Да жыдоў 1 глава

Пасланьне Апостала Паўлы да жыдоў
Пераклад Сабілы і Малахава → Елизаветинская Библия

Бог, Які шмат разоў і многімі спосабамі здаўна гаварыў да ба́цькаў (нашых) праз прарокаў,

Многоча́стнѣ и҆ многоѡбра́знѣ дре́вле бг҃ъ гл҃авый ѻ҆тцє́мъ во про҇ро́цѣхъ,

у апошнія гэтыя дні Ён прамовіў да нас у Сыне, Якога паставіў спадкаемцам усяго, празь Якога і вякі стварыў.

въ послѣ́докъ дні́й си́хъ гл҃а на́мъ въ сн҃ѣ, є҆го́же положѝ наслѣ́дника всѣ҄мъ, и҆́мже и҆ вѣ́ки сотворѝ.

Ён, будучы зьзяньнем Славы і адзінствам прыроды Ягонай, творачы ўсё Словам Сілы Сваёй, зьдзейсьніўшы Сабою ачышчэньне нашых грахоў, сеў праваруч Ве́лічы на вышынях.

И҆́же сы́й сїѧ́нїе сла́вы и҆ ѡ҆́бразъ ѵ҆поста́си є҆гѡ̀, носѧ́ же всѧ́чєскаѧ гл҃го́ломъ си́лы своеѧ̀, собо́ю ѡ҆чище́нїе сотвори́въ грѣхѡ́въ на́шихъ, сѣ́де ѡ҆ деснѹ́ю пр҇то́ла вели́чествїѧ на высо́кихъ,

Наколькі Ягоная прырода была пераўзыходзячай над прыродай Ангелаў, настолькі пераўзыходзячае перад імі Імя Ён успадкаваў.

толи́кѡ лѹ́чшїй бы́въ а҆́гг҃лѡвъ, є҆ли́кѡ пресла́внѣе па́че и҆́хъ наслѣ́дствова и҆́мѧ.

Бо каму з Ангелаў Ён калі-небудзь сказаў?: «Ты Сын Мой, Я сягоньня спарадзіў Цябе». І яшчэ: «Я буду Яму Ба́цькам, а Ён будзе Мне Сынам».

Комѹ́ бо речѐ когда̀ ѿ а҆́гг҃лъ: сн҃ъ мо́й є҆сѝ ты̀, а҆́зъ дне́сь роди́хъ тѧ̀; И҆ па́ки: а҆́зъ бѹ́дѹ є҆мѹ̀ во ѻ҆ц҃а̀, и҆ то́й бѹ́детъ мнѣ̀ въ сн҃а;

І ізноў: калі Ён уводзіць Першароднага ў сусьвет, кажа: «І хай паклоняцца Яму ўсе Ангелы Бога».

Є҆гда́ же па́ки вво́дитъ перворо́днаго во вселе́ннѹю, гл҃етъ: и҆ да покло́нѧтсѧ є҆мѹ̀ всѝ а҆́гг҃ли бж҃їи.

А пра Ангелаў (аўтар Псальма 104) кажа: «Які (Ягова) робіць духаў Ангеламі Сваімі, і служак — Сваім агнявым полымям».

И҆ ко а҆́гг҃лѡмъ ѹ҆́бѡ гл҃етъ: творѧ́й а҆́гг҃лы своѧ҄ дѹ́хи и҆ слѹги҄ своѧ҄ ѻ҆́гнь палѧ́щь.

А пра Самога Сына: «Пасад Твой, Бог, навек вечнасьці; жазло Валадарства Твайго — жазло праўды».

Къ сн҃ѹ же: пр҇то́лъ тво́й, бж҃е, въ вѣ́къ вѣ́ка: же́злъ пра́вости же́злъ цр҇твїѧ твоегѡ̀:

«Ты ўзьлюбіў праведнасьць і зьнянавідзіў бяззаконьне; таму памазаў Цябе, Бог, Бог Твой алеем радасьці больш за супольнікаў Тваіх».

возлюби́лъ є҆сѝ пра́вдѹ и҆ возненави́дѣлъ є҆сѝ беззако́нїе: сегѡ̀ ра́ди пома́за тѧ̀, бж҃е, бг҃ъ тво́й є҆ле́емъ ра́дости па́че прича҄стникъ твои́хъ.

І: «Ты напачатку, о Госпадзе, заснаваў зямлю, і Нябёсы ёсьць справа Рук Тваіх;

(За҄ 304.) И҆ (па́ки): въ нача́лѣ ты̀, гд҇и, зе́млю ѡ҆снова́лъ є҆сѝ, и҆ дѣла̀ рѹкѹ̀ твоє́ю сѹ́ть небеса̀:

яны загінуць, а Ты прабываеш (у вяках вякоў); і ўсе яны, як вопратка састарэюць,

та҄ поги́бнѹтъ, ты́ же пребыва́еши: и҆ всѧ҄, ѩ҆́коже ри́за, ѡ҆бетша́ютъ,

і, як вопратку, Ты скруціш іх, і будуць пераме́нены; а Ты Той Самы, і гады Твае ня скончацца».

и҆ ѩ҆́кѡ ѻ҆де́ждѹ свїе́ши и҆̀хъ, и҆ и҆змѣнѧ́тсѧ: ты́ же то́йжде є҆сѝ, и҆ лѣ҄та твоѧ҄ не ѡ҆скѹдѣ́ютъ.

І да каго з Ангелаў Ён калі-небудзь сказаў?: «сядзі праваруч Мяне, пакуль ні пакладу ворагаў Тваіх падножжам Ног Тваіх».

Комѹ́ же ѿ а҆́гг҃лъ речѐ когда̀: сѣдѝ ѡ҆ деснѹ́ю менє̀, до́ндеже положѹ̀ врагѝ твоѧ҄ подно́жїе но́гъ твои́хъ;

Ці ня ўсе яны службовыя духі, пасыланыя на служэньне дзеля тых, якія маюць спадкаваць збаўленьне?

Не вси́ ли сѹ́ть слѹже́бнїи дѹ́си, въ слѹже́нїе посыла́еми за хотѧ́щихъ наслѣ́довати сп҇нїе;

« 1 глава 2 глава »