Пераклад Васіля Сёмухі
1 Павал, раб Божы, і апостал Ісуса Хрыста, па веры выбраных Божых і спазнаньня ісьціны, што вядзе да пабожнасьці,
2 у надзеі на вечнае жыцьцё, якое абяцаў нязьменны ў слове Бог за часу спрадвечнага,
3 а ў Свой час зьявіў Сваё слова ў казані, даверанай мне загадам Збаўцы нашага, Бога, —
4 Ціту, сапраўднаму сыну ў супольнай веры: мілата, міласэрнасьць і мір ад Бога Айца і Госпада Ісуса Хрыста, Збаўцы нашага.
5 На тое я пакінуў цябе ў Крыце, каб ты давяршыў незакончанае і паставіў ва ўсіх гарадах прасьвітэраў, як я табе наказваў:
6 калі хто беспахібны, адзін раз жанаты, дзяцей мае верных, не дакараных за распусту або непакорлівасьць.
7 Бо япіскап мусіць быць беззаганны, як Божы домабудаўнік, ня дзёрзкі, не гняўлівы, ня п’яніца, не звадыяш, не карысьлівец,
8 а гасьцінны да вандроўнікаў, дабралюбны, цнатлівы, справядлівы, пабожны, устрымлівы,
9 павінен трымацца праўдзівага слова, згоднага з вучэньнем, каб ён быў моцны і настаўляў у здаровым вучэньні і супраціўцаў выкрываў.
10 Бо ёсьць шмат і непакорлівых, пустасловаў і ашуканцаў, асабліва з абрэзаных,
11 якім трэба замыкаць вусны: яны разбэшчваюць цэлыя дамы, вучаць, чаго ня сьлед, з ганебнай карысьлівасьці.
12 Зь іх самых адзін, вершатворца, сказаў: «Крыцяне заўсёды хлусы, злыя зьвяры, вантробы ляныя».
13 Сьведчаньне гэта справядлівае. З гэтай прычыны выкрывай іх строга, каб яны былі здаровыя ў веры,
14 ня слухаючы Юдэйскіх баек і пастановаў людзей, якія цураюцца ісьціны.
15 У чыстых усё чыстае: а ў апаганеных і няверных няма нічога чыстага, а спаганены і розум іхні ды сумленьне.
16 Яны кажуць, што ведаюць Бога; а справамі выракаюцца, бо гнюсныя, непакорлівыя і няздольныя ні на якія добрыя ўчынкі.
Комментарии Скоуфилда
5 Здесь вопрос не в наличии в собраниях людей, способных быть пресвитерами, которых поставляет «блюстителями» Дух Святой (Деян 20:28); само собой разумеется, что такие люди были на Крите. Речь идет об их назначении, о поставлении их на служение. Ранние общины страдали не от отсутствия «старших братьев», а оттого, что те не были должным образом «назначены». Порядок назначения пресвитеров и диаконов со временем совершенствовался. Ср. со следующим примечанием.
5 Старшие братья (пресбутерос) и епископы (епископос — «блюстители») назначаются для несения одной и той же службы. Но первое название (ср. ст. 7; Деян 20:17; cр. со ст. 28) больше определяет круг человеческих обязанностей служителя, второе же — выполняемую им служебную функцию. Руководство в ранних апостольских церквах всегда осуществлялось не одним, а несколькими людьми. Мы не знаем ни одного случая, когда бы церковью руководил один человек. Обязанностями руководителя было: управлять (1Тим 3:45; 5:17), защищать открытую Богом истину от всяческих извращений (Тит 1:9), «блюсти» церковь, как пастырь блюдёт своё стадо (Деян 20:28; Ин 21:16; Евр 13:17; 1Пет 5:2). Пастырей поставляет церквам Дух Святой (Деян 20:28), но апостол особо подчеркивает необходимость должного назначения их (Деян 14:23; Тит 1:5). Вначале их «рукополагали», то есть посвящали (греч. хеиротонео означает «избирать», «назначать движением руки») сами апостолы; см., например, Деян 14:23, но с тех пор, как Павлом в Послании к Титу и в Первом Послании к Тимофею были подробно перечислены качества, которыми должен обладать пресвитер или диакон, эти наставления сделались частью Св. Писания, и теперь, назначая «старших братьев», церкви руководствуются ими (1Тим 3:1−7).