Якуба 1 глава

Саборнае Пасланьне Якуба
Пераклад Сабілы і Малахава → Елизаветинская Библия

Якуб, раб Бога і Госпада Ісуса Хрыста, — дванаццацём родам, што расьцярушаны, — радавацца!

Ї҆а́кѡвъ, бг҃ѹ и҆ гд҇ѹ ї҆и҃сѹ хр҇тѹ̀ ра́бъ, ѻ҆бѣмана́десѧте колѣ́нома, и҆̀же въ разсѣ́ѧнїи, ра́доватисѧ.

Лічыце вялікай радасьцю, браты мае, калі трапляеце пад розныя спакушэньні,

Всѧ́кѹ ра́дость и҆мѣ́йте, бра́тїе моѧ҄, є҆гда̀ во и҆скѹшє́нїѧ впа́даете разли҄чна,

ведаючы, што выпрабава́ньне вашае веры вытварае цярплівасьць;

вѣ́дѧще, ѩ҆́кѡ и҆скѹше́нїе ва́шеѧ вѣ́ры содѣ́ловаетъ терпѣ́нїе:

цярплівасьць жа хай мае поўнае дзе́яньне, каб вы былі бяззага́ннымі і даскана́лымі, бязь ніякае нястачы.

терпѣ́нїе же дѣ́ло соверше́нно да и҆́мать, ѩ҆́кѡ да бѹ́дете соверше́нни и҆ всецѣ́ли, ни въ че́мже лише́ни.

Калі ж у каго з вас ня хапае мудрасьці, няхай просіць у Бога, Які дае ўсім проста і бяз папро́ку, і будзе яму да́дзена.

А҆́ще же кто̀ ѿ ва́съ лише́нъ є҆́сть премѹ́дрости, да про́ситъ ѿ даю́щагѡ бг҃а всѣ҄мъ нелицепрїе́мнѣ и҆ не поноша́ющагѡ, и҆ да́стсѧ є҆мѹ̀.

Але няхай просіць зь вераю, ані ня сумнява́ючыся, бо той, хто сумняваецца, падобны да марское хвалі, якую вецер уздымае і разьдзіма́е.

Да про́ситъ же вѣ́рою, ничто́же сѹмнѧ́сѧ: сѹмнѧ́йсѧ бо ѹ҆подо́бисѧ волне́нїю морско́мѹ, вѣ҄тры возмета́емѹ и҆ развѣва́емѹ.

Дык няхай ня думае гэткі чалавек, што нешта дастане ад Госпада.

Да не мни́тъ бо человѣ́къ ѡ҆́нъ, ѩ҆́кѡ прїи́метъ что̀ ѿ бг҃а.

Чалавек які сумняваецца няцьвёрды на ўсіх сваіх шляхох.

Мѹ́жъ двоедѹ́шенъ неѹстро́енъ во всѣ́хъ пѹте́хъ свои́хъ.

Няхай жа хва́ліцца брат паніжаны сваёй высокасьцяй,

Да хва́литсѧ же бра́тъ смире́нный въ высотѣ̀ свое́й,

а багаты — паніжэньнем сваім, бо праміне, як кветка травы.

бога́тый же во смире́нїи свое́мъ, занѐ ѩ҆́коже цвѣ́тъ тра́вный мимои́детъ:

Бо ўзыйшло сонца са сьпёкай і высушыла траву, і кветка яе апа́ла, і вонкавае хараство яе счэзла; гэтак і багаты на шляхо́х сваіх засохне.

возсїѧ́ бо со́лнце со зно́емъ, и҆ и҆зсѹшѝ травѹ̀, и҆ цвѣ́тъ є҆ѧ̀ ѿпадѐ, и҆ благолѣ́пїе лица̀ є҆ѧ̀ поги́бе: си́це и҆ бога́тый въ хожде́нїи свое́мъ ѹ҆вѧда́етъ.

Шчасьлівы чалавек, які выстаяў у спакусе, бо стануўшы выпрабаваным, ён атрымае вянок жыцьця, які абяцаў Госпад тым, хто любіць Яго.

Бл҃же́нъ мѹ́жъ, и҆́же претерпи́тъ и҆скѹше́нїе: занѐ и҆скѹ́сенъ бы́въ, прїи́метъ вѣне́цъ жи́зни, є҆го́же ѡ҆бѣща̀ бг҃ъ лю́бѧщымъ є҆го̀.

Будучы спакушаемым ніхто ня кажы: я спакуша́емы Богам, таму што Бог ня спакуша́ецца злом, і Ён ня спакушае нікога.

Никто́же и҆скѹша́емь да глаго́летъ, ѩ҆́кѡ ѿ бг҃а и҆скѹша́емь є҆́смь: бг҃ъ бо нѣ́сть и҆скѹси́тель ѕлы҄мъ {и҆скѹша́емь ѕлы́ми}, не и҆скѹша́етъ же то́й никого́же,

А кожны спакушаецца, прываблены і захоплены ўласным пажаданьнем;

кі́йждо же и҆скѹша́етсѧ, ѿ своеѧ̀ по́хоти влеко́мь и҆ прельща́емь:

а пасьля пажаданьне, зачаўшы, спараджае грэх; а зроблены грэх спараджае сьмерць.

та́же по́хоть заче́нши ражда́етъ грѣ́хъ, грѣ́хъ же содѣ́ѧнъ ражда́етъ сме́рть.

Ня абманавайцеся, браты мае любасныя.

Не льсти́тесѧ, бра́тїе моѧ҄ возлю́бленнаѧ:

Усякі дар добры і ўсякае даяньне дасканалае — зыходзіць з вышыні, ад Ба́цькі сьветлаў, у Якога няма ні зьмяненьня ні ценю паварота.

всѧ́ко даѧ́нїе бл҃го и҆ всѧ́къ да́ръ соверше́нъ свы́ше є҆́сть, сходѧ́й ѿ ѻ҆ц҃а̀ свѣ́тѡвъ, ѹ҆ негѡ́же нѣ́сть премѣне́нїе, и҆лѝ преложе́нїѧ стѣ́нь.

Захацеўшы, спарадзіў нас Словам Праўды, каб быць нам нейкім пачаткам тварэньняў Ягоных.

Восхотѣ́въ бо породѝ на́съ сло́вомъ и҆́стины, во є҆́же бы́ти на́мъ нача́токъ нѣ́кїй созда́нїємъ є҆гѡ̀.

Дык вось, браты мае любасныя, усякі чалавек няхай будзе хуткі выслухаць, павольны сказаць, павольны на гнеў.

(За҄ 51.) Тѣ́мже, бра́тїе моѧ҄ возлю́бленнаѧ, да бѹ́детъ всѧ́къ человѣ́къ ско́ръ ѹ҆слы́шати (и҆) ко́сенъ глаго́лати, ко́сенъ во гнѣ́въ,

Бо гнеў чалавека ня творыць Праўды Бога.

гнѣ́въ бо мѹ́жа, пра́вды бж҃їѧ не содѣ́ловаетъ.

Пагэтаму адклаўшы ўсякі бруд і лíшак злосьці ў пакоры прымеце наса́джанае Слова, што душы вашыя збавіць можа.

Сегѡ̀ ра́ди ѿло́жше всѧ́кѹ скве́рнѹ и҆ и҆збы́токъ ѕло́бы, въ кро́тости прїими́те всажде́нное сло́во, могѹ́щее сп҇тѝ дѹ́шы ва́шѧ.

Будзьце ж выпаўніцелямі Слова, а ня слухача́мі толькі, ашукваючымі самых сябе.

Быва́йте же творцы̀ сло́ва, а҆ не то́чїю слы́шатєли, прельща́юще себѐ самѣ́хъ.

Бо хто слухае Слова і ня выпаўняе, той падобны да чалавека, які разглядае ў люстэрку рысы твару свайго:

Занѐ а҆́ще кто̀ є҆́сть слы́шатель сло́ва, а҆ не творе́цъ, таковы́й ѹ҆подо́бисѧ мѹ́жѹ смотрѧ́ющѹ лицѐ бытїѧ̀ своегѡ̀ въ зерца́лѣ:

бо (ён) разглядзеў сябе ды ўраз (жа) забыўся, які ён.

ѹ҆смотри́ бо себѐ и҆ ѿи́де, и҆ а҆́бїе забы̀, како́въ бѣ̀.

Але хто ўглыбіўся ў дасканалы Закон свабоды і застаўся (у ім), той, стаўшыся ня слухачом забываючымся, але выканаўцам справы, той шчасьлівы будзе ў дзеяньні сваім.

Прини́кїй же въ зако́нъ соверше́нъ свобо́ды, и҆ пребы́въ, се́й не слы́шатель забы́тливъ бы́въ, но творе́цъ дѣ́ла, се́й бл҃же́нъ въ дѣ́ланїи свое́мъ бѹ́детъ.

Калі хто сярод вас мяркуе лічыцца багабойным, ня закелзываючы языка свайго, але абманаваючы сэрца сваё, у таго багабойнасьць пустая.

А҆́ще кто̀ мни́тсѧ вѣ́ренъ бы́ти въ ва́съ, и҆ не ѡ҆бѹздова́етъ ѧ҆зы́ка своегѡ̀, но льсти́тъ се́рдце своѐ, сегѡ̀ сѹ́етна (є҆́сть) вѣ́ра.

Чыстая і бяззаганная багабойнасьць перад Богам і Ба́цькам ёсьць гэта: клапаціцца пра сірот і ўдоваў у горы іхным і берагчы сябе няапаганеным ад сьвету.

Вѣ́ра бо чт҇а̀ и҆ нескве́рна пред̾ бг҃омъ и҆ ѻ҆ц҃е́мъ сїѧ̀ є҆́сть, є҆́же посѣща́ти си́рыхъ и҆ вдови́цъ въ ско́рбѣхъ и҆́хъ, (и҆) нескве́рна себѐ блюстѝ ѿ мі́ра.

« 28 глава 2 глава »