Пераклад Сабілы і Малахава
1 Павал, раб Бога і Апостал Ісуса Хрыста, па веры і пазнаньню праўды і адносна багабойнасьці — належу да выбраных Богам,
2 дзеля надзеі на жыцьцё вечнае, якое паабяцаў праўдзівы Бог спрадвеку;
3 а ў Свой час зьявіў Слова Сваё ў пропаведзі, якая была даверана мне па загаду Збавіцеля нашага Бога, —
4 Ціту, сапраўднаму сыну ў супольнай веры: Багадаць, міласэрнасьць, Мір ад Бога Бацькі і Госпада Ісуса Хрыста, Збавіцеля нашага.
5 Дзеля таго я пакінуў цябе на Крыце, каб ты ўпара́дкаваў тое, што яшчэ няўпара́дкаванае, і паставіў па (усіх) местах ста́ршых, як я табе загадаў:
6 калі хто бяззаганны, адзінай жонкі муж, які дзяцей мае веручых, якія ня абвінавачваюцца ў распусьце альбо няпаслухмянасьці.
7 Бо япіскап павінен быць бяззаганным, як Божы домакіраўнік: ня хванабэрыстым, ня гняўлівым, ня п’яніцай, ня задзірлівым, ня сквапным да нажывы,
8 але гасьцінным, які любіць дабро, разважным, справядлівым, багабойным, устрымлівым,
9 які прытрымліваецца вучэньня вернага слова, каб ён быў дуж і настаўляць у здаровым вучэньні і супраціўцаў дакараць.
10 Бо ёсьць шмат і няпакорлівых, пустасловаў і ашуканцаў, асабліва з абрэзаных,
11 якім трэба закрываць рот: яны цэлыя дамы разбураюць, навучаючы, чаму ня сьлед дзеля ганебнай карысьлівасьці.
12 Сказаў жа нехта зь іх самых, іхны прарок: «крыцяне — заўсёды ілгуны, лютыя зьвяры, лянівыя вантробы».
13 Сьведчаньне гэтае праўдзівае. Дзеля гэтага дакарай іх строга, каб яны былí здаровымі ў веры,
14 ня зважаючы на жыдоўскія байкі і прыказаньні чалавекаў, што адварочваюцца ад праўды.
15 Для чыстых усё чыстае, а для няверучых нішто ня чыстае, але апаганены іхны розум і сумленьне.
16 Яны кажуць, што ведаюць Бога, а ўчынкамі выракаюцца, будучы абрыднымі і няпакорлівымі і ня здатныя ні на які добры ўчынак.
Комментарии Скоуфилда
5 Здесь вопрос не в наличии в собраниях людей, способных быть пресвитерами, которых поставляет «блюстителями» Дух Святой (Деян 20:28); само собой разумеется, что такие люди были на Крите. Речь идет об их назначении, о поставлении их на служение. Ранние общины страдали не от отсутствия «старших братьев», а оттого, что те не были должным образом «назначены». Порядок назначения пресвитеров и диаконов со временем совершенствовался. Ср. со следующим примечанием.
5 Старшие братья (пресбутерос) и епископы (епископос — «блюстители») назначаются для несения одной и той же службы. Но первое название (ср. ст. 7; Деян 20:17; cр. со ст. 28) больше определяет круг человеческих обязанностей служителя, второе же — выполняемую им служебную функцию. Руководство в ранних апостольских церквах всегда осуществлялось не одним, а несколькими людьми. Мы не знаем ни одного случая, когда бы церковью руководил один человек. Обязанностями руководителя было: управлять (1Тим 3:45; 5:17), защищать открытую Богом истину от всяческих извращений (Тит 1:9), «блюсти» церковь, как пастырь блюдёт своё стадо (Деян 20:28; Ин 21:16; Евр 13:17; 1Пет 5:2). Пастырей поставляет церквам Дух Святой (Деян 20:28), но апостол особо подчеркивает необходимость должного назначения их (Деян 14:23; Тит 1:5). Вначале их «рукополагали», то есть посвящали (греч. хеиротонео означает «избирать», «назначать движением руки») сами апостолы; см., например, Деян 14:23, но с тех пор, как Павлом в Послании к Титу и в Первом Послании к Тимофею были подробно перечислены качества, которыми должен обладать пресвитер или диакон, эти наставления сделались частью Св. Писания, и теперь, назначая «старших братьев», церкви руководствуются ими (1Тим 3:1−7).