2 да карыньцянаў 1 глава

Другое Пасланьне Апостала Паўлы да карыньцянаў
Пераклад Сабілы і Малахава → Синода́льный перево́д

 
 

Павал, Апостал Ісуса Хрыста па волі Бога, і Цімахвей брат царкве Бога, якая знаходзіцца ў Карыньце, са ўсімі сьвятымі, што знаходзяцца па ўсёй Ахайі:
 
Па́вел, во́лею Бо́жиею Апо́стол Иису́са Христа́, и Тимофе́й брат — це́ркви Бо́жией, находя́щейся в Кори́нфе, со все́ми святы́ми по всей Аха́ии:

Багадаць вам і мір ад Бога Бацькі нашага і Госпада Ісуса Хрыста.
 
благода́ть вам и мир от Бо́га Отца́ на́шего и Го́спода Иису́са Христа́.

Багаславёны Бог і Бацька Госпада нашага Ісуса Хрыста, Бацька міласэрнасьці і Бог усякага суцяшэньня,
 
Благослове́н Бог и Оте́ц Го́спода на́шего Иису́са Христа́, Оте́ц милосе́рдия и Бог вся́кого утеше́ния,

Які суцяшае нас у кожным нашым горы, каб мы маглі суцяшаць тых, што знаходзяцца ва ўсякім горы, тым суцяшэньнем, якім Бог суцяшае нас саміх!
 
утеша́ющий нас во вся́кой ско́рби на́шей, что́бы и мы могли́ утеша́ть находя́щихся во вся́кой ско́рби тем утеше́нием, кото́рым Бог утеша́ет нас сами́х!

Бо паколькі памнажаюцца пакуты Хрыста ў нас, пастолькі памнажаецца і суцяшэньне нашае цераз Хрыста.
 
И́бо по ме́ре, как умножа́ются в нас страда́ния Христо́вы, умножа́ется Христо́м и утеше́ние на́ше.

Калі ж мы церпім уціск, дык дзеля вашага суцяшэньня і выратаваньня, якое адбываецца цераз ператрываньне тых жа пакутаў, якія і мы трываем. Калі мы суцяшаемы, дык дзеля вашага суцяшэньня і збаўленьня. І надзея нашая на вас цьвёрдая,
 
Скорби́м ли мы, скорби́м для ва́шего утеше́ния и спасе́ния, кото́рое соверша́ется перенесе́нием тех же страда́ний, каки́е и мы те́рпим.

ведаючы, што вы зьяўляецеся ўдзельнікамі як у пакутах (нашых), так і ў суцяшэньні.
 
И наде́жда на́ша о вас тверда́. Утеша́емся ли, утеша́емся для ва́шего утеше́ния и спасе́ния, зна́я, что вы уча́ствуете как в страда́ниях на́ших, так и в утеше́нии.

Бо ня хочам, каб вы ня ведалі, браты, пра нашае гора, якое здарылася з намі ў Азіі, таму што прыгнечаны мы былí звыш меры (і) звыш сілы, так што мы нават згубілі надзею выжыць.
 
И́бо мы не хоти́м оста́вить вас, бра́тия, в неве́дении о ско́рби на́шей, бы́вшей с на́ми в А́сии, потому́ что мы отягчены́ бы́ли чрезме́рно и сверх си́лы, так что не наде́ялись оста́ться в живы́х.

Але (мы) самі ў сабе мелі прысуд сьмерці, каб спадзявацца (нам) ня на сябе, але на Бога, Які ўваскрашае мёртвых,
 
Но са́ми в себе́ име́ли пригово́р к сме́рти, для того́, что́бы наде́яться не на сами́х себя́, но на Бо́га, воскреша́ющего мёртвых,

Які збавіў нас ад гэткай (жахлівай) сьмерці і (далей) збаўляе, на Якога спадзяёмся, што і яшчэ збавіць
 
Кото́рый и изба́вил нас от столь бли́зкой сме́рти, и избавля́ет, и на Кото́рого наде́емся, что и ещё изба́вит,

і пры спрыяльнай вашай малітве за нас, каб праз (малітвы) многіх аб дару нам, многія атрымалі падставу быць удзячнымі за нас.
 
при соде́йствии и ва́шей моли́твы за нас, дабы́ за даро́ванное нам, по хода́тайству мно́гих, мно́гие возблагодари́ли за нас.

Бо пахвала нашая ёсьць у тым, аб чым сьведчыць (і) сумленьне нашае, што мы жылí ў сьвеце гэтым, асабліва ж у вас, у прастаце і шчырасьці Божай, (кіруючыся) ня мудрасьцяй плоцкай, але Багадацьцю Божай.
 
И́бо похвала́ на́ша сия́ есть свиде́тельство со́вести на́шей, что мы в простоте́ и богоуго́дной и́скренности, не по пло́тской му́дрости, но по благода́ти Бо́жией, жи́ли в ми́ре, осо́бенно же у вас.

Таму што мы пішам да вас ня нейкім іншасказаньнем, але тое, што вы чытаеце ці нават разумееце; спадзяюся ж, што і да канца зразумееце,
 
И мы пи́шем вам не ино́е, ка́к то, что вы чита́ете и́ли разуме́ете и что, как наде́юсь, до конца́ уразуме́ете,

як вы часткова і зразумелі нас, што мы зьяўляемся пахвалой вашай, як і вы — нашай у дзень Госпада Ісуса.
 
так как вы отча́сти и уразуме́ли уже́, что мы бу́дем ва́шею похвало́ю, ра́вно и вы на́шею, в день Го́спода на́шего Иису́са Христа́.

З гэткай упэўненасьцяй хацеў я прыйсьці да вас (яшчэ) раней, каб вы ў другі раз атрымалі (гэткую) Багадаць;
 
И в э́той уве́ренности я намерева́лся прийти́ к вам ра́нее, что́бы вы втори́чно получи́ли благода́ть,

і праз вас прайсьці ў Македонію, ды ізноў із Македоніі прыйсьці да вас, і ад вас быць праведзеным у Юдэю.
 
и че́рез вас пройти́ в Македо́нию, из Македо́нии же опя́ть прийти́ к вам; а вы проводи́ли бы меня́ в Иуде́ю.

Дык прымаючы гэткі намер, няўжо я тады выявіў лёгкадумнасьць? Ці тое, што я рашаю, рашаю па плоці, так што ў мяне бывае (адначасна) то «так, так», то «не, не»?
 
Име́я тако́е наме́рение, легкомы́сленно ли я поступи́л? И́ли, что я предпринима́ю, по пло́ти предпринима́ю, так что у меня́ то «да, да́», то «нет, нет»?

Верны ж Бог, што слова нашае да вас ня было то «так», то «не».
 
Ве́рен Бог, что сло́во на́ше к вам не́ бы́ло то «да», то «нет».

Таму што Божы Сын, Ісус Хрыстос, Які быў прапаведаны намі сярод вас, (і) мной і Сілуанам, і Цімахвеям, ня быў то «так», то «не», але ў Ім было (толькі) «так».
 
И́бо Сын Бо́жий, Иису́с Христо́с, пропове́данный у вас на́ми, мно́ю и Силуа́ном и Тимофе́ем, не́ был «да» и «нет»; но в Нём бы́ло «да», —

Бо ўсе абяцаньні Бога ў Ім «так» і ў Ім «амін», — на славу Богу цераз нас.
 
и́бо все обетова́ния Бо́жии в Нём «да», и в Нём «ами́нь», — в сла́ву Бо́жию, че́рез нас.

Той жа, Хто ўмацоўвае нас з вамі ў Хрысьце і памазаў нас (ёсьць) Бог,
 
Утвержда́ющий же нас с ва́ми во Христе́ и пома́завший нас есть Бог,

Які і паклаў на нас (Сваю) пячатку і даў (нам) задатак Духа ў сэрцы нашыя.
 
Кото́рый и запечатле́л нас и дал зало́г Ду́ха в сердца́ на́ши.

Я ж заклікаю Бога ў сьведкі на маю душу́, што, шкадуючы вас, я дагэтуль ня прыйшоў у Карынт.
 
Бо́га призыва́ю во свиде́тели на ду́шу мою́, что, щадя́ вас, я досе́ле не приходи́л в Кори́нф,

Ня таму, што мы пануем над верай вашай, але спрыяем вам у радасьці вашай; бо ў веры вы стаіце́ цьвёрда.
 
не потому́, бу́дто мы берём власть над ве́рою ва́шею; но мы споспе́шествуем ра́дости ва́шей: и́бо ве́рою вы тверды́.



2007–2024. Зроблена з любоўю для тых, што любяць і шукаюць Бога. Калі ў вас ёсць пытанні ці пажаданні, то пішыце нам: bible-man@mail.ru.