Да Рымлянаў 1 глава

Пасланьне да Рымлянаў
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

Павал, раб Ісуса Хрыста, пакліканы апостал, выбраны на зьвеставаньне Божае,

Па́ѵелъ, ра́бъ ї҆и҃съ хр҇то́въ, зва́нъ а҆п҇лъ, и҆збра́нъ въ бл҃говѣ́стїе бж҃їе,

якое Бог раней абяцаў праз прарокаў Сваіх, у сьвятых пісаньнях,

є҆́же пре́жде ѡ҆бѣща̀ про҇рѡ́ки свои́ми въ писа́нїихъ ст҃ы́хъ,

пра Сына Свайго, Які нарадзіўся ад семені Давідавага па плоці

ѡ҆ сн҃ѣ свое́мъ, бы́вшемъ ѿ сѣ́мене дв҃дова по пл҃ти,

і адкрыўся Сынам Божым у сіле, духам сьвятасьці, праз уваскрэсеньне зь мёртвых, празь Ісуса Хрыста Госпада нашага,

нарече́ннѣмъ сн҃ѣ бж҃їи въ си́лѣ, по дх҃ѹ ст҃ы́ни, и҆з̾ воскр҇нїѧ ѿ ме́ртвыхъ, ї҆и҃са хр҇та̀ гд҇а на́шегѡ,

празь Якога мы атрымалі мілату і апостальства, каб несьці паслушэнства веры дзеля імя Ягонага ва ўсіх народах,

и҆́мже прїѧ́хомъ блгдть и҆ а҆п҇лство въ послѹша́нїе вѣ́ры во всѣ́хъ ѩ҆зы́цѣхъ, ѡ҆ и҆́мени є҆гѡ̀,

сярод якіх і вы, пакліканыя Ісусам Хрыстом, —

въ ни́хже є҆стѐ и҆ вы̀, зва́ни ї҆и҃сѹ хр҇тѹ̀:

усім умілаванцам Божым у Рыме, пакліканым сьвятым: мілата вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста.

всѣ҄мъ сѹ́щымъ въ ри́мѣ возлю́блєннымъ бг҃ѹ, зва҄ннымъ ст҃ы҄мъ: (За҄.) блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ, и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀.

Найперш за ўсё дзякую Богу майму празь Ісуса Хрыста за ўсіх вас, што вера вашая абвяшчаецца па ўсім сьвеце;

Пе́рвое ѹ҆́бѡ благодарю̀ бг҃а моего̀ ї҆и҃сомъ хр҇то́мъ ѡ҆ всѣ́хъ ва́съ, ѩ҆́кѡ вѣ́ра ва́ша возвѣща́етсѧ во все́мъ мі́рѣ:

сьведка мне Бог, Якому служу духам маім у зьвеставаньні Сына Ягонага, што бесьперастанку ўспамінаю пра вас,

свидѣ́тель бо мѝ є҆́сть бг҃ъ, є҆мѹ́же слѹжѹ̀ дѹ́хомъ мои́мъ во бл҃говѣствова́нїи сн҃а є҆гѡ̀, ѩ҆́кѡ безпреста́ни па́мѧть ѡ҆ ва́съ творю̀,

заўсёды просячы ў малітвах маіх, каб воля Божая хоць цяпер паспрыяла мне прыйсьці да вас,

всегда̀ въ моли́твахъ мои́хъ молѧ́сѧ, а҆́ще ѹ҆́бѡ когда̀ поспѣ́шенъ бѹ́дѹ во́лею бж҃їею прїитѝ къ ва́мъ:

бо я вельмі прагну ўбачыць вас, каб падаць вам які дар духоўны на ўмацаваньне вашае,

жела́ю бо ви́дѣти ва́съ, да нѣ́кое пода́мъ ва́мъ дарова́нїе дѹхо́вное, ко ѹ҆твержде́нїю ва́шемѹ:

гэта значыцца, суцешыцца з вамі верай супольнаю, вашаю і маёю.

сїе́ же є҆́сть, соѹтѣ́шитисѧ въ ва́съ вѣ́рою ѻ҆́бщею, ва́шею же и҆ мое́ю.

Не хачу, браты, утойваць ад вас, што я многа разоў мерыўся прыйсьці да вас, — але сустракаў перашкоды аж да гэтай пары, — каб мець нейкі плод і ў вас, як і ў іншых народаў.

Не хощѹ́ же не вѣ́дѣти ва́мъ, бра́тїе, ѩ҆́кѡ мно́жицею восхотѣ́хъ прїитѝ къ ва́мъ, и҆ возбране́нъ бы́хъ досе́лѣ, да нѣ́кїй пло́дъ и҆мѣ́ю и҆ въ ва́съ, ѩ҆́коже и҆ въ про́чихъ ѩ҆зы́цѣхъ.

Я даўжнік і Элінам і варварам, мудрацам і неразумным;

Є҆́ллинѡмъ же и҆ ва́рвавѡмъ, мѹ҄дрымъ же и҆ неразѹ҄мнымъ до́лженъ є҆́смь:

дык вось, што да мяне, я гатовы зьвеставаць і вам, жыхарам Рыма.

та́кѡ є҆́сть, є҆́же по моемѹ̀ ѹ҆се́рдїю и҆ ва́мъ сѹ́щымъ въ ри́мѣ благовѣсти́ти.

Бо я не саромеюся зьвеставаньня Хрыстовага, бо яно ёсьць сіла Божая на збавеньне ўсякаму веруючаму, па-першае Юдэю, потым і Эліну.

Не стыжѹ́сѧ бо бл҃говѣствова́нїемъ хр҇то́вымъ: си́ла бо бж҃їѧ є҆́сть во сп҇нїе всѧ́комѹ вѣ́рѹющемѹ, ї҆ѹде́ови же пре́жде и҆ є҆́ллинѹ.

Бо ў ім адкрываецца праўда Божая ад веры ў веру, як напісана: «праведны вераю жыць будзе».

Пра́вда бо бж҃їѧ въ не́мъ ѩ҆влѧ́етсѧ ѿ вѣ́ры въ вѣ́рѹ, ѩ҆́коже є҆́сть пи́сано: првдный же ѿ вѣ́ры жи́въ бѹ́детъ.

Бо адкрываецца гнеў Божы зь неба на ўсякую бязбожнасьць і няпраўду людзей, якія ўціскаюць ісьціну няпраўдаю;

(За҄ 80.) Ѿкрыва́етсѧ бо гнѣ́въ бж҃їй съ нб҃сѐ на всѧ́кое нече́стїе и҆ непра́вдѹ человѣ́кѡвъ, содержа́щихъ и҆́стинѹ въ непра́вдѣ:

бо, што можна ведаць пра Бога, ёсьць яўнае ім, таму што Бог явіў ім;

занѐ разѹ́мное бж҃їе {є҆́же возмо́жно разѹмѣ́ти ѡ҆ бз҃ѣ} ѩ҆́вѣ є҆́сть въ ни́хъ, бг҃ъ бо ѩ҆ви́лъ є҆́сть и҆̀мъ:

бо нябачнае ў Ім, вечная сіла Ягоная і боскасьць, ад стварэньня сьвету праз сузіраньне тварэньняў бачныя, так што яны ня маюць выбачэньня.

неви҄димаѧ бо є҆гѡ̀, ѿ созда́нїѧ мі́ра творе́ньми помышлѧ́єма, ви҄дима сѹ́ть, и҆ пр҇носѹ́щнаѧ си́ла є҆гѡ̀ и҆ бж҇тво̀, во є҆́же бы́ти и҆̀мъ без̾ѿвѣ҄тнымъ.

Але як што яны, спазнаўшы Бога, не праславілі Яго як Бога, і не падзякавалі, а змарнаваліся ў развагах розуму свайго, і запамрочылася неразумнае іхняе сэрца:

Зане́же разѹмѣ́вше бг҃а, не ѩ҆́кѡ бг҃а просла́виша и҆лѝ благодари́ша, но ѡ҆сѹети́шасѧ помышлє́нїи сво́ими, и҆ ѡ҆мрачи́сѧ неразѹ́мное и҆́хъ се́рдце:

называючы сябе мудрымі, здурнелі,

глаго́лющесѧ бы́ти мѹ́дри, ѡ҆б̾юродѣ́ша,

і славу нятленнага Бога зьмянілі на падабенства вобраза прахлага чалавека, і птушак, і чатырногаў, і гадаў, —

и҆ и҆змѣни́ша сла́вѹ нетлѣ́ннагѡ бг҃а въ подо́бїе ѡ҆́браза тлѣ́нна человѣ́ка и҆ пти́цъ и҆ четверонѡ́гъ и҆ га҄дъ:

дык і аддаў іх Бог у пахацінствах сэрцаў іхніх нячыстасьці, так што яны апаганьвалі самі свае целы;

тѣ́мже и҆ предадѐ и҆̀хъ бг҃ъ въ по́хотехъ серде́цъ и҆́хъ въ нечистотѹ̀, во є҆́же скверни́тисѧ тѣлесє́мъ и҆́хъ въ себѣ̀ самѣ́хъ:

яны падмянілі ісьціну Божую на ману і пакланяліся і служылі стварэньню замест Творцы, які дабраславёны навекі, амін.

и҆̀же премѣни́ша и҆́стинѹ бж҃їю во лжѹ̀, и҆ почто́ша и҆ послѹжи́ша тва́ри па́че творца̀, и҆́же є҆́сть блг҇ве́нъ во вѣ́ки, а҆ми́нь.

Таму аддаў іх Бог ганебным пажадам: жанчыны іхнія замянілі прыроднае паяднаньне на супрацьпрыроднае;

Сегѡ̀ ра́ди предадѐ и҆̀хъ бг҃ъ въ стра҄сти безче́стїѧ: и҆ жєны́ бо и҆́хъ и҆змѣни́ша є҆сте́ственнѹю подо́бѹ въ през̾есте́ственнѹю:

гэтак сама і мужчыны, занядбаўшы прыроднае паяднаньне з жаночым полам, распальваліся пахацінствам сваім адзін да аднаго, мужчыны на мужчынах чынілі сорам і атрымлівалі самі ў сабе расплату за сваю аблуду.

та́кожде и҆ мѹ́жїе, ѡ҆ста́вльше є҆сте́ственнѹю подо́бѹ же́нска по́ла, разжего́шасѧ по́хотїю свое́ю дрѹ́гъ на дрѹ́га, мѹ́жи на мѹже́хъ стѹ́дъ содѣва́юще, и҆ возме́здїе, є҆́же подоба́ше пре́лести и҆́хъ, въ себѣ̀ воспрїе́млюще.

І як што яны не стараліся мець Бога ў розуме, дык аддаў іх Бог розуму перавернутаму — чыніць непатрэбшчыну,

(За҄ 81.) И҆ ѩ҆́коже не и҆скѹси́ша и҆мѣ́ти бг҃а въ ра́зѹмѣ, (сегѡ̀ ра́ди) предадѐ и҆̀хъ бг҃ъ въ неискѹ́сенъ ѹ҆́мъ, твори́ти неподѡ́бнаѧ,

так што яны поўныя ўсялякай няпраўды, распусты, зламыснасьці, ліхазьдзірства, злосьці, поўныя зайздрасьці, душагубства, звады, ашуканства, ліхадушнасьці,

и҆спо́лненыхъ всѧ́кїѧ непра́вды, блѹже́нїѧ, лѹка́вства, лихоима́нїѧ, ѕло́бы: и҆спо́лненыхъ за́висти, ѹ҆бі́йства, рве́нїѧ, льстѝ, ѕлонра́вїѧ:

яны паклёпнікі, хлусы, боганенавісьнікі, крыўдзіцелі, самахвалы, пыхліўцы, вынаходлівыя на зло, бацькам непакорлівыя,

шепотникѝ, клеветникѝ, богомє́рзки, досади́тєли, велича҄вы, гѡ́рды, ѡ҆брѣта́тєли ѕлы́хъ, роди́телємъ непокори҄вы,

неразумныя, вераломныя, нелюбы, няпрымірцы, нелітасьціўцы.

неразѹ҄мны, непримири́тєлны, нелюбѡ́вны, неклѧтвохрани́тєльны, неми́лѡстивны.

Яны ведаюць праведны вырак Божы, што тыя, якія чыняць такое, вартыя сьмерці; аднак жа ня толькі гэта робяць, але і сабе падобных падахвочваюць.

Нѣ́цыи же и҆ ѡ҆правда́нїе бж҃їе разѹмѣ́вше, ѩ҆́кѡ такѡва́ѧ творѧ́щїи досто́йни сме́рти сѹ́ть, не то́чїю са́ми творѧ́тъ, но и҆ соизволѧ́ютъ творѧ́щымъ.

« 1 глава 2 глава »