Сохоні 1 глава

Кніга прарокі Сохоні
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Слова СПАДАРОВА, што было да Сохоні, сына Хусі, сына Ґедалі, сына Аморы Гэзэчонка за дзён Ёсі Амонёнка, караля Юдэйскага.

Сло́во гд҇не, и҆́же бы́сть къ софо́нїи сы́нѹ хѹсі́инѹ, сы́нѹ годолі́инѹ, а҆морі́инѹ, є҆зекі́инѹ, во дни҄ ї҆ѡсі́и сы́на а҆мѡ́нѧ, царѧ̀ ї҆ѹ́дина.

«Супоўна зьнішчу ўсе зь віду зямлі, — агалашае СПАДАР: —

Ѡ҆скѹдѣ́нїемъ да ѡ҆скѹдѣ́ютъ всѧ҄ ѿ лица̀ землѝ, гл҃етъ гд҇ь:

Зьнішчу людзіну й статак; зьнішчу птушкі нябёсныя і рыбу морскую, і спадманы нягоднікаў; і адатну чалавека ізь зямлі, — агалашае СПАДАР.

да ѡ҆скѹдѣ́етъ человѣ́къ и҆ ско́ти, да ѡ҆скѹдѣ́ютъ пти҄цы небє́сныѧ и҆ ры҄бы морскї҄ѧ, и҆ да и҆знемо́гѹтъ нечести́вїи, и҆ и҆з̾имѹ̀ беззакѡ́нныѧ ѿ лица̀ землѝ, гл҃етъ гд҇ь.

І выцягну руку Сваю на Юдэю і на ўсіх жыхараў Ерузаліму; і адатну з гэтага месца астачу Ваала, і імя службітоў балвановых ізь сьвятарамі,

И҆ прострѹ̀ рѹ́кѹ мою̀ на ї҆ѹ́дѹ и҆ на всѧ҄ живѹ́щыѧ во ї҆ер҇ли́мѣ: и҆ и҆з̾имѹ̀ ѿ мѣ́ста сегѡ̀ и҆мена̀ ваа́лѡва и҆ и҆мена̀ жре́чєска со жерца́ми,

І тых, што кланяюцца на стрэхах войску нябёснаму, і тых, што кланяюцца і што прысягаюць СПАДАРОМ, і што прысягаюць каралём сваім,

и҆ покланѧ́ющихсѧ на покро́вѣхъ во́инствѹ небе́сномѹ и҆ кленѹ́щихсѧ гд҇емъ и҆ кленѹ́щихсѧ царе́мъ свои́мъ,

І тых, што адвярнуліся ад СПАДАРА, і тых, што ня гукалі СПАДАРА ані пыталіся празь Яго».

и҆ ѹ҆кланѧ́ющихсѧ ѿ гд҇а и҆ не и҆́щѹщихъ гд҇а и҆ не придержа́щихсѧ гд҇а.

Змоўкні ў прытомнасьці Спадара СПАДАРА, бо блізка дзень СПАДАРОЎ, бо прыгатаваў СПАДАР аброк, пасьвяціў пазваных сваіх.

Ѹ҆бо́йтесѧ ѿ лица̀ гд҇а бг҃а, занѐ бли́з̾ де́нь гд҇ень, ѩ҆́кѡ ѹ҆гото́ва гд҇ь же́ртвѹ свою̀ и҆ ѡ҆ст҃ѝ зва҄нныѧ своѧ҄.

І станецца ў дзень аброку СПАДАРОВАГА: «Я даведаюся да князёў а да сыноў каралеўскіх а да таковых, што адзяюцца ў вадзецьце чужаземскае;

И҆ бѹ́детъ въ де́нь же́ртвы гд҇ни: и҆ ѿмщѹ̀ на кнѧ҄зи и҆ на до́мъ ца́рскїй и҆ на всѧ҄ ѡ҆болчє́нныѧ во ѡ҆дѣѧ҄нїѧ чѹжда҄ѧ,

Таго самага дня даведаюся да ўсіх тых, што скачуць пераз парог, што напаўняюць дамы гаспадара свайго ўсілствам а ашукаю.

и҆ ѿмщѹ̀ ѩ҆́вѣ на всѧ҄ предвра҄тныѧ въ де́нь то́й, и҆сполнѧ́ющыѧ хра́мъ гд҇а бг҃а своегѡ̀ нече́стїемъ и҆ ле́стїю.

І станецца таго дня, — агалашае СПАДАР, — гук галашэньня ад Рыбнае брамы, і вык ад другое, і вялікі грукат ад узгоркаў.

И҆ бѹ́детъ въ де́нь ѡ҆́нъ, гл҃етъ гд҇ь, гла́съ во́плѧ ѿ вра́тъ и҆збода́ющихъ и҆ пла́чь ѿ вторы́хъ и҆ сотре́нїе ве́лїе ѿ холмѡ́въ.

Выйце, жыхары Мактэшу, бо ўвесь канаанскі люд будзе сьцяты, усі абешаныя срэбрам выгублены.

Пла́чите, живѹ́щїи въ посѣче́ннѣй, ѩ҆́кѡ ѹ҆подо́бишасѧ всѝ лю́дїе ханаа́нѹ, и҆ потреби́шасѧ всѝ велича́ющїисѧ сребро́мъ.

І станецца ў тым часе, што Я ізь сьвечкамі прасачу Ерузалім і даведаюся да людзёў, што ськісьлі на бузе сваёй, што кажуць у сэрцу сваім: "СПАДАР ня робе ані дабра, ані ліха".

И҆ бѹ́детъ въ то́й де́нь, и҆зыщѹ̀ ї҆ер҇ли́ма со свѣти́лникомъ и҆ ѿмщѹ̀ на мѹ́жы нерадѧ́щыѧ ѡ҆ стражба́хъ свои́хъ, глаго́лющыѧ въ сердца́хъ свои́хъ: не и҆́мать бл҃га сотвори́ти гд҇ь, нижѐ и҆́мать ѡ҆ѕло́бити.

І маемасьць іхная стане здабыткам, а дамы іхныя — спусьценьням; пастановяць дамы, але ня будуць жыць у іх; і пасадзяць вінішчы, але ня будуць піць віна зь іх».

И҆ бѹ́детъ си́ла и҆́хъ въ расхище́нїе и҆ до́мы и҆́хъ въ разоре́нїе: и҆ сози́ждѹтъ жили҄ща и҆ не и҆́мѹтъ пожи́ти въ ни́хъ, и҆ насадѧ́тъ вїногра́ды и҆ не и҆́мѹтъ пи́ти вїна̀ и҆́хъ:

Блізка вялікі дзень СПАДАРОЎ, блізка й вельма барзьдзіць; чуваць голас дня СПАДАРОВАГА; дужасіл там горка загалосе.

ѩ҆́кѡ бли́з̾ де́нь гд҇ень вели́кїй, бли́з̾ и҆ ско́ръ ѕѣлѡ̀, гла́съ днѐ гд҇нѧ го́рекъ и҆ же́стокъ ѹ҆чини́сѧ.

Дзень гневу дзень тый, дзень немарасьці а гароты, дзень выгубленьня а спустошаньня, дзень болак а туману,

Си́ленъ де́нь гнѣ́ва де́нь то́й, де́нь ско́рби и҆ нѹ́жды, де́нь безго́дїѧ и҆ и҆зчезнове́нїѧ, де́нь тмы̀ и҆ мра́ка, де́нь ѡ҆́блака и҆ мглы̀,

Дзень трубы а гуку на ўмацаваных местах а на высокіх вежах.

де́нь трѹбы̀ и҆ во́плѧ на гра́ды твє́рдыѧ и҆ на ѹ҆́глы высѡ́кїѧ.

І прывяду гароту на людзёў, і яны будуць хадзіць, як нявісныя, бо яны ізграшылі супроці СПАДАРА; і кроў іхная будзе выліта, як пыл, і цела іхнае, як гной.

И҆ ѡ҆скорблю̀ человѣ́ки, и҆ по́йдѹтъ ѩ҆́кѡ слѣ́пи, занѐ гд҇еви прегрѣши́ша, и҆ и҆злїе́тсѧ кро́вь и҆́хъ ѩ҆́кѡ пе́рсть, и҆ плѡ́ти и҆́хъ ѩ҆́кѡ ла́йна:

Ані срэбра іхнае, ані золата іхнае ня зможа вывальніць іх у дзень гневу СПАДАРОВАГА, але агнём завісьці Ягонае пажэрта будзе ўся зямля, бо канец, ды борзды, зробе ўсім жыхарам гэтае зямлі.

и҆ сребро̀ и҆́хъ и҆ зла́то и҆́хъ не возмо́жетъ и҆з̾ѧ́ти и҆̀хъ въ де́нь гнѣ́ва гд҇нѧ, и҆ ѻ҆гне́мъ рве́нїѧ є҆гѡ̀ поѧде́на бѹ́детъ всѧ̀ землѧ̀: занѐ сконча́нїе и҆ тща́нїе сотвори́тъ на всѧ҄ живѹ́щыѧ на землѝ.

« 3 глава 2 глава »