1 Паўла, вязень Хрыста Ісуса, а Цімох брат, Хілімону любоваму й супрацаўню нашаму
2 А сястры Апфе а Архіпу, сябру-жаўнеру нашаму, а царкве, што ў доме ягоным:
3 Ласка вам а супакой ад Бога, Айца нашага, а Спадара Ісуса Хыста.
4 Дзякую Богу свайму, заўсёды мянуючы цябе ў малітвах сваіх,
5 Чуючы празь міласьць а веру тваю, каторую маеш да Спадара Ісуса і да ўсіх сьвятых,
6 Каб учасьце твае ў веры папрыяла ў супоўным пазнаньню кажнага добрага, каторае ёсьць у нас узглядам Хрыста.
7 Бо мы маем вялікую радасьць а пацеху зь міласьці твае, бо табою, браце, пасілена сэрца сьвятых.
8 Затым, маючы вялікую ў Хрысту адвагу расказаваць табе, што належыцца,
9 Зь міласьці я валей дужа прашу, будучы такі, як Паўла, стары, а цяпер і вязень Ісуса Хрыста;
10 Дужа прашу цябе за дзяцё мае Анісіма, каторага я радзіў у зялезах сваіх.
11 (Ён быў калісь бескарысны табе, але цяпер карысны табе й імне),
12 Каторага я паслаў назад да цябе, ты ж прыймі яго, як мае сэрца.
13 Я зычыў дзяржаць яго пры сабе, каб ён мог замест цябе паслужыць імне ў зялезах дзеля Дабравесьці;
14 Але бяз згоды твае нічога не хацеў рабіць, каб добры ўчынак твой быў ня высілены, а самахво-тны.
15 Бо можа дзеля тога ён адхінуўся на час, каб ты меў яго супоўна на векі,
16 Ужо не як нявольніка, але вышэй за нявольніка, любовага брата, асабліва імне, і пагатове табе, і подле цела, і ў Спадару.
17 Дык, калі ты маеш мяне за сябру, прыймі яго, як мяне.
18 Але калі ён цябе ўкрыўдзіў у чым або што вінен, лічы гэта зь мяне.
19 Я, Паўла, напісаў собскаю рукою сваёй: я заплачу; не кажу табе, што ты запраўды сябе самога імне вінен.
20 Але, браце, я хацеў бы мець карысьць ізь цябе ў Спадару, пасілі сэрца мае ў Хрысту.
21 Будучы пэўны паслухменства твайго, я напісаў табе, ведаючы, што ты зробіш і болей, чымся я кажу.
22 Але заразом прыгатуй імне гасподу, бо я спадзяюся, што пераз малітвы вашы буду вам даны.
23 Здаровае цябе Епафра, сувязень мой у Хрысту Ісусу,
24 Марка, Арыстарх, Дзімас, Лука, супрацаўні мае.
25 Ласка Спадара нашага Ісуса Хрыста будзь із духам тваім.
17 17-й и 18-й стихи явно иллюстрируют «доктрину вменения»: «Прими его, как меня» – вмени ему мои заслуги; «Если же он чем обидел тебя или должен, считай это на мне» — вмени мне его вину. См. «Вменение», Лев 25:50; Иак 2:23, примеч.