Да рымлян 1 глава

Ліст сьвятога апостала Паўла да рымлян
Пераклад П. Татарыновіча → Новый русский перевод

Павал, слуга Езуса Хрыстуса, пакліканы Апостал, прызначаны для Божай Эванэліі,

От Павла, слуги Иисуса Христа, призванного быть Его апостолом и избранного для возвещения Божьей Радостной Вести,

якую загадзіць (Бог) абяцаў праз сваіх Прарокаў у сьвятых Пісаннях,

которая была заранее обещана через Его пророков в святых Писаниях.

аб Сыне сваім, які целам стаўся яму з насення Давіда

Эта весть о Его Сыне, Который по Своему человеческому происхождению[1] был потомком[2] Давида,

й адкрыўся Сынам Божым паводля духа усьвячэння ды праз паўстанне зь мяртвых, Езусе Хрыстусе, Усеспадару нашым,

а через воскресение из мертвых, по Духу святости, был объявлен полноправным Сыном Божьим во всем Его могуществе, об Иисусе Христе, нашем Господе.

празь якога мы атрымалі ласку і апастольства, каб дзеля імя Ягонага здабываць да паслушнасьці для веры ўсе народы;

Через Него мы получили благодать и апостольство, чтобы ради Его имени покорить вере людей из всех народов,

між якімі ёсьць і вы пакліканыя Езуса Хрыстуса;

в том числе и вас, призванных Иисусом Христом.

— усім у Рыме ўмілаваным Божым, пакліканым да сьвятасьці, ласка і супакой ад Бога Айца нашага і Усеспадара Езуса Хрыстуса.

Я обращаюсь ко всем тем римлянам, которых Бог полюбил и призвал быть Его святыми. Благодать и мир вам от Бога, нашего Отца, и от Господа Иисуса Христа!

Перш за ўсё дзякую Богу майму праз Езуса Хрыстуса за ўсіх вас, што вера ваша слыве па ўсім сьвеце.

Прежде всего я, через Иисуса Христа, благодарю моего Бога за всех вас, потому что о вашей вере известно всему миру.

Бог мне сьветкай, Якому служу духам маім у Эванэліі Сына Яго, што няўпынна спамінаю вас,

Пусть Бог, Которому я всем духом моим служу, возвещая Радостную Весть о Его Сыне, будет мне свидетелем в том, что я постоянно вспоминаю о вас

просячы ў малітвах маіх заўсёды, каб усёж калінебудзь воля Божая пашчасьціла да вас дастацца.

и всегда прошу в своих молитвах, чтобы, если на то будет воля Божья, я смог бы, наконец, посетить вас.

Бо вельмі хацеўбы пабачыцца з вамі, каб удзяліць вам які дар духовы для ўмацавання вашага,

Я очень хочу увидеть вас и поделиться с вами духовным благословением, чтобы укрепить вас,

ці то парадавацца з вамі супольнаю вераю вашаю й маёю.

то есть, чтобы мы могли взаимно ободрить друг друга своей верой, вашей и моей.

А ня хочу, браты, пакінуць вас у няведанні таго, што я часта зьбіраўся к вам прыбыць — але аж дагэтуль не дазвалялі перашкоды — каб і ў вас мець нейкі пажытак, як і ў другіх народаў.

Я хочу, чтобы вы знали, братья, что я уже много раз собирался прийти к вам, но до сих пор мне постоянно что-то препятствовало. Я хотел увидеть плод своего служения среди вас, как видел среди других народов.

Грэкам і барбарам, мудрым і нямудрым, даўжніком зьяўляюся;

Я должник и перед греками и варварами, и перед образованными и невеждами.

восьжа (што да мяне), я гатоў і вам, каторыя ў Рыме, вясьціць Эванэлію.

Поэтому я так жажду возвещать Радостную Весть и вам, живущим в Риме.

Я бо Эванэліі ня стыдзіўся, таму што яна ёсьць моцай Божай да збаўлення кажнаму веручаму, Жыду перш, ды і Грэку;

Я не стыжусь Радостной Вести, ведь она — сила Божья для спасения каждого, кто верит, — прежде всего иудея, а потом и язычника.

бо ў ёй адкрываецца справядлівасьць Божая зь веры ў веру, як напісана: А справядлівы зь веры жыве (Габ. 2:4).

В Радостной Вести праведность от Бога открывается верой, и только верой, как и написано: «Праведный верой жив будет».[3]

Аб’яўляецца бо гнеў Божы зь неба на ўсякую бязбожнасьць і несправядлівасьць тых людзей, што праўду беспраўднасьцю тамуюць.

Ведь с небес открывается гнев Божий на всякое нечестие и неправедность людей, которые истину попирают злом.

Бо-ж тое, што можна даведацца аб Богу, ёсьць для іх яўным, Бог бо ім гэта унаяўніў:

Им известно то, что можно знать о Боге, потому что Бог явил им это.

нябачнае ў Ім, навет справечная моц і боства ягона, у стварэнні сьвету праз одум над творамі дабачваецца; так-што адмануцца ім нельга

От создания мира невидимые свойства Бога — Его вечная сила и Божественная природа — вполне могут быть поняты через рассматривание того, что Он сотворил. И значит, людям нет извинения,

ад таго, што пазнаўшы Бога, не аддалі Яму чэсьці й падзякі, як Богу, а блазіліся ў мудрошчах сваіх і амарочылася бяздумнае сэрца іх;

потому что, хотя они и знали Бога, тем не менее они не прославили Его как Бога и не были благодарны Ему, но предались пустым размышлениям, и их неразумные сердца погрузились во мрак.

у называнні сябе мудрымі абясьцямелі

Притязая на мудрость, они стали глупыми

і хвалю нетлага Бога перападобнілі сьмяротнаму чалавеку, птушкам, чацьвёраногім ды гадам.

и заменили славу нетленного Бога на образы, похожие на тленных людей, птиц, четвероногих животных и пресмыкающихся.

Таму-ж і аддаў іх Бог у похацях сэрцаў іхніх нячыстасьці, каб апаганьвалі між сабою целы свае,

Поэтому Бог оставил их на произвол низменных желаний их сердец, и они сами оскверняли свои тела нечистотой.

бо праўду Божую замянілі яны на хвальш і аддавалі чэсьць ды служылі стварэнню, а не Стварыцелю, каторы багаслаўлёны ёсьць навекі. Амэн.

Эти люди заменили истину Божью на ложь и поклонялись и служили созданию, а не Создателю, Который достоин вечной славы, аминь.

Дзеля таго Бог іх аддаў ганебнай жорсьці: жанчыны бо іхнія замянілі натуральнае ужыванне на антынатуральнае;

Итак, Бог оставил их на произвол их постыдных страстей, и в результате их женщины заменили естественные сношения с мужчинами на противоестественные: друг с другом;

гэтаксама й мужчыны, заняхаіўшы натуральнае ужыванне жанчыны, разьярваліся пажадлівасьцю адзін да другога, мужчыны на мужчынах дапушчаліся сораму, нясучы на сабе належную заплату за сваё блюдадзейства.

так же и мужчины вместо естественных сношений с женщинами стали разжигаться страстью друг к другу; мужчины с мужчинами делают постыдные вещи, и сами в себе получают заслуженное наказание за свое извращение.

А як яны ня рупіліся мець у пазнані Бога, здаў іх Бог на бязглуздыя замыслы — рабіць няпрыстойнасьць;

А поскольку они посчитали ненужным познавать Бога, то Бог оставил их на произвол их испорченных умов, допустив делать то, чего делать не должно.

так-што яны поўныя ўсякай няпраўды, злосьці, блюдадзейства, прагавітасьці, подласьці, поўныя ненавісьці, людабойства, сваркі, ашуканства, закатнасьці, падшэпніцтва;

Они полны всякой неправедности, зла, жадности, порочности; полны зависти, убийства, раздоров, обмана, коварства, сплетен.

зьвяглівыя паклёпнікі, боганенавісьнікі, крыўдзіцелі, самахвалы, надутыя пышліўцы, вынаходнікі новых збродняў, непаслушныя бацьком,

Они клеветники, они ненавидят Бога, они наглы, надменны, хвастливы, изобретательны на зло, непокорны родителям;

неразважныя, вераломныя, нязгодалюбныя, бязь літасьці й бяз міласэрдзя.

нет в них ни рассудка, ни веры, ни любви, ни милости.

Яны, ведаючы праведны Божы прысуд — што гэтак паступаючыя варты сьмерці — ня толькі самы гэта робяць, але й другім у гэтым спрыяюць.

Отношение Божье им известно — все, кто живет такой жизнью, достойны смерти, но они не только сами продолжают грешить, но и одобряют других, поступающих так же.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

1 ...прызначаны — ў арыгінале: выдзелены = segregatus, каб паказаць, што пакліканы да эванэлізацыі ў асаблівы, цудоўны спосаб (г. Ап. Дз. 13:2).

4 ...целам стаўся — на жаданне Айца прыняў людзкую натуру з роду Давіда; а паводля духа ўсьвячваючага і цудоўнага згробуўстання паказаў, што мае і Боскую натуру, ёсьць Сын Божы.

13 ...пажытак — не які матарыяльны сваекарысны, але духова-збаўленны.

14 ...барбарам — не ў значэнні ганьбавальным для тых, што не зьяўляюцца Грэкамі, а толькі, каб акрэсьліць, як абыдна там тады гаварылася, пра тых людзей, што не валадалі грэцкай мовай.
Даўжніком зьяўляюся скарбу атрыманай ад Бога Эванэліі, якую вам мушу аддаць...

17 — Сілаю Эванэліі Хрыстус-Бога ўсе людзі стаюцца справядлівымі = годнымі ласкі збаўлення, ці праведнымі, таму яе ня стыджуся, (жыды бо ёю ганьбавалі); па-за Хрыстусам і яго навукай няма збаўлення, таму трэба яе канечне прыняць, тады яна дасьць веру, якою праведны жыць будзе, як казаў прарок Габакук, і яму адкрыецца ўсё з большаю яснасьцю «зь веры ў веру» пазнанне тае канечнасьці.

19 — Усё чалавецтва прызнана грэшным, вінаватым; а перш за ўсё пагане, бо-ж яны праз сваю віну адступілі ад праўдзівага пазнання Бога і кінуліся ў балванахвальства, да глыбіні разбэсьціўшыся і спадлеўшы ў думках, заміж разьвіцьця прыродаведы, даказваючай прамудрасьць і лад у прыродзе, паходзячыя ад творчай Першапрычыны. Досьледы прыроды да гэтага прыводзяць натуральны не здэморалізаваны розум чалавека. Гэтая навука Апостала была акрэсьленая на першым Ватыканскім Саборы (1870) як догма веры. Апостал бо цьвярдзіў, што пагане маглі і павінны былі прызнаць праўду аб БОГУ ПРАЎДЗІВЫМ, ДЫЙ НЯ ТОЛЬКІ МАГЛІ ПАЗНАЦЬ, АЛЕ ФАКТЫЧНА ПАЗНАВАЛІ (Арыстотэлес, Платон), але пазнаўшы ня прыймалі. З гэтага вынікае, што ў нашых часах кажны чалавек, вучоны ці нявучоны, кіруючыся прыродным розумам мае магчымасьць пазнаць існасьць Бога, а таму й абавязаны яе прыняць, ды аддаваць Яму чэсьць. Сама прырода, адкрываючая свае цудоўныя тайніцы, да гэтага панукае, Як той сьв. Ян Залатавусны кажа: «Бог паставіў перад намі (паганамі) сваё стварэнне, пры агледзінах, досьледзе, бачнага прыгаства якога, вучыўся і мудрэц, і невук, і адлюдак, і барбар падыймацца думкаю к Богу» (Тв.т. IX, б.511).

Новый русский перевод

3 [1] — Букв.: Который по плоти.

3 [2] — Букв.: семенем.

17 [3] — Авв 2:4.

« 1 глава 2 глава »