Адкрыцьцё 1 глава

Адкрыцьцё Яна Багаслова
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

Адкрыцьцё Ісуса Хрыста, якое даў Яму Бог, каб паказаць рабам Сваім, што мае быць неўзабаве. І Ён паказаў, паслаўшы яго праз Свайго анёла рабу Свайму Яну,

А҆пока́лѷѱїсъ {ѿкрове́нїе} ї҆и҃са хр҇та̀, є҆го́же {є҆́же} дадѐ є҆мѹ̀ бг҃ъ, показа́ти рабѡ́мъ свои́мъ, и҆̀мже подоба́етъ бы́ти вско́рѣ. И҆ сказа̀, посла́въ чрез̾ а҆́гг҃ла своего̀ рабѹ̀ своемѹ̀ ї҆ѡа́ннѹ,

які сьведчыў пра слова Божае і сьведчаньне Ісуса Хрыста, і што сам бачыў.

и҆́же свидѣ́телствова сло́во бж҃їе и҆ свидѣ́телство ї҆и҃съ хр҇то́во, и҆ є҆ли҄ка ви́дѣ.

Дабрашчасны, хто чытае і слухае словы прароцтва гэтага і выконвае напісанае ў ім; бо час блізкі.

Бл҃же́нъ чты́й, и҆ слы́шащїи словеса̀ про҇ро́чествїѧ, и҆ соблюда́ющїи пи҄санаѧ въ не́мъ: вре́мѧ бо бли́з̾.

Ян сямі цэрквам, якія ў Азіі: мілата вам і мір ад Таго, Які ёсьць, і быў, і прыйдзе, і ад сямі духаў, што перад тронам Ягоным,

Ї҆ѡа́ннъ седми́мъ цр҃квамъ, ѩ҆̀же сѹ́ть во а҆сі́и: блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ сѹ́щагѡ, и҆ и҆́же бѣ̀, и҆ грѧдѹ́щагѡ, и҆ ѿ седмѝ дѹхѡ́въ, и҆̀же пред̾ пр҇то́ломъ є҆гѡ̀ сѹ́ть,

і ад Ісуса Хрыста, Які ёсьць сьведка верны, Першынец зь мёртвых і Ўладар цароў зямных; Яму, Хто палюбіў нас і адмыў нас ад грахоў нашых Крывёю Сваёю,

и҆ ѿ ї҆и҃са хр҇та̀, и҆́же є҆́сть свидѣ́тель вѣ́рный, пе́рвенецъ и҆з̾ ме́ртвыхъ и҆ кн҃зь царе́й земны́хъ: лю́бѧщѹ ны̀ и҆ ѡ҆мы́вшѹ на́съ ѿ грѣ҄хъ на́шихъ кро́вїю свое́ю,

і зрабіў нас царамі і сьвятарамі Богу і Айцу Свайму, слава і ўлада на векі вечныя, амін.

и҆ сотвори́лъ є҆́сть на́съ цари҄ и҆ ї҆ерє́и бг҃ѹ и҆ ѻ҆ц҃ѹ̀ своемѹ̀, томѹ̀ сла́ва и҆ держа́ва во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

«Вось, ідзе з хмарамі; і ўгледзіць яго кожнае вока, і тыя, што «пракалолі Яго»; і заплачуць перад Ім усе плямёны зямныя». Так, амін.

Сѐ, грѧде́тъ со ѡ҆́блаки, и҆ ѹ҆́зритъ є҆го̀ всѧ́ко ѻ҆́ко и҆ и҆̀же є҆го̀ прободо́ша, и҆ пла́чь сотворѧ́тъ ѡ҆ не́мъ всѧ҄ колѣ́на земна҄ѧ. Є҆́й, а҆ми́нь.

Я ёсьць Альфа і Амэга, пачатак і канец, кажа Гасподзь, Які ёсьць, і быў, і прыйдзе, Усеўладны.

А҆́зъ є҆́смь а҆́лфа и҆ ѡ҆ме́га, нача́токъ и҆ коне́цъ, гл҃етъ гд҇ь, сы́й, и҆ и҆́же бѣ̀, и҆ грѧды́й, вседержи́тель.

Я Ян, брат ваш і супольнік у скрусе і ў валадарстве і ў цярпеньнях Ісуса Хрыста, быў на востраве, які называецца Патмос, за слова Божае і за сьведчаньне Ісуса Хрыста.

А҆́зъ ї҆ѡа́ннъ, и҆́же и҆ бра́тъ ва́шъ и҆ ѻ҆́бщникъ въ печа́ли и҆ во цр҇твїи и҆ въ терпѣ́нїи ї҆и҃съ хр҇то́вѣ, бы́хъ во ѻ҆́стровѣ нарица́емѣмъ па́тмосъ за сло́во бж҃їе и҆ за свидѣ́телство ї҆и҃съ хр҇то́во.

Я быў у духу ў дзень нядзельны і чуў за сабою гучны голас, быццам трубны, які казаў: «Я ёсьць Альфа і Амэга, першы і апошні»;

Бы́хъ въ дѹ́сѣ въ де́нь недѣ́лный, и҆ слы́шахъ за собо́ю гла́съ ве́лїй ѩ҆́кѡ трѹбы̀ глаго́лющїѧ: а҆́зъ є҆́смь а҆́лфа и҆ ѡ҆ме́га, пе́рвый и҆ послѣ́днїй:

тое, што бачыш, напішы ў кнігу і пашлі цэрквам, якія ў Азіі: у Эфэс і ў Сьмірну, і ў Пергам і ў Фіятыру, і ў Сардыс, і ў Філядэльфію і ў Лаадыкію.

и҆: ѩ҆̀же ви́диши, напишѝ въ кни́гѹ, и҆ послѝ цр҃квамъ, ѩ҆̀же сѹ́ть во а҆сі́и: во є҆фе́съ и҆ въ смѵ́рнѹ, въ перга́мъ и҆ въ ѳѷаті́ръ, и҆ въ сарді́съ и҆ въ фїладелфі́ю и҆ въ лаодїкі́ю.

Я абярнуўся, каб убачыць, чый голас прамаўляў да мяне; і абярнуўшыся, убачыў сем залатых сьветачаў

И҆ ѡ҆брати́хсѧ ви́дѣти гла́съ, и҆́же гл҃аше со мно́ю: и҆ ѡ҆брати́всѧ ви́дѣхъ се́дмь свѣти́лникъ златы́хъ,

і, пасярод сямі сьветачаў, падобнага на Сына Чалавечага, ахінутага ў падыр і на грудзях аперазанага залатым пасам:

и҆ посредѣ̀ седмѝ свѣти́лникѡвъ подо́бна сн҃ѹ чл҃вѣ́чѹ, ѡ҆блече́на въ поди́ръ и҆ препоѧ́сана при сосцѹ҄ по́ѧсомъ златы́мъ:

галава ў Яго і валасы белыя, як белая воўна, як сьнег; і вочы ў Яго — як полымя вогненнае;

глава́ же є҆гѡ̀ и҆ вла́си бѣлы҄ а҆́ки ѩ҆рі́на бѣ́лаѧ, ѩ҆́коже снѣ́гъ: и҆ ѻ҆́чи є҆гѡ̀ ѩ҆́кѡ пла́мень ѻ҆́гненъ:

і ногі ў Яго падобныя да халкалівану, як распаленыя ў печы; і голас у Яго — як шум водаў вялікіх.

и҆ но́зѣ є҆гѡ̀ подо́бнѣ халколїва́нѹ, ѩ҆́коже въ пещѝ разжже́ннѣ: и҆ гла́съ є҆гѡ̀ ѩ҆́кѡ гла́съ во́дъ мнѡ́гъ:

Ён трымаў у правіцы Сваёй сем зорак, і з вуснаў ягоных выходзіў востры з двух бакоў меч; і аблічча ў Яго — нібы сонца, што зьзяе ў сіле сваёй.

и҆ держѧ̀ въ рѹцѣ̀ свое́й деснѣ́й се́дмь ѕвѣ́здъ: и҆ и҆з̾ ѹ҆́стъ є҆гѡ̀ ме́чь ѻ҆бою́дѹ ѻ҆́стръ и҆з̾ѡстре́нъ и҆сходѧ́й: и҆ лицѐ є҆гѡ̀ ѩ҆́коже со́лнце сїѧ́етъ въ си́лѣ свое́й.

І калі я ўбачыў Яго, дык ўпаў да ног Ягоных, нібы мёртвы. І Ён усклаў на мяне правіцу Сваю і сказаў мне: ня бойся; Я ёсьць першы і апошні

И҆ є҆гда̀ ви́дѣхъ є҆го̀, падо́хъ къ нога́ма є҆гѡ̀ ѩ҆́кѡ ме́ртвъ. И҆ положѝ десни́цѹ свою̀ на мнѣ̀, гл҃ѧ мѝ: не бо́йсѧ: а҆́зъ є҆́смь пе́рвый и҆ послѣ́днїй

і жывы; і быў мёртвы, і вось, жывы на векі вечныя, амін; і маю ключы пекла і сьмерці.

и҆ живы́й: и҆ бы́хъ ме́ртвъ, и҆ сѐ, жи́въ є҆́смь во вѣ́ки вѣкѡ́въ, а҆ми́нь: и҆ и҆́мамъ ключи҄ а҆́да и҆ сме́рти.

Дык вось, напішы, што ты бачыў, і што ёсьць, і што будзе пасьля гэтага.

Напишѝ ѹ҆̀бо, ѩ҆̀же ви́дѣлъ є҆сѝ, и҆ ѩ҆̀же сѹ́ть, и҆ и҆̀мже подоба́етъ бы́ти по се́мъ.

Таямніца сямі зорак, якія ты бачыў у правіцы Маёй, і сямі залатых сьветачаў: сем зорак — анёлы сямі цэркваў; а сем сьветачаў, якія ты бачыў, — сем цэркваў.

Та́инство седмѝ ѕвѣ́здъ, ѩ҆̀же ви́дѣлъ є҆сѝ на десни́цѣ мое́й, и҆ се́дмь свѣти҄лникъ златы́хъ: се́дмь ѕвѣ́здъ а҆́гг҃ли седмѝ цр҃кве́й сѹ́ть: и҆ се́дмь свѣти́лникѡвъ, ѩ҆̀же ви́дѣлъ є҆сѝ, се́дмь цр҃кве́й сѹ́ть.

« 13 глава 2 глава »