Аб'яўленьня 1 глава

Кніга Аб'яўленьня сьвятога Яана Багаслова
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Аб’яўленьне Ісуса Хрыста, каторае даў Яму Бог, каб паказаць слугам Сваім, што мае стацца неўзабаве. Ён жа наказаў, паслаўшы Ангілам Сваім нявольніку Свайму Яану,

А҆пока́лѷѱїсъ {ѿкрове́нїе} ї҆и҃са хр҇та̀, є҆го́же {є҆́же} дадѐ є҆мѹ̀ бг҃ъ, показа́ти рабѡ́мъ свои́мъ, и҆̀мже подоба́етъ бы́ти вско́рѣ. И҆ сказа̀, посла́въ чрез̾ а҆́гг҃ла своего̀ рабѹ̀ своемѹ̀ ї҆ѡа́ннѹ,

Каторы сьветчыў слова Божае й сьветчаньне Ісуса Хрыста, — усе, што ён бачыў.

и҆́же свидѣ́телствова сло́во бж҃їе и҆ свидѣ́телство ї҆и҃съ хр҇то́во, и҆ є҆ли҄ка ви́дѣ.

Дабраславёны тый, што чытае, і тыя, што слухаюць словы прароцтва гэтага й дзяржаць напісанае ў ім; бо час блізка.

Бл҃же́нъ чты́й, и҆ слы́шащїи словеса̀ про҇ро́чествїѧ, и҆ соблюда́ющїи пи҄санаѧ въ не́мъ: вре́мѧ бо бли́з̾.

Яан сямём цэрквам, што ўв Азі: ласка вам а супакой ад Тога, Каторы ё, і быў, і прыйдзе, і ад сямёх духоў, што перад пасадам Ягоным,

Ї҆ѡа́ннъ седми́мъ цр҃квамъ, ѩ҆̀же сѹ́ть во а҆сі́и: блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ сѹ́щагѡ, и҆ и҆́же бѣ̀, и҆ грѧдѹ́щагѡ, и҆ ѿ седмѝ дѹхѡ́въ, и҆̀же пред̾ пр҇то́ломъ є҆гѡ̀ сѹ́ть,

І ад Ісуса Хрыста, вернага сьветкі, першака зь мертвых і валадара каралёў земных. Яму, Каторы ўмілаваў нас і вывальніў нас ад грахоў нашых крывёю Сваёй,

и҆ ѿ ї҆и҃са хр҇та̀, и҆́же є҆́сть свидѣ́тель вѣ́рный, пе́рвенецъ и҆з̾ ме́ртвыхъ и҆ кн҃зь царе́й земны́хъ: лю́бѧщѹ ны̀ и҆ ѡ҆мы́вшѹ на́съ ѿ грѣ҄хъ на́шихъ кро́вїю свое́ю,

І ўчыніў нас гаспадарамі і сьвятарамі Богу а Айцу Свайму, слава а сіла на векі вякоў! Амін.

и҆ сотвори́лъ є҆́сть на́съ цари҄ и҆ ї҆ерє́и бг҃ѹ и҆ ѻ҆ц҃ѹ̀ своемѹ̀, томѹ̀ сла́ва и҆ держа́ва во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Вось ідзець із булакамі, і кажнае вока абача Яго, і тыя, што прабалі Яго; і зазохаюць перад Ім усі плямёны зямлі. Амін.

Сѐ, грѧде́тъ со ѡ҆́блаки, и҆ ѹ҆́зритъ є҆го̀ всѧ́ко ѻ҆́ко и҆ и҆̀же є҆го̀ прободо́ша, и҆ пла́чь сотворѧ́тъ ѡ҆ не́мъ всѧ҄ колѣ́на земна҄ѧ. Є҆́й, а҆ми́нь.

«Я ё Альфа й Омэґа», кажа Спадар Бог, Каторы ё, і быў, і прыйдзе, Усемагучы.

А҆́зъ є҆́смь а҆́лфа и҆ ѡ҆ме́га, нача́токъ и҆ коне́цъ, гл҃етъ гд҇ь, сы́й, и҆ и҆́же бѣ̀, и҆ грѧды́й, вседержи́тель.

Я Яан, брат ваш і сябра ў ватузе і ў гаспадарстве і ў цярплівосьці Ісуса, быў на абтоку, званым Патмос, дзеля Слова Божага і дзеля сьветчаньня Ісуса.

А҆́зъ ї҆ѡа́ннъ, и҆́же и҆ бра́тъ ва́шъ и҆ ѻ҆́бщникъ въ печа́ли и҆ во цр҇твїи и҆ въ терпѣ́нїи ї҆и҃съ хр҇то́вѣ, бы́хъ во ѻ҆́стровѣ нарица́емѣмъ па́тмосъ за сло́во бж҃їе и҆ за свидѣ́телство ї҆и҃съ хр҇то́во.

Я быў у духу ў Спадароў дзень і пачуў адзаду сябе вялікі голас, бы трубны,

Бы́хъ въ дѹ́сѣ въ де́нь недѣ́лный, и҆ слы́шахъ за собо́ю гла́съ ве́лїй ѩ҆́кѡ трѹбы̀ глаго́лющїѧ: а҆́зъ є҆́смь а҆́лфа и҆ ѡ҆ме́га, пе́рвый и҆ послѣ́днїй:

Кажучы: «Запішы, што ты бачыш, у сувой і пашлі сямём цэрквам: да Ефэсу а да Сьмірны а Пэрґаму а Тыятыры а да Сардаў а Філядэльфы а да Ляодыкі».

и҆: ѩ҆̀же ви́диши, напишѝ въ кни́гѹ, и҆ послѝ цр҃квамъ, ѩ҆̀же сѹ́ть во а҆сі́и: во є҆фе́съ и҆ въ смѵ́рнѹ, въ перга́мъ и҆ въ ѳѷаті́ръ, и҆ въ сарді́съ и҆ въ фїладелфі́ю и҆ въ лаодїкі́ю.

І я абярнуўся, каб бачыць голас, што казаў імне; і, абярнуўшыся, абачыў сем залатых сьветачаў

И҆ ѡ҆брати́хсѧ ви́дѣти гла́съ, и҆́же гл҃аше со мно́ю: и҆ ѡ҆брати́всѧ ви́дѣхъ се́дмь свѣти́лникъ златы́хъ,

І, пасярод сьветачаў, падобнага да Сына людзкога, адзетага ў вадзецьце да ног, і па грудзёх ён быў паперазаўшыся залатым поясам.

и҆ посредѣ̀ седмѝ свѣти́лникѡвъ подо́бна сн҃ѹ чл҃вѣ́чѹ, ѡ҆блече́на въ поди́ръ и҆ препоѧ́сана при сосцѹ҄ по́ѧсомъ златы́мъ:

Галава Ягоная й валасы белыя, як белая воўна, як сьнег; вочы Ягоныя, як поламя агню;

глава́ же є҆гѡ̀ и҆ вла́си бѣлы҄ а҆́ки ѩ҆рі́на бѣ́лаѧ, ѩ҆́коже снѣ́гъ: и҆ ѻ҆́чи є҆гѡ̀ ѩ҆́кѡ пла́мень ѻ҆́гненъ:

І ногі Ягоныя падобныя да пазорыстае медзі, бы ў печы распаленае; і голас Ягоны, як гук шмат водаў.

и҆ но́зѣ є҆гѡ̀ подо́бнѣ халколїва́нѹ, ѩ҆́коже въ пещѝ разжже́ннѣ: и҆ гла́съ є҆гѡ̀ ѩ҆́кѡ гла́съ во́дъ мнѡ́гъ:

І меў у правіцы Сваёй сем зор; і з вуснаў Ягоных выходзіў абаротны войстры меч; і від Ягоны, як сонца, калі зьзяе ў сіле сваёй.

и҆ держѧ̀ въ рѹцѣ̀ свое́й деснѣ́й се́дмь ѕвѣ́здъ: и҆ и҆з̾ ѹ҆́стъ є҆гѡ̀ ме́чь ѻ҆бою́дѹ ѻ҆́стръ и҆з̾ѡстре́нъ и҆сходѧ́й: и҆ лицѐ є҆гѡ̀ ѩ҆́коже со́лнце сїѧ́етъ въ си́лѣ свое́й.

І як я абачыў Яго, дык паў у ногі Яму, як мертвы. І Ён паклаў на мяне правіцу Сваю, кажучы: «Не палохайся; Я першы й апошні,

И҆ є҆гда̀ ви́дѣхъ є҆го̀, падо́хъ къ нога́ма є҆гѡ̀ ѩ҆́кѡ ме́ртвъ. И҆ положѝ десни́цѹ свою̀ на мнѣ̀, гл҃ѧ мѝ: не бо́йсѧ: а҆́зъ є҆́смь пе́рвый и҆ послѣ́днїй

І жывы; і быў мертвы, вось, жывы на векі вякоў; і маю ключы сьмерці й пеклы.

и҆ живы́й: и҆ бы́хъ ме́ртвъ, и҆ сѐ, жи́въ є҆́смь во вѣ́ки вѣкѡ́въ, а҆ми́нь: и҆ и҆́мамъ ключи҄ а҆́да и҆ сме́рти.

«Дык напішы, што ты бачыў, і што ё, і што будзе просьле гэтага.

Напишѝ ѹ҆̀бо, ѩ҆̀же ви́дѣлъ є҆сѝ, и҆ ѩ҆̀же сѹ́ть, и҆ и҆̀мже подоба́етъ бы́ти по се́мъ.

Тайна сямёх зораў, што ты бачыў у правіцы Маёй, і сямёх залатых сьветачаў: сем зораў — гэта ангілы сямёх цэркваў; а сем сьветачаў, каторыя ты бачыў — сем цэркваў.

Та́инство седмѝ ѕвѣ́здъ, ѩ҆̀же ви́дѣлъ є҆сѝ на десни́цѣ мое́й, и҆ се́дмь свѣти҄лникъ златы́хъ: се́дмь ѕвѣ́здъ а҆́гг҃ли седмѝ цр҃кве́й сѹ́ть: и҆ се́дмь свѣти́лникѡвъ, ѩ҆̀же ви́дѣлъ є҆сѝ, се́дмь цр҃кве́й сѹ́ть.

« 13 глава 2 глава »