Ераміін Плач 1 глава

Ераміін Плач
Пераклад Васіля Сёмухі → Синода́льный перево́д

 
 

Які асамотнены горад, людны калісьці! ён нібы аўдавеў; вялікі паміж народамі, уладца краін адрабляе даніну.
 
Как одино́ко сиди́т го́род, не́когда многолю́дный! он стал как вдова́; вели́кий ме́жду наро́дами, князь над областя́ми сде́лался да́нником.

Горка плача ён уначы, і сьлёзы яго па шчоках бягуць. Ня мае суцешніка сярод тых, што любілі яго; усе сябры яму здрадзілі, яму сталіся ворагамі.
 
Го́рько пла́чет он но́чью, и слёзы его́ на лани́тах его́. Нет у него́ утеши́теля из всех, люби́вших его́; все друзья́ его́ измени́ли ему́, сде́лались врага́ми ему́.

Юда ў выгнаньні, у цярпеньнях і ў цяжкай няволі, пасяліўся сярод язычнікаў, і не знаходзіць спакою сабе; усе, хто яго перасьледаваў, дагналі яго ў цясьнінах.
 
Иу́да пересели́лся по причи́не бе́дствия и тя́жкого ра́бства, посели́лся среди́ язы́чников и не нашёл поко́я; все, пресле́довавшие его́, насти́гли его́ в те́сных места́х.

Шляхі да Сіёна ў жалобе, не пасьпяшае ніхто на сьвята; усе апусьцелі брамы; сьвятары яго енчаць, дзяўчаты ягоныя ў смутку, горка й самому яму.
 
Пути́ Сио́на се́туют, потому́ что нет иду́щих на пра́здник; все воро́та его́ опусте́ли; свяще́нники его́ вздыха́ют, деви́цы его́ печа́льны, го́рько и ему́ самому́.

Ворагі апанавалі яго, няпрыяцелі шчасьцяцца ў дабрадзенстве, бо наслаў на яго Гасподзь бядоту за многія беззаконьні ягоныя; дзеці яго пайшлі ў палон паперадзе ворага.
 
Враги́ его́ ста́ли во главе́, неприя́тели его́ благоде́нствуют, потому́ что Госпо́дь насла́л на него́ го́ре за мно́жество беззако́ний его́; де́ти его́ пошли́ в плен впереди́ врага́.

І адабрана ў дачкі Сіёна ўся яе велічнасьць; князі яе, як алені, што не знаходзяць пашы; і бясьсіла ідуць яны перад паганятым.
 
И отошло́ от дще́ри Сио́на всё её великоле́пие; князья́ её — как оле́ни, не находя́щие па́жити; обесси́ленные они́ пошли́ вперёд пого́нщика.

Успамінае Ерусалім у дні бедства свайго і пакутаў сваіх, пра ўсе скарбы свае, што былі ў яго за былымі днямі, тым часам народ яго гіне ад рук ворага, і ніхто яму не пасабляе; супастаты глядзяць на яго і сьмяюцца зь яго суботаў.
 
Вспо́мнил Иерусали́м, во дни бе́дствия своего́ и страда́ний свои́х, о всех драгоце́нностях свои́х, каки́е бы́ли у него́ в пре́жние дни, тогда́ как наро́д его́ пал от руки́ врага́, и никто́ не помога́ет ему́; неприя́тели смо́трят на него́ и смею́тся над его́ суббо́тами.

Цяжка зграшыў Ерусалім, і за тое зрабіўся агідны; кожны, хто славіў яго, глядзіць на яго з пагардай, галізну ягоную ўбачыўшы; ён і сам уздыхае і адварочваецца.
 
Тя́жко согреши́л Иерусали́м, за то и сде́лался отврати́тельным; все, прославля́вшие его́, смо́трят на него́ с презре́нием, потому́ что уви́дели наготу́ его́; и сам он вздыха́ет и отвора́чивается наза́д.

На прыполе ў яго была нечысьць, але ён ня думаў пра будучыню, і заняпаў так ганебна, і няма яму суцешніка. «Паглядзі, Госпадзе, на гароту маю, бо вораг узвысіўся!»
 
На подо́ле у него́ была́ нечистота́, но он не помышля́л о бу́дущности свое́й и поэ́тому необыкнове́нно уни́зился, и нет у него́ утеши́теля. «Воззри́, Го́споди, на бе́дствие моё, и́бо враг возвели́чился!»

Вораг руку працягнуў на ўсе скарбы ягоныя; ён бачыць, як уваходзяць язычнікі ў сьвятыню ягоную, пра якую Ты наказаў, каб яны ня ўступалі ў сходню Тваю.
 
Враг простёр ру́ку свою́ на всё са́мое драгоце́нное его́; он ви́дит, как язы́чники вхо́дят во святи́лище его́, о кото́ром Ты запове́дал, что́бы они́ не вступа́ли в собра́ние Твоё.

Увесь народ ягоны ўздыхае, шукаючы хлеба, за ежу багацьці свае аддае, каб душу ўмацаваць. «Паглядзі, Госпадзе, і падзівіся, які я пагарджаны!»
 
Весь наро́д его́ вздыха́ет, ища́ хле́ба, отдаёт драгоце́нности свои́ за пи́щу, что́бы подкрепи́ть ду́шу. «Воззри́, Го́споди, и посмотри́, как я уни́жен!»

Хай ня будзе гэтага з вамі, вы, што дарогай праходзіце! зірнеце і падзівецеся, ці ёсьць хвароба, як хвароба мая, што спасьцігла мяне, што наслаў на мяне Гасподзь у дзень палкага гневу Свайго?
 
Да не бу́дет э́того с ва́ми, все проходя́щие путём! взгляни́те и посмотри́те, есть ли боле́знь, как моя́ боле́знь, кака́я пости́гла меня́, каку́ю насла́л на меня́ Госпо́дь в день пла́менного гне́ва Своего́?

Згары Ён паслаў агонь у косткі мае, і ён авалодаў імі; раскінуў сеткі на ногі мае, абярнуў мяне, і зьбедніў мяне, каб я таміўся дзень кожны.
 
Свы́ше посла́л Он ого́нь в ко́сти мои́, и он овладе́л и́ми; раски́нул сеть для ног мои́х, опроки́нул меня́, сде́лал меня́ бе́дным и томя́щимся вся́кий день.

Ярмо пахібнасьцяў маіх зьвязана ў руцэ Ягонай; яны сплецены і падняліся на шыю маю; Ён паслабіў сілу маю. Гасподзь аддаў мяне ў рукі, зь якіх не магу я вырвацца.
 
Ярмо́ беззако́ний мои́х свя́зано в руке́ Его́; они́ сплетены́ и подня́лись на ше́ю мою́; Он осла́бил си́лы мои́. Госпо́дь отда́л меня́ в ру́ки, из кото́рых не могу́ подня́ться.

Усіх дужых маіх Гасподзь скінуў сярод мяне, склікаў супроць мяне сход, каб вынішчыць хлопцаў маіх; як у таўчэльні стаптаў Гасподзь дзеву, дачку Юдавую.
 
Всех си́льных мои́х Госпо́дь низложи́л среди́ меня́, созва́л про́тив меня́ собра́ние, что́бы истреби́ть ю́ношей мои́х; как в точи́ле, истопта́л Госпо́дь де́ву, дочь Иу́ды.

Па гэтым плачу я; вока маё, вока маё вылівае воды, бо далёка ад мяне мой суцешнік, які ажывіў бы душу маю; дзеці мае спустошаны, бо перамог вораг.
 
Об э́том пла́чу я; о́ко моё, о́ко моё излива́ет во́ды, и́бо далеко́ от меня́ утеши́тель, кото́рый оживи́л бы ду́шу мою́; де́ти мои́ разорены́, потому́ что враг превозмо́г.

Сіён працягвае рукі свае, а суцешніка яму няма, Гасподзь даў загад пра Якава ворагам ягоным; Ерусалім сярод іх амярзоціўся.
 
Сио́н простира́ет ру́ки свои́, но утеши́теля нет ему́. Госпо́дь дал повеле́ние о Иа́кове врага́м его́ окружи́ть его́; Иерусали́м сде́лался ме́рзостью среди́ них.

Гасподзь праведны, бо не ўпакораны быў я слову Ягонаму. Паслухайце, усе народы, і зірнеце на немач маю: дзевы мае і хлопцы мае ў няволю пайшлі.
 
Пра́веден Госпо́дь, и́бо я непоко́рен был сло́ву Его́. Послу́шайте, все наро́ды, и взгляни́те на боле́знь мою́: де́вы мои́ и ю́ноши мои́ пошли́ в плен.

Клічу сяброў маіх, але яны ашукалі мяне; сьвятары мае і старцы мае канаюць у горадзе, шукаючы ежы сабе, каб душу сваю падмацаваць.
 
Зову́ друзе́й мои́х, но они́ обману́ли меня́; свяще́нники мои́ и ста́рцы мои́ издыха́ют в го́роде, ища́ пи́щи себе́, что́бы подкрепи́ть ду́шу свою́.

Паглядзі, Госпадзе, бо мне цесна, хвалюецца ўва мне нутроба, сэрца маё перавярнулася ўва мне за тое, што я ўпарта Табе супрацівіўся; меч звонку зьбязьдзетніў мяне, а дома — як сьмерць.
 
Воззри́, Го́споди, и́бо мне те́сно, волну́ется во мне вну́тренность, се́рдце моё переверну́лось во мне за то, что я упо́рно проти́вился Тебе́; отвне́ обесча́дил меня́ меч, а до́ма — как смерть.

Пачулі, што я енчу, а суцешніка мне няма; пачулі ўсе ворагі мае пра гароту маю і парадаваліся, што Ты зрабіў гэта: о, калі б Ты загадаў, каб настаў дзень, Табою прадказаны, і каб яны мне ўпадобніліся!
 
Услы́шали, что я стена́ю, а утеши́теля у меня́ нет; услы́шали все враги́ мои́ о бе́дствии моём и обра́довались, что Ты соде́лал э́то: о, е́сли бы Ты повеле́л наступи́ть дню, предречённому Тобо́ю, и они́ ста́ли бы подо́бными мне!

Хай стане перад аблічча Тваё ўся іхняя злосьць; і ўчыні зь імі гэтак сама, як Ты са мною ўчыніў за грахі мае, бо цяжкія стагноты мае, і сэрца маё зьнемагае.
 
Да предста́нет пред лицо́ Твоё вся зло́ба их; и поступи́ с ни́ми так же, как Ты поступи́л со мно́ю за все грехи́ мои́, и́бо тя́жки сто́ны мои́, и се́рдце моё изнемога́ет.



2007–2024. Зроблена з любоўю для тых, што любяць і шукаюць Бога. Калі ў вас ёсць пытанні ці пажаданні, то пішыце нам: bible-man@mail.ru.