ѩ҆́коже и҆ гд҇ь на́шъ ї҆и҃съ хр҇то́съ сказа̀ мнѣ̀.

Буду, аднак, старацца, каб вы і пасьля майго адыходу заўсёды згадвалі гэта ў памяці.

Потщѹ́сѧ же и҆ всегда̀ и҆мѣ́ти ва́съ по мое́мъ и҆схо́дѣ па́мѧть ѡ҆ си́хъ твори́ти.

Бо мы абвясьцілі вам сілу і прышэсьце Госпада нашага Ісуса Хрыста, не за хітра сплеценымі байкамі йдучы, а быўшы навочнымі сьведкамі Ягонай велічы.

Не ѹ҆хищрє́ннымъ бо ба́снемъ послѣ́довавше сказа́хомъ ва́мъ си́лѹ и҆ прише́ствїе гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, но самови́дцы бы́вше вели́чествїѧ ѻ҆́нагѡ.

Бо Ён прыняў ад Бога Айца гонар і славу, калі ад гожай славы даляцеў да Яго такі голас: «Гэты ёсьць Сын Мой Любасны, Якога Я ўпадабаў».

Прїе́мъ бо ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ че́сть и҆ сла́вѹ, гла́сѹ прише́дшѹ къ немѹ̀ ѿ велелѣ́пныѧ сла́вы: се́й є҆́сть сн҃ъ мо́й возлю́бленный, ѡ҆ не́мже а҆́зъ бл҃гоизво́лихъ.

І гэты голас, які зь нябёсаў зышоў, мы чулі, калі былі зь Ім на сьвятой гары.

И҆ се́й гла́съ мы̀ слы́шахомъ съ небесѐ сше́дшь, съ ни́мъ сѹ́ще на горѣ̀ ст҃ѣ́й.

І пры тым мы маем самае пэўнае прарочае слова; і вы добра робіце, што зьвяртаецеся да яго, як да сьветача, які зьзяе ў цёмным месцы, пакуль не пачынае брацца на дзень і ня ўзыдзе ранішняя зорка ў сэрцах вашых,

И҆ и҆́мамы и҆звѣ́стнѣйшее про҇ро́ческое сло́во: є҆мѹ́же внима́юще ѩ҆́коже свѣти́лѹ сїѧ́ющѹ въ те́мнѣмъ мѣ́стѣ, до́брѣ творитѐ, до́ндеже де́нь ѡ҆зари́тъ, и҆ денни́ца возсїѧ́етъ въ сердца́хъ ва́шихъ,

ведаючы перш за ўсё тое, што ніякага прароцтва ў Пісаньні нельга тлумачыць паводле свайго разуменьня.

(За҄ 66.) сїѐ пре́жде вѣ́дѹще, ѩ҆́кѡ всѧ́ко про҇ро́чество кни́жное по своемѹ̀ ска́занїю не быва́етъ.

Бо ніколі прароцтва ня бывала агалошана з волі людзкой, а прамаўлялі яго сьвятыя Божыя людзі, натхнёныя Духам Сьвятым.

Ни бо̀ во́лею бы́сть когда̀ человѣ́кѡмъ про҇ро́чество, но ѿ ст҃а́гѡ дх҃а просвѣща́еми глаго́лаша ст҃і́и бж҃їи человѣ́цы.

« 5 глава 2 глава »