1 Самуйлава 1 глава

Першая кніга Самуйлава
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская на русском

І быў адзін чалавек із Рамафаім-Цофіму, з гары Яхрэмавае; а імя ягонае Елкана, сын Ерогама, сына Елігу, сына Тогу Цуфянка, Ефрафянін.

И бысть человек от армафем сифы, от горы ефремли, и имя ему елкана сын иеремииль, сына илиина, сына фокеля в насиве от армафема от горы ефремли:

І ў яго былі дзьве жонкі: імя аднае Ганна, а імя другое Пенінна; і былі ў Пенінны дзеці, у Ганны ж ня было дзяцей.

и сему две жены (быша): имя единей анна и имя вторей феннана: и бяху феннане дети, анне же не бяше отрочате.

І ўзыходзіў чалавек гэты зь места свайго год у год кланяцца а абракаць СПАДАРУ войскаў у Шыле; і там два сыны Ілевы, Гофні а Фінегас, сьвятары СПАДАРОВЫ.

И восхождаше человек от дне до дне из града своего армафема покланятися и жрети Господу Богу саваофу в силом. И тамо бе илий и два сына его офни и финеес, жерцы Господни.

І быў дзень, і абракаў Елкана, і даў Пенінне, жонцы сваёй, і ўсім сыном ейным а дачкам ейным часьці;

И бысть день, и пожре елкана и даде феннане жене своей и сыном ея и дщерем ея части:

Ганьне даў часьць падвойную, бо Ганну любіў, а СПАДАР зачыніў дзетніцу ейную.

анне же даде часть едину, яко не бе ей чада, обаче анну любляше елкана паче феннаны. И Господь затвори ложесна ея:

І ўражала яе супарка ейная аж да гневу а дрыготы, што СПАДАР зачыніў дзетніцу ейную.

занеже не даде ей Господь чада по скорби ея и по сетованию оскорбления ея, и сетоваше сего ради, яко затвори Господь утробу ея не дати ей чада.

І гэтак бывала кажны год, як узыходзіла яна да дому СПАДАРОВАГА; тая ўражала яе да гневу, а гэта плакала й ня ела.

Тако творяше от года до года, внегда приходити ей в дом Господень: (укоряше ея тако,) и сетоваше, и плакаше, и не ядяше.

І сказаў ёй Елкана, муж ейны: «Ганна! чаму ты плачаш, і чаму не ясі, і чаму блага сэрцу твайму? Ці ня лепшы я табе за дзесяцёх сыноў?»

И рече ей елкана муж ея: анна. И рече ему: се, аз, господи. И рече ей: что ти есть, яко плачешися? и почто не яси? и почто биеши сердце твое? несмь ли аз тебе добрее паче десяти чад?

І ўстала Ганна просьле тога, як ела ў Шыле, і просьле тога, што піла. Іль жа сьвятар сядзеў на седаве ля вушака сьвятыні СПАДАРОВАЕ.

И воставши анна по ядении их в силоме, и ста пред Господем. Илий же жрец седяше на престоле, при празе двери храма Господня.

І была яна ў гарчэлі душы, і малілася СПАДАРУ, і плачма плакала.

И та умиленна душею, и помолися Господу и плачущи проплака,

І абяцала абятніцу, і сказала: «СПАДАРУ войскаў! калі Ты запраўды глянеш на немарасьць служэбкі Свае, і ўспомніш мяне, і не забудзешся служэбкі Свае, і дасі служэбцы Сваёй насеньне мужчынскае, то я аддам яго СПАДАРУ на ўсі дні жыцьця ягонага, і брытва ня ўзыйдзе на галаву ягоную».

и обеща обет Господу, глаголющи: адонаи Господи елои саваоф, аще призирая призриши на смирение рабы твоея и помянеши мя, и даси рабе твоей семя мужеско, то дам е пред тобою в дар до дне смерти его: и вина и пиянственнаго не испиет, и железо не взыдет на главу его.

І сталася, як яна далей малілася перад відам СПАДАРОВЫМ, і Іль назіраў за вуснамі ейнымі,

И бысть егда умножи молящися пред Господем, илий же жрец смотряше на уста ея.

І Ганна гукала ў сэрцу сваім, і вусны ейныя толькі краталіся, а голасу ня было чутна ейнага, дык Іль замеў яе за п’яніцу.

И та глаголаше в сердцы своем, токмо устне ея двизастеся, а глас ея не слышашеся: и мняше ю илий пияну сущу.

І сказаў ёй Іль: «Пакуль ты будзеш п’яная? аддаль віно свае ад сябе».

И рече ей илий: доколе пияна будеши? отими вино твое и иди от места Господня.

І адказала Ганна, і сказала: «Не, спадару мой; жонка цяжкога духу я, а віна а хмельнага напітку я ня піла, але вылівала душу сваю перад СПАДАРОМ.

И отвеща анна и рече: ни, господи: жена в жесток день аз есмь, вина и пиянства не пих, но изливаю пред Господем душу мою:

Ня май служэбкі свае за дачку Веляла, бо зь вялікага мышленьня свайго а гневу свайго я гукала дагэтуль».

не даждь рабы твоея во дщерь погибели, яко от множества глумления моего и от множества сетования моего истаях даже доселе.

І адказаў Іль, і сказаў: «Ідзі ў супакою, і Бог Ізраеляў дай жа табе на просьбу тваю, чаго ты прасіла ў Яго».

И отвеща илий и рече к ней: иди с миром, Бог израилев да даст ти все прошение твое, еже просила еси от него.

Яна сказала: «Хай прыдбае нявольніца твая ласку ў ваччу тваім!» І пайшла тая жонка ў дарогу сваю, і ела, і від ейны ня быў ужо, як уперад. І ўсталі яны нараніцы, і пакланіліся перад СПАДАРОМ, і зьвярнуліся, і прышлі да дому свайго, да Рамы.

И рече анна: обрете раба твоя благодать пред очима твоима. И иде жена в путь свой, и вниде во обитель свою, и яде с мужем своим и пи, и лице ея не испаде ктому.

І пазнаў Елкана Ганну, жонку сваю, і ўспомніў празь яе СПАДАР.

И утреневаша заутра, и поклонишася Господу, и идоша путем своим. И вниде елкана в дом свой во армафем и позна елкана жену свою анну: и помяне ю Господь, и зачат.

І было ў прызначанай пары: зачала Ганна, і нарадзіла сына, і назвала імя ягонае: Самуйла; бо: «У СПАДАРА я выпрасіла яго».

И бысть во время дний, и роди анна сына и нарече имя ему самуил: и рече: яко от Господа Бога саваофа испросих его.

І ўзышоў чалавек тый Елкана і ўся радзіма ягоная абрачы СПАДАРУ аброк годні й абятніцы свае.

И взыде человек елкана и весь дом его в силом пожрети жертву дний и обеты своя и вся десятины земли своея.

А Ганна ня ўзышла, бо сказала яна мужу свайму: «Не пайду, пакуль не адвучу хлопчыка, і тады я прывяду яго, і мы абачым від СПАДАРОЎ, і застанецца там назаўсёды».

Анна же не взыде с ним, яко рече мужеви своему: дондеже взыдет отроча, и аще отдою е, тогда явится лицу Господню и пребудет тамо до века.

І сказаў ёй Елкана, муж ейны: «Рабі, што добра ў ваччу тваім; заставайся, пакуль не адвучыш яго; адно хай зацьвердзе СПАДАР слова Свае». І засталася жонка, і саіла сына свайго, пакуль не адвучыла яго.

И рече ей елкана муж ея: твори благое пред очима твоима, седи дондеже отдоиши е: но да утвердит Господь (слово твое), изшедшее из уст твоих. И седе жена, и млеком питаше сына своего, дондеже отдои его.

І ўзьвяла яго із сабою, як адвучыла, узяўшы тры цяляты-бычкі а ефу мукі а скураны мех віна, і прывяла яго да дому СПАДАРОВАГА ў Шыле; а хлопчык быў яшчэ дзецянё.

И взыде с ним в силом, егда отдои его, с телцем трилетным и с хлебы и со ефи муки пшеничны и мехом вина: и внидоша в дом Господень в силом, и отроча с ними.

І зарэзала цялё, і прывялі хлопчыка да Іля.

И приведоша е пред Господа: и закла отец его жертву, юже творяше от дний на дни Господеви: и приведоша отроча, и закла телца. И приведе анна мати отроча ко илию

І сказала: «О спадару мой! хай жывець душа твая, спадару мой! Я — тая жонка, каторая стаяла тут із табою, каб маліцца СПАДАРУ;

и рече: во мне, Господи, да живет душа твоя, господине мой, аз жена стоявшая пред тобою, о сем помолитися Господу:

Праз гэтага хлопчыка малілася я, і даў імне СПАДАР на просьбу маю, чаго я прасіла ў Яго;

о отрочати сем молихся, и даде ми Господь прошение мое, еже просих у него:

І таксама я пазычаю яго СПАДАРУ на ўсі дні, на каторыя ён пазычаны СПАДАРУ». І пакланілася там СПАДАРУ.

и аз отдаю е Господеви во вся дни живота его на служение Господеви. И поклонися тамо Господеви.

« 4 глава 2 глава »