Пераклад Яна Станкевіча
1 Слова СПАДАРОВА, што было да Ёеля Пефуеленка.
2 Слухайце гэта, старыя, і нахініце вуха, усі жыхары зямлі: ці было гэта за дзён вашых альбо за дзён айцоў вашых?
3 Кажыце гэта дзяцём сваім, а дзеці вашыя — дзяцём сваім, а дзеці іхныя — наступному пакаленьню:
4 Засталае ад вусені ела шаранча, засталае ад шаранчы елі стрэлкі, засталае ад стрэлкаў даела мошка.
5 Прачхніцеся, п’яніцы, і плачча, і выйце ўсі, віно п’ючыя, па вінным соку, бо ён адцяты ад вуснаў вашых.
6 Бо прышоў на зямлю Маю народ дужы а няшчысьлёны, каторага зубы — зубы лявіныя, і шчэляпы — вялікага лява.
7 Спустошыў ён маё віно, акарыў фіґу, агаліў яе й адкінуў; галузы яе зьбялелі.
8 Галасі, як маладзіца, паперазаўшыся зрэбнінаю, па мужу маладосьці свае.
9 Адцяты хлебныя аброкі а ўзьліваньні ад дому СПАДАРОВАГА; сьвятарове, слугі СПАДАРОВЫ, у жалобе.
10 Спустошана поле, зямля ў жалобе, бо збожжа збузавана, вінны сок высах, аліўка зьвяла.
11 Саромцеся, ралейнікі, выйце, віньнікі, па пшонцы а па ячменю, бо жніво загінула ў полю.
12 Віно ссохла, і фіґа зьвяла, гранатовае дзерва, пальма таксама, і яблына, усі дзервы палявыя пасохлі; бо высахла весялосьць сыноў людзкіх.
13 Паперажыцеся й галасіце, сьвятарове, выйце, слугі аброчнікавы, ідзіце, начуйце ў зрэбніне, слугі Бога майго, бо ўзьдзержаны хлебныя аброкі а ўзьліваньні ад дому Бога нашага.
14 Пасьвяціце дзень посту, згукайце ўрочысты збор, зьбярыце старых і ўсіх жыхараў зямлі гэтае да дому СПАДАРА, Бога нашага, і гукайце да СПАДАРА.
15 Бяда, бо дзень, бо дзень СПАДАРОЎ блізка, і прыходзе як зьнішчэньне ад Усемагучага.
16 Ці не перад ачыма нашымі адцята ежа, ад дому Бога нашага весялосьць а радасьць?
17 Згінула сяўба пад ськібамі сваімі, спусьцелі сьвірны, разбураны такі, бо збожжа ссохла.
18 Як стогне жывёла, мучыцца чарада статку! бо няма ім пашы, і чароды авец спустошаны.
19 Да Цябе, СПАДАРУ, гукаю, бо цяпло пажэрла пасьбішча пустыні, і полымя спаліла ўсі палявыя дзервы.
20 Таксам жывёла палявае рыкае да цябе, бо рэкі водаў высахлі, і цяпло пажэрла пасьбішчы пустыні.
Комментарии МакДональда
I. НАШЕСТВИЕ САРАНЧИ (Гл. 1)
А. Беспрецедентное бедствие (1:1−4)
1:1−4 Под нашествием саранчи Иоиль, сын Вафуила, подразумевает вторжение врагов в Иудею с севера. Это пророчество частично исполнилось во время вавилонских завоеваний, но относится также и к будущему захватчику: царю Севера (Ассирии).
Нашествие саранчи оказалось таким опустошительным, что даже старожилы не помнили такого во дни их. Бедствие проходило в четыре этапа, которые соответствуют четырем стадиям развития саранчи (жующая, роящаяся, ползающая и пожирающая). Возможно, это — символическое указание на четыре мировые империи, господствовавшие над избранным народом: Вавилон, Персия, Греция и Рим
Б. Пострадавшие от этого бедствия:
1. пьяницы (1:5−7)
2. священники (1:8−10, 13−16)
3. земледельцы (1:11−12, 17−18)
4. пророк Иоиль (1:19−20)
Пророк призывает к покаянию весь народ — от пьяниц до земледельцев (ст. 11−12, 17−18) и священников (ст. 8−10, 13−16).
Саранча настолько опустошила землю, что не с чем было даже предстать пред Господом для жертвоприношений и возлияний (ст. 8−10).
Пророк усматривал в этом бедствии день Господень, который близок — как опустошение от Всемогущего придет он (ст. 15). Выражение «день Господень» означает вмешательство Бога в ход истории для суда и уничтожения зла, когда Он усмиряет бунтовщиков и торжествует во славе. В эсхатологическом смысле «День Господень» включает Великую Скорбь, Второе Пришествие, Тысячелетнее Царство и гибель в огне старого неба и земли.
Обращаясь к Богу от лица народа, Иоиль умоляет Его о милости, так как огонь пожрал злачные пастбища и все деревья. Даже животные на поле взывают к Нему, потому что иссохли потоки вод.