2 Самуйлава 1 глава

Другая кніга Самуйлава
Пераклад Яна Станкевіча → Комментарии МакДональда

Пераклад Яна Станкевіча

1 І было па сьмерці Саўлы, што Давід зьвярнуўся ад паразы Амалічан і прабыў у Цыклазе два дні.
2 І сталася напазаўтрае, што, вось, прыходзе чалавек із табару ад Саўлы, і адзежа ягоная разьдзертая, і пыл на галаве ў яго, і, як ён прышоў да Давіда, паў на зямлю й пакланіўся.
3 І сказаў яму Давід: «Скуль ты прышоў?» І сказаў яму: «Я ўцёк із табару Ізраельскага».
4 І сказаў яму Давід: «Што зьдзеялася? скажы ж імне». І тый сказаў, што люд уцёк ізь бітвы, і таксама шмат пала зь люду а памерла, і таксама Саўла а Ёнафан, сын ягоны, памерлі.
5 І сказаў Давід дзяцюку, што наказаў яму: «Як ты ведаеш, што памер Саўла а Ёнафан, сын ягоны».
6 І сказаў дзяцюк, каторы наказаў яму: «Я лучыў, лучыў на гару Ґілвоаскую, і вось, Саўла налёг на сваю дзіду, і вось, адны цялежкі а коньнікі даганялі яго.
7 Тады ён азірнуўся назад, і абачыў мяне, і гукнуў мяне.
8 І я сказаў: "Во я!" Ён сказаў імне: "Хто ты?" І я сказаў яму: "Я Амалічанін".
9 Тады ён сказаў імне: "Стань ля мяне й забі мяне, бо сьмяротная туга абняла мяне, душа мая ўсе яшчэ ў імне".
10 І я стаў ля яго, і забіў яго, бо ведаў, што ён ня будзе жыць просьле свайго паду; і ўзяў я карону, што была на галаве ў яго, і бружлет, што быў на руццэ ў яго, і прынёс іх спадару майму сюды».
11 Тады схапіў Давід адзецьці свае й разьдзер іх, таксама й усі людзі, што былі зь ім.
12 І мелі жалобу, і плакалі, і поставалі аж да вечара па Саўлу а сыну ягоным Ёнафану а па людзе СПАДАРОВЫМ, а па доме Ізраельскім, што палі яны ад мяча.
13 І сказаў Давід дзяцюку, што наказаў яму: «Скуль ты?» І сказаў: «Я — сын прыходнага, Амалічаніна».
14 Тады Давід сказаў яму: «Як не баяўся ты падняць руку, каб зьнішчыць памазанца СПАДАРОВАГА?»
15 І гукнуў Давід аднаго зь дзяцюкоў, і сказаў яму: «Дабліжся й нападзі на яго». І паразіў яго, і ён памер.
16 І сказаў яму Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьветчылі на цябе, кажучы: "Я забіў памазанца СПАДАРОВАГА"».
17 І галасіў Давід гэткім галашэньням па Саўлу а па Ёнафану, сыну ягоным,
18 І сказаў наўчыць сыноў Юдзіных Луку. Вось, ён напісаны ў кнізе Яшара:
19 «Краса твая, о Ізраелю, ранена на вышынях тваіх! як палі дужыя!
20 Не наказуйце ў Ґафе, не агалашайце на вуліцах Ашкелону, каб не радаваліся дачкі Пілісцкія, каб не весяліліся надта дачкі неабрэзаных.
21 Горы Ґілвоаскія! хай не падзець на вас раса ані дождж, і хай ня будзе палёў з пладамі; бо там ськінены шчыт дужых, шчыт Саўлаў, бы ня быў ён памазаны алеям.
22 Бяз крыві раненых, бяз туку дужых не адступаў назад лук Ёнафаноў, і меч Саўлаў не зварачаўся пустым.
23 Саўла а Ёнафан, любячыя й прыемныя ў жыцьцю сваім, і ў сьмерці сваёй не разлучыліся; быстрэйшыя за арлы, дужшыя за лявы.
24 Дачкі Ізраельскія! Плачча па Саўлу, каторы адзяваў вас у шкарлат із прыборамі і ўскладаў залатыя прыборы на адзежы вашыя.
25 Як палі дужыя сярод вайны! Ёнафан на вышынях тваіх забіты.
26 Немарасьць імне па табе, браце мой Ёнафане: ты быў надта прыемны імне; над любоў жаноцкую была імне любоў твая.
27 Як палі дужыя, і загінулі зброі ваенныя!»

Комментарии МакДональда

I.  ВОСХОЖДЕНИЕ ДАВИДА К ВЛАСТИ (Гл. 1−10)

A. Оплакивание Саула и Ионафана (Гл. 1)

1:1−16 В главе 29 первой книги Царств говорится о том, как Господь уберег Давида от сражения, в котором погибли Саул и Ионафан. Вместо этого, он был занят сражением с Амаликитянами, вторгшимися в Секелаг (1Цар 30). После его возвращения в Секелаг, к нему с севера пришел гонец с вестью о смерти Саула. Гонец был в разодранной одежде, а голова его была посыпана пеплом — знаки скорби. Он рассказал о том, как нашел Саула раненым и опершимся на свое копье, в то время как армия врага приближалась. Он сказал, что Саул попросил его, Амаликитянина, нанести смертельный удар, и он исполнил просьбу царя. Этот рассказ о смерти Саула, очевидно, противоречит записанному в 1 Царств 31, где говорится, что Саул совершил самоубийство. Самое разумное разъяснение заключается в том, что рассказ Амаликитянина был ложью. Он думал, что Давиду будет приятно увидеть убийцу Саула, и он его щедро вознаградит. Вместо этого, Давид пребывал в глубокой скорби весь день, а затем, вечером, приказал убить Амаликитянина, потому что тот убил помазанника Господня.

Амаликитяне были закоренелыми врагами Израиля (Исх 17). Одна из причин, по которой Саул потерял царство, заключалась в том, что он не смог до конца привести в исполнение Божий гнев на них (1Цар 15). Давид и его люди совсем недавно убили несколько Амаликитян за то, что они разорили Секелаг. Поэтому, когда этот Амаликитянин пришел в стан и сообщил, что убил Саула, неудивительно, что он получил меч, а не награду.

1:17−18 Несомненно то, что Давид горько плакал, вместо того чтобы радоваться из-за смерти Саула, являлось признаком величия Давида.

О. Фон Герлах здесь видит параллели между Давидом и Христом:

«Единственная глубокая скорбь по Саулу, за исключением жителей Иависа Галаадского (1Цар 31:11), была у человека, которого он ненавидел и преследовал долгие годы даже до дня своей смерти; также, как преемник Давида оплакивал падение Иерусалима в то время, когда он был готов разрушить сам себя». Давид  также  сочинил трогательную плачевную песню под названием «Песня Лука». «Книга Праведного», была, вероятно, собранием стихов о великих людях Израильского народа (см. также Нав 10:13). Насколько известно, ее уже не существует, и она не является частью богодухновенных Писаний.

1:19−27 Трогательная ода Давида оплакивает смерть Саула и Ионафана — красы Израиля. С величественной поэтичностью она предупреждает, чтобы Филистимские города не узнали о смерти царя и его сыновей и не возрадовались. Горы Гелвуйские, где погиб Саул, призваны страдать от засухи и бесплодия. Там повержен щит Саула, не помазанный елеем (ст. 21); то есть, его выкинули, и больше не будут помазывать на сражение. Отдана дань уважения бесстрашию Саула и Ионафана (ст. 22) и их добродетелям. Они были вместе как в жизни, так и в смерти (ст. 23), но это не имеет отношения к их вечной судьбе. Тех, кому правление Саула принесло пользу, призывают плакать (ст. 24). Поэма завершается хвалебной речью Ионафану, близкому другу Давида. Припев «Как пали сильные» (ст. 19, 25, 27) стал частью нашего языка.



2007–2024. Зроблена з любоўю для тых, што любяць і шукаюць Бога. Калі ў вас ёсць пытанні ці пажаданні, то пішыце нам: bible-man@mail.ru.