Пераклад Васіля Сёмухі
1 Быў адзін чалавек з Раматаім-Цофіма, з гары Яфрэмавай, імя яго Элкана, сын Ерахама, сына Ілія, сына Тоху, сына Цуфа, — Эфрацянін;
2 у яго былі дзьве жонкі: імя адной Ганна, а імя другой Фэнана; у Фэнаны былі дзеці, а ў Ганны ня было дзяцей.
3 І хадзіў гэты чалавек з горада свайго ў адпаведныя дні пакланяцца і прыносіць ахвяру Госпаду Саваофу ў Сілом; і там былі два сыны ягоныя, Офні і Фэнэес, сьвятарамі Госпада.
4 У той дзень, калі Элкана прыносіў ахвяру, даваў Фэнане, жонцы сваёй, і ўсім сынам яе і дочкам яе долі;
5 а Ганьне даваў долю адмысловую, бо кахаў Ганну, хоць Гасподзь замкнуў улоньне яе.
6 Суперніца яе моцна засмучала яе, падбіваючы яе да нараканьняў на тое, што Гасподзь замкнуў улоньне яе.
7 Так бывала кожны год, калі хадзіла яна ў дом Гасподні: тая засмучала яе, а гэтая плакала і ня ела.
8 І сказаў ёй Элкана, муж яе: Ганна! Чаго ты плачаш і чаму не ясі, і, чаго смуткуе сэрца тваё? ці ж ня лепшы я табе за дзесяць сыноў?
9 І ўстала Ганна пасьля таго, як яны елі і пілі ў Сіломе. А Ілій сьвятар сядзеў тады на сядзеньні каля ўваходу ў храм Гасподні.
10 І была яна ў скрусе душы, і малілася Госпаду, і горка плакала,
11 і дала абяцаньне, кажучы: Госпадзе Саваоф! Калі Ты ўважыш скрусе рабы Тваёй і спамянеш пра мяне, і не забудзеш рабы Тваёй і дасі рабе Тваёй дзіця мужчынскага полу, дык я аддам яго Госпаду на ўсе дні жыцьця яго, і брытва не кране галавы ягонай.
12 Тым часам як яна доўга малілася прад Госпадам, Ілій глядзеў на вусны яе;
13 і як Ганна гаварыла ў сэрцы сваім, а вусны яе толькі варушыліся, і ня было чуваць голасу яе, дык Ілій прыняў яе за п’яную.
14 І сказаў ёй Ілій: дакуль ты будзеш п’яная? працьверазіся зь віна твайго.
15 І адказвала Ганна і сказала: не, спадару мой; я — жонка, што засмучаецца духам, віна і сікеру я ня піла; а выліваю душу маю прад Госпадам;
16 ня лічы рабы тваёй нягоднаю жанчынаю, бо ад вялікай журбы маёй і ад скрухі маёй я гаварыла дагэтуль.
17 І адказваў Ілій і сказаў: ідзі зь мірам, і Бог Ізраілеў спраўдзіць просьбу тваю, чаго ты прасіла ў Яго.
18 А яна сказала: хай жа знойдзе раба твая літасьць у вачах тваіх! І пайшла яна ў дарогу* сваю, і ела, і аблічча яе ня было ўжо журботнае, як раней.
19 І ўсталі яны раніцай, і пакланіліся прад Госпадам, і вярнуліся, і прыйшлі ў дом свой у Раму. І паклікаў Элкана Ганну, жонку сваю, і спамянуў пра яе Гасподзь.
20 Празь некаторы час зачала Ганна і нарадзіла сына і дала яму імя Самуіл, бо, «у Госпада я выпрасіла яго».
21 І пайшоў муж яе Элкана і ўся сям’я ягоная прынесьці гадавую ахвяру Госпаду і абяцаньні свае.
22 А Ганна не пайшла, сказаўшы мужу свайму: калі дзіця будзе аднята ад грудзей і падрасьце, тады я завяду яго, і ён зьявіцца прад Госпадам і застанецца там назаўсёды.
23 І сказаў ёй Элкана, муж яе: рабі, што табе заўгодна; заставайся, пакуль ня выкарміш яго грудзьмі; толькі хай спраўдзіць Гасподзь слова, якое выйшла з вуснаў тваіх. І засталася жонка ягоная і карміла грудзямі сына свайго, пакуль ня выкарміла.
24 А калі выкарміла яго, пайшла зь ім у Сілом, узяўшы тры цяляці і адну эфу мукі і мех віна, і прыйшла ў дом Госпада ў Сіломе; а хлопчык быў яшчэ дзіця.
25 І закалолі цяля; і прывялі хлопчыка да Ілія,
26 і сказала: о, спадару мой! хай жыве душа твая, спадару мой! я — тая самая жанчына, якая тут пры табе стаяла і малілася Госпаду;
27 за гэтае дзіця малілася я, і спраўдзіў мне Гасподзь просьбу маю, чаго я прасіла ў Яго;
28 і я аддаю яго Госпаду на ўсе дні жыцьця ягонага — служыць Госпаду. І пакланілася там Госпаду.
Комментарии МакДональда
I. СЛУЖЕНИЕ САМУИЛА ДО ПОМАЗАНИЯ САУЛА (Гл. 1−9)
A. Рождение и детство Самуила (Гл. 1)
1:1−10 1 Царств открывается представлением Елканы и его двух жен, Анны (благодать) и Феннаны (коралл). Он был левитом из Рамафаим-Цофима в Ефреме; поэтому в 1-м стихе указано, что он — Ефрафянин (см. также 1Пар 6:22−28). Являясь надежной исторической записью, Библия отмечает существование полигамии, но никогда не одобряет ее. Как и в случае с Лией и Рахилью, одна жена рожала, пока другая была бесплодна. Это явилось причиной соперничества в доме, так как, хотя Анна и была бездетной, она была больше любима своим мужем. Каждый год, когда они всей семьей ездили в Силом отмечать один из праздников, Анна всегда получала двойную порцию жертвоприношения (ст. 3−5). Но это вызывало язвительные замечания со стороны Феннаны. Год за годом ее колкости ранили Анну все глубже, пока, наконец, в отчаянии она не обратилась к Господу в храме.
1:11−18 Анна дала обет, что, если Бог даст ей ребенка мужского пола, она отдаст его обратно Господу. Он будет Назореем от рождения. Епископ Халл советует:
«Получить любое благо можно, посвятив его в своем сердце славе того Бога, у которого мы его просим; таким образом Бог и порадует Своего слугу, и почтет Самого Себя». Старый священник Илий увидел, как Анна шевелит губами, и решил, что она пьяна. Но как только она объяснила свои действия, он увидел ее серьезность, благословил ее и отправил с миром. Анна была обеспокоена своим физическим бесплодием. Нас должно печалить наше духовное бесплодие.
1:19−28 Когда молитва Анны была отвечена, она назвала младенца Самуилом (услышанный Богом), потому что она его «испросила... от Господа». Когда Самуил был отнят от груди, она отвела его в дом Господа и отдала его Господу, посвятив его раз и навсегда. С самого начала мальчик помогал священникам и служил Господу. Последняя фраза 28-го стиха говорит и о Самуиле: он поклонялся Господу, хотя и был очень молод, потому что его жизнь была посвящена служению Господу.