2 Самуэля 1 глава

Другая кніга Самуэля
Пераклад Чарняўскага 2017 → Перевод Десницкого

Сталася ж па смерці Саўла, што Давід вярнуўся па перамозе над Амалекам і спыніўся на два дні ў Сікэлазе.

Когда погиб Саул, Давид как раз вернулся с победоносной войны с Амалеком, и два дня оставался Давид в Циклаге.

А на трэці дзень з’явіўся нейкі чалавек з лагера Саўла ў падзёртым адзенні і з пасыпанай пылам галавой; і ён, калі падышоў да Давіда, упаў на твар свой і пакланіўся да зямлі.

А на третий день пришел человек из того войска, что было с Саулом: разорваны его одежды, посыпана прахом его голова. Приблизившись к Давиду, он поклонился ему до земли.

І Давід запытаўся ў яго: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён адказаў яму: «Я ўцёк з лагера ізраэльскага».

И Давид спросил его: «Откуда ты пришел?» Тот ответил: «я из израильского войска, мне удалось спастись!»

І сказаў яму Давід: «Што ж сталася? Скажы мне». Ён кажа: «Людзі паўцякалі з месца бою, і многія з народа, упаўшы, загінулі; таксама Саўл і сын яго Ёнатан загінулі».

Давид спросил его: «Что же случилось? Поведай мне!»И тот рассказал: «Народ бежал с поля боя, и многие пали убитыми. Также погибли Саул и сын его Йонатан».

І спытаўся Давід у юнака, які яму расказваў: «Адкуль ты ведаеш, што памёр Саўл і сын яго, Ёнатан?»

И Давид спросил у того вестника: «И откуда же ты знаешь, что погибли Саул и сын его Йонатан?»

І юнак, які прынёс яму гэтыя весткі, сказаў: «Я выпадкова ўзышоў на гару Гэльбоэ, і Саўл ляжаў на сваёй дзідзе. А ўжо коннікі і калясніцы даганялі яго,

Вестник тот отвечал: «Случилось мне быть на горе Гильбоа, и там едва стоял, опираясь на копье, Саул, а на него неслись колесницы и конное войско.

і ён, аглянуўшыся і ўбачыўшы мяне, паклікаў мяне. Калі я яму адказаў: “Вось я”,

Оглянулся он, увидел меня и подозвал. Я отозвался: “Вот я!”

ён спытаўся ў мяне: “Хто ты?” І я сказаў яму: “Я з амалекцаў”.

Он спросил у меня, кто я, и я ответил, что амалекитянин.

І ён сказаў мне: “Падыдзі да мяне і забі мяне, бо туга смяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ўва мне”.

Тогда он велел мне: “Поднимись надо мной и убей меня: изнемогаю я, но жива еще моя душа”.

І я, падышоўшы да яго, забіў яго; бо ведаў, што не зможа ён жыць па сваім падзенні. І ўзяў я вянец з галавы яго, і бранзалет з рукі яго, і прынёс іх сюды, да цябе, гаспадара майго».

Тогда я поднялся над ним и убил его, и точно знаю, что пал он замертво. Взял я венец, что был у него на голове, и браслет, что был на руке, и принес сюда, тебе, мой господин».

Давід, схапіўшыся за шаты свае, раздзёр іх, і ўсе людзі, якія былі з ім;

Давид схватил и разодрал свои одежды, а равно и все, кто был с ним,

і галасілі яны, і плакалі, і пасцілі аж да вечара дзеля Саўла, і дзеля Ёнатана, сына яго, і дзеля народа Госпада, і дзеля дому Ізраэля, бо яны загінулі ад меча.

плакали они, рыдали и постились до вечера от скорби о Сауле и сына его Йонатане, и обо всем народе Господнем, об израильтянах, павших от меча.

І сказаў Давід юнаку, які аб гэтым паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын чалавека, прыбыльца з Амалека».

А у того, кто принес ему эту весть, Давид спросил: «Какого ты племени?» Тот ответил: «Я — сын амалекитянина, жившего среди вас».

І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку сваю, каб забіць намашчэнца Госпадава?»

Давид сказал ему: «Да как же ты посмел поднять руку, чтобы погубить помазанника Господнего?!»

Дык Давід, паклікаўшы аднаго з юнакоў, загадаў: «Падыдзі і забі яго». І той ударыў яго, і ён памёр.

И Давид приказал одному из своих отроков: «Давай, рази его!» Тот нанес удар и убил амалекитянина.

І сказаў яму Давід: «Кроў твая — на галаву тваю; бо сказанае табою сведчыла супраць цябе, калі ты казаў: “Я забіў намашчэнца Госпадавага”».

А Давид при том сказал ему: «Ты сам повинен в своей гибели, ты ведь собственными устами засвидетельствовал, что убил помазанника Господнего».

А Давід аплакваў Саўла і сына яго Ёнатана гэтым жалобным галашэннем,

Вот какую прощальную песнь сложил Давид о Сауле и сыне его Йонатане,

і загадаў, каб навучылі сыноў Юды гімну луку, як і было запісана ў Кнізе Справядлівага, і сказаў ён:

и научил сынов Иуды этой песне о лучниках (она записана в Книге Праведного):

«Слаўныя твае, Ізраэлю, загінулі на гарах тваіх, як жа маглі загінуць такія мужныя?!

«Повержена на высотах твоих, Израиль, краса твоя — О как могучие пали!

Не расказвайце гэтага ў Геце і не абвяшчайце аб гэтым на вуліцах Аскалона, каб часам не ўзвесяліліся з-за гэтага дочкі філістынскія, каб не радаваліся дочкі неабрэзаных.

Не сообщайте об этом в Гате, не говорите на улицах Ашкелона, чтобы не радоваться филистимлянкам, дочерям необрезанных не ликовать!

Горы Гэльбоэ! Хай не спадзе на вас ані раса, ані дождж і хай не будзе ў вас палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт мужных, шчыт Саўла, быццам не быў ён памазаны алеем.

Горы Гильбоа! Ни росе, ни дождю на вас не быть, урожая вашим полям не знать — щит могучих, щит Саула повержен там, словно помазания елеем он был лишен.

Без крыві забітых, без тлушчу мужных лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.

Покуда кровь из ран не потечет, покуда сильные не падут — лук Йонатана разить не уставал, меч Саула без добычи не возвращался.

Саўла і Ёнатана, што любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, смерць таксама не разлучыла іх, хутчэйшых за арлоў і дужэйшых за львоў.

В любви и согласии жили Саул и Йонатан, не разлучились они и в смерти своей; быстрее орлов, сильнее львов они были.

Дочкі ізраэльскія, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у раскошныя пурпуровыя шаты, які даваў залатыя аздабленні для ўпрыгожвання вашага.

Дочери Израильские! плачьте о Сауле, что в нарядный пурпур вас облекал, золотые уборы вам дарил.

Як жа маглі загінуць у баі такія мужныя! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.

О как могучие пали на войне! На тех высотах Йонатан сражен —

О, як шкадую цябе, брат мой Ёнатан: ты быў мне вельмі дарагі; любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.

скорблю о тебе, мой брат Йонатан, как ты был дорог для меня! Выше женской любви я ценил твою любовь.

Як палеглі героі і загінула зброя баявая!»

О как могучие пали, и оружия бранного не стало!»

« 31 глава 2 глава »