1 да Салунян 1 глава

Першы ліст сьвятога Паўлы апостала да Салунян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Паўла а Сілан а Цімох царкве Салунскай у Богу Айцу а Спадару Ісусу Хрысту: ласка вам а супакой.

Па́ѵелъ и҆ сїлѹа́нъ и҆ тїмоѳе́й цр҃кви солѹ́нстѣй ѡ҆ бз҃ѣ ѻ҆ц҃ѣ̀ и҆ гд҇ѣ ї҆и҃сѣ хр҇тѣ̀: блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀.

Мы заўсёды дзякуем Богу за вас усіх, мянуючы вас у малітвах сваіх,

Благодари́мъ бг҃а всегда̀ ѡ҆ всѣ́хъ ва́съ, помина́нїе ѡ҆ ва́съ творѧ́ще въ моли́твахъ на́шихъ,

Бязупынку памятуючы ваш учынак веры і працу міласьці і цярплівосьць надзеі на Спадара нашага Ісуса Хрыста перад Богам а Айцом нашым,

непреста́ннѡ помина́юще ва́ше дѣ́ло вѣ́ры, и҆ трѹ́дъ любвѐ, и҆ терпѣ́нїе ѹ҆пова́нїѧ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, пред̾ бг҃омъ и҆ ѻ҆ц҃е́мъ на́шимъ,

Ведаючы, любыя Богу браты, праз абраньне ваша;

вѣ́дѧще, бра́тїе возлю́бленнаѧ, ѿ бг҃а и҆збра́нїе ва́ше:

Бо Дабравесьць наша была ў вас ня ў слове толькі, але і ў магутнасьці, і ў Духу Сьвятым, і ў шмат якім перакананьню.

ѩ҆́кѡ бл҃говѣствова́нїе на́ше не бы́сть къ ва́мъ въ сло́вѣ то́чїю, но и҆ въ си́лѣ, и҆ въ дс҃ѣ ст҃ѣ, и҆ во и҆звѣще́нїи мно́зѣ, ѩ҆́коже и҆ вѣ́сте, каковѝ бы́хомъ въ ва́съ ра́ди ва́съ.

І вы сталі перайманьнікамі нашымі й Божымі, прыняўшы слова ў шмат атугах із радасьцяй Духа Сьвятога;

(За҄ 263.) И҆ вы̀ подѡ́бницы бы́сте на́мъ и҆ гд҇ѹ, прїе́мше сло́во въ ско́рби мно́зѣ съ ра́достїю дх҃а ст҃а́гѡ,

Так што вы сталі зразаю ўсім вернікам у Макядоні а ўв Ахаі.

ѩ҆́кѡ бы́ти ва́мъ ѡ҆́бразъ всѣ҄мъ вѣ́рѹющымъ въ македо́нїи и҆ а҆ха́їи.

Бо ад вас прагучэла слова Спадарова ня толькі ў Макядоні а Ахаі, але ў кажным месцу вера ваша ўзглядам Бога разьнеслася, так што мы не патрабуем нічога казаць.

Ѿ ва́съ бо промче́сѧ сло́во гд҇не не то́кмѡ въ македо́нїи и҆ а҆ха́їи, но и҆ во всѧ́ко мѣ́сто вѣ́ра ва́ша, ѩ҆́же къ бг҃ѹ, и҆зы́де, ѩ҆́кѡ не тре́бовати на́мъ глаго́лати что̀.

Бо яны самы павядаюць праз нас, які ўход мелі мы да вас, і як вы навярнуліся да Бога ад балваноў, каб служыць Богу жывому й праўдзіваму

Ті́и бо ѡ҆ на́съ возвѣща́ютъ, како́въ вхо́дъ и҆мѣ́хомъ къ ва́мъ, и҆ ка́кѡ ѡ҆брати́стесѧ къ бг҃ѹ ѿ їдѡлъ, рабо́тати бг҃ѹ жи́вѹ и҆ и҆́стиннѹ

І чакаць ізь нябёс Сына Ягонага, Каторага Ён ускрысіў ізь мертвых, Ісуса, што збаўляе нас ад прыйдучага гневу.

и҆ жда́ти сн҃а є҆гѡ̀ съ нб҃съ, є҆го́же воскр҃сѝ и҆з̾ ме́ртвыхъ, ї҆и҃са, и҆збавлѧ́ющаго на́съ ѿ гнѣ́ва грѧдѹ́щагѡ.

« 4 глава 2 глава »