Да Рымлян 1 глава

Ліст сьв. Паўлы апостала да Рымлян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Паўла, нявольнік Ісуса Хрыста, пагуканы апостал, апрычаны да дабравесьці Божае,

Па́ѵелъ, ра́бъ ї҆и҃съ хр҇то́въ, зва́нъ а҆п҇лъ, и҆збра́нъ въ бл҃говѣ́стїе бж҃їе,

Каторую Ён уперад абяцаў прарокамі Сваімі ў Пісьмах сьвятых,

є҆́же пре́жде ѡ҆бѣща̀ про҇рѡ́ки свои́ми въ писа́нїихъ ст҃ы́хъ,

Праз Сына Свайго, Каторы прышоў подле цела з насеньня Давідавага,

ѡ҆ сн҃ѣ свое́мъ, бы́вшемъ ѿ сѣ́мене дв҃дова по пл҃ти,

Агалашаны Сынам Божым у сіле, подле Духа сьвятасьці, пераз ускрысеньне зь мертвых, празь Ісуса Хрыста, Спадара нашага,

нарече́ннѣмъ сн҃ѣ бж҃їи въ си́лѣ, по дх҃ѹ ст҃ы́ни, и҆з̾ воскр҇нїѧ ѿ ме́ртвыхъ, ї҆и҃са хр҇та̀ гд҇а на́шегѡ,

Пераз Каторага мы адзяржалі ласку а апосталства да паслухменства веры памеж усіх народаў дзеля імені Ягонага,

и҆́мже прїѧ́хомъ блгдть и҆ а҆п҇лство въ послѹша́нїе вѣ́ры во всѣ́хъ ѩ҆зы́цѣхъ, ѡ҆ и҆́мени є҆гѡ̀,

Памеж каторых і вы, пагуканыя Ісусам Хрыстом, —

въ ни́хже є҆стѐ и҆ вы̀, зва́ни ї҆и҃сѹ хр҇тѹ̀:

Усім, што ў Рыме, умілаваным Божым, пагуканым сьвятым: ласка вам і супакой ад Бога, Айца нашага, і ад Спадара Ісуса Хрыста.

всѣ҄мъ сѹ́щымъ въ ри́мѣ возлю́блєннымъ бг҃ѹ, зва҄ннымъ ст҃ы҄мъ: (За҄.) блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ, и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀.

Наўперад дзякую Богу свайму перазь Ісуса Хрыста за ўсіх вас, што вера ваша абяшчаецца па ўсім сьвеце;

Пе́рвое ѹ҆́бѡ благодарю̀ бг҃а моего̀ ї҆и҃сомъ хр҇то́мъ ѡ҆ всѣ́хъ ва́съ, ѩ҆́кѡ вѣ́ра ва́ша возвѣща́етсѧ во все́мъ мі́рѣ:

Бо сьветка імне Бог, Катораму служу духам сваім у дабравесьці Сына Ягонага, што бязупынку мяную вас,

свидѣ́тель бо мѝ є҆́сть бг҃ъ, є҆мѹ́же слѹжѹ̀ дѹ́хомъ мои́мъ во бл҃говѣствова́нїи сн҃а є҆гѡ̀, ѩ҆́кѡ безпреста́ни па́мѧть ѡ҆ ва́съ творю̀,

Заўсёды просячы ў малітвах сваіх, каб як-колечы й калі-колечы з волі Божае я мог дасьпешна да вас прысьці.

всегда̀ въ моли́твахъ мои́хъ молѧ́сѧ, а҆́ще ѹ҆́бѡ когда̀ поспѣ́шенъ бѹ́дѹ во́лею бж҃їею прїитѝ къ ва́мъ:

Бо я вельма жадаю бачыць вас, каб даць вам некатры дар духоўны дзеля ўмацаваньня вашага,

жела́ю бо ви́дѣти ва́съ, да нѣ́кое пода́мъ ва́мъ дарова́нїе дѹхо́вное, ко ѹ҆твержде́нїю ва́шемѹ:

Значыцца, каб пацешыцца разам із вамі супольнай вераю вашай і маёй.

сїе́ же є҆́сть, соѹтѣ́шитисѧ въ ва́съ вѣ́рою ѻ҆́бщею, ва́шею же и҆ мое́ю.

Не хачу ж, браты, каб вы ня ведалі, што я часта маніўся прыбыць да вас, (але пераказы меў аж дагэтуль,) каб мець які плод і ў вас, як запраўды і ў іншых народаў.

Не хощѹ́ же не вѣ́дѣти ва́мъ, бра́тїе, ѩ҆́кѡ мно́жицею восхотѣ́хъ прїитѝ къ ва́мъ, и҆ возбране́нъ бы́хъ досе́лѣ, да нѣ́кїй пло́дъ и҆мѣ́ю и҆ въ ва́съ, ѩ҆́коже и҆ въ про́чихъ ѩ҆зы́цѣхъ.

Я даўжбіт Грэкам і барбарам, мудрым і неразумным.

Є҆́ллинѡмъ же и҆ ва́рвавѡмъ, мѹ҄дрымъ же и҆ неразѹ҄мнымъ до́лженъ є҆́смь:

Дык, паколькі ад мяне залежа, я гатоў абяшчаць дабравесьць і вам, каторыя ў Рыме.

та́кѡ є҆́сть, є҆́же по моемѹ̀ ѹ҆се́рдїю и҆ ва́мъ сѹ́щымъ въ ри́мѣ благовѣсти́ти.

Бо я не саромлюся дабравесьці, бо гэта ё магутнасьць Божая да спасеньня кажнаму верачаму, перш Жыду й Грэку.

Не стыжѹ́сѧ бо бл҃говѣствова́нїемъ хр҇то́вымъ: си́ла бо бж҃їѧ є҆́сть во сп҇нїе всѧ́комѹ вѣ́рѹющемѹ, ї҆ѹде́ови же пре́жде и҆ є҆́ллинѹ.

Бо справядлівасьць Божая аб’яўляецца ў ёй зь веры ў веру, як напісана: «Але справядлівы вераю жыў будзе».

Пра́вда бо бж҃їѧ въ не́мъ ѩ҆влѧ́етсѧ ѿ вѣ́ры въ вѣ́рѹ, ѩ҆́коже є҆́сть пи́сано: првдный же ѿ вѣ́ры жи́въ бѹ́детъ.

Бо аб’яўляецца гнеў Божы зь неба на кажную бязбожнасьць а несправядлівасьць людзкую, што задзержуе праўду ў несправядлівасьці.

(За҄ 80.) Ѿкрыва́етсѧ бо гнѣ́въ бж҃їй съ нб҃сѐ на всѧ́кое нече́стїе и҆ непра́вдѹ человѣ́кѡвъ, содержа́щихъ и҆́стинѹ въ непра́вдѣ:

Бо што можна ведаць праз Бога, яўна ім, бо Бог аб’явіў ім;

занѐ разѹ́мное бж҃їе {є҆́же возмо́жно разѹмѣ́ти ѡ҆ бз҃ѣ} ѩ҆́вѣ є҆́сть въ ни́хъ, бг҃ъ бо ѩ҆ви́лъ є҆́сть и҆̀мъ:

Бо нявідомыя Ягоныя, вечная сіла Ягоная а Боства, ясна відомыя ад стварэньня сьвету пераз разгляданьня стварэньняў, так што няма ім выбачаньня.

неви҄димаѧ бо є҆гѡ̀, ѿ созда́нїѧ мі́ра творе́ньми помышлѧ́єма, ви҄дима сѹ́ть, и҆ пр҇носѹ́щнаѧ си́ла є҆гѡ̀ и҆ бж҇тво̀, во є҆́же бы́ти и҆̀мъ без̾ѿвѣ҄тнымъ.

Бо, пазнаўшы Бога, ня сьцілі Яго як Бога і ня дзякавалі Яму, але сталі марныя ў падумках сваіх, і зацемнена нямудрае сэрца іхнае:

Зане́же разѹмѣ́вше бг҃а, не ѩ҆́кѡ бг҃а просла́виша и҆лѝ благодари́ша, но ѡ҆сѹети́шасѧ помышлє́нїи сво́ими, и҆ ѡ҆мрачи́сѧ неразѹ́мное и҆́хъ се́рдце:

Маючы сябе за мудрых, сталі неразумныя,

глаго́лющесѧ бы́ти мѹ́дри, ѡ҆б̾юродѣ́ша,

І адмянілі славу нязьнішчальнага Бога на абразы падобнасьці сьмяротнага чалавека а птушак а чацьвераногіх а паўзуноў.

и҆ и҆змѣни́ша сла́вѹ нетлѣ́ннагѡ бг҃а въ подо́бїе ѡ҆́браза тлѣ́нна человѣ́ка и҆ пти́цъ и҆ четверонѡ́гъ и҆ га҄дъ:

Затым і выдаў іх Бог у жадах сэрцаў іхных нечысьці, зганьбіць целы свае мяжсобку.

тѣ́мже и҆ предадѐ и҆̀хъ бг҃ъ въ по́хотехъ серде́цъ и҆́хъ въ нечистотѹ̀, во є҆́же скверни́тисѧ тѣлесє́мъ и҆́хъ въ себѣ̀ самѣ́хъ:

Яны адмянілі праўду Божую на ману, і сьцілі, і служылі стварэньню замест Стварыцелю, дабраславёнаму на векі. Амін.

и҆̀же премѣни́ша и҆́стинѹ бж҃їю во лжѹ̀, и҆ почто́ша и҆ послѹжи́ша тва́ри па́че творца̀, и҆́же є҆́сть блг҇ве́нъ во вѣ́ки, а҆ми́нь.

Затым выдаў іх Бог на саромныя жады, ажно жанкі іхныя адмянілі прыроднае ўжываньне на праціўнае прыродзе;

Сегѡ̀ ра́ди предадѐ и҆̀хъ бг҃ъ въ стра҄сти безче́стїѧ: и҆ жєны́ бо и҆́хъ и҆змѣни́ша є҆сте́ственнѹю подо́бѹ въ през̾есте́ственнѹю:

Падобна й мужчыны, пакінуўшы прыроднае ўжываньне жонкі, загараліся ў сваёй жадзе адзін да аднаго, мужчына з мужчынам робячы нягожае і адзержуючы самы ў сабе заплату, іхнаму аблуду адказуючую.

та́кожде и҆ мѹ́жїе, ѡ҆ста́вльше є҆сте́ственнѹю подо́бѹ же́нска по́ла, разжего́шасѧ по́хотїю свое́ю дрѹ́гъ на дрѹ́га, мѹ́жи на мѹже́хъ стѹ́дъ содѣва́юще, и҆ возме́здїе, є҆́же подоба́ше пре́лести и҆́хъ, въ себѣ̀ воспрїе́млюще.

А як яны не ўважалі за патрэбнае мець Бога ў сваім розуме, дык выдаў іх Бог бязульнаму розуму, рабіць неналежачае.

(За҄ 81.) И҆ ѩ҆́коже не и҆скѹси́ша и҆мѣ́ти бг҃а въ ра́зѹмѣ, (сегѡ̀ ра́ди) предадѐ и҆̀хъ бг҃ъ въ неискѹ́сенъ ѹ҆́мъ, твори́ти неподѡ́бнаѧ,

Яны напоўненыя ўсялякай несправядлівасьцяй, бязулствам, нягоднасьцяй, прагавітасьцяй, злосьцяй, поўныя завідасьці, забіўства, сьпярэчкі, хітрыні, благіх абычаёў, удаваньнікі,

и҆спо́лненыхъ всѧ́кїѧ непра́вды, блѹже́нїѧ, лѹка́вства, лихоима́нїѧ, ѕло́бы: и҆спо́лненыхъ за́висти, ѹ҆бі́йства, рве́нїѧ, льстѝ, ѕлонра́вїѧ:

Абмоўцы, ненавісьнікі Бога, начэпныя, пыхатыя, хвалькі, вынаходнікі на ліха, непаслухменыя бацьком,

шепотникѝ, клеветникѝ, богомє́рзки, досади́тєли, велича҄вы, гѡ́рды, ѡ҆брѣта́тєли ѕлы́хъ, роди́телємъ непокори҄вы,

Неразважныя, Няверныя, бяз прыродных пачуцьцяў, нязгодлівыя, неміласэрныя.

неразѹ҄мны, непримири́тєлны, нелюбѡ́вны, неклѧтвохрани́тєльны, неми́лѡстивны.

Яны, ведаючы праз справядлівы суд Божы, што гэтак чынячыя гожыя сьмерці, ня толькі робяць гэта, але й захапляюцца тымі, што робяць гэта.

Нѣ́цыи же и҆ ѡ҆правда́нїе бж҃їе разѹмѣ́вше, ѩ҆́кѡ такѡва́ѧ творѧ́щїи досто́йни сме́рти сѹ́ть, не то́чїю са́ми творѧ́тъ, но и҆ соизволѧ́ютъ творѧ́щымъ.

« 1 глава 2 глава »