Да Гебраяў 1 глава

Ліст да Гебраяў
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская на русском

Многа разоў і многімі спосабамі прамаўляў здаўна Бог да бацькоў нашых праз прарокаў.

Многочастне и многообразне древле Бог глаголавый отцем во пророцех,

У апошнія ж гэтыя дні прамовіў Ён да нас праз Сына, Якога паставіў спадкаемцам усяго, праз Якога стварыў і вякі.

в последок дний сих глагола нам в Сыне, егоже положи наследника всем, имже и веки сотвори.

Ён — ззянне славы і вобраз Яго істоты, Які трымае ўсё словам магутнасці Сваёй і, здзейсніўшы праз Сябе ачышчэнне грахоў нашых, сядзіць праваруч велічы на вышынях,

Иже сый сияние славы и образ ипостаси его, нося же всяческая глаголом силы своея, собою очищение сотворив грехов наших, седе о десную престола величествия на высоких,

настолькі вышэйшы за анёлаў, наколькі вышэйшае ад іх дастаў у спадчыне імя.

толико лучший быв ангелов, елико преславнее паче их наследствова имя.

Бо каму з анёлаў сказаў Ён калісьці: «Ты — Сын Мой, Я Цябе сёння спарадзіў»? Або зноў: «Я буду Яму Айцом, а Ён будзе Мне Сынам»?

Кому бо рече когда от ангел: Сын мой еси ты, аз днесь родих тя? И паки: аз буду ему во Отца, и той будет мне в Сына?

І зноў жа, калі ўводзіць Першароднага ў свет, кажа: «І будуць пакланяцца Яму ўсе Божыя анёлы».

Егда же паки вводит первороднаго во вселенную, глаголет: и да поклонятся ему вси ангели Божии.

А да анёлаў вось што кажа: «Ён творыць анёламі Сваімі духаў і паслугачамі Сваімі полымя агню».

И ко ангелом убо глаголет: творяй ангелы своя духи и слуги своя огнь палящь.

А да Сына: «Пасад Твой, Божа, на векі вечныя, і жазло справядлівасці — жазло валадарства Твайго.

К Сыну же: престол твой, Боже, в век века: жезл правости жезл Царствия твоего:

Узлюбіў Ты справядлівасць і ўзненавідзеў беззаконне, таму намасціў Цябе, Божа, Бог Твой алеем радасці больш за супольнікаў Тваіх».

возлюбил еси правду и возненавидел еси беззаконие: сего ради помаза тя, Боже, Бог твой елеем радости паче причастник твоих.

І: «Госпадзе, напачатку заснаваў Ты зямлю, і неба — стварэнне рук Тваіх.

И (паки): в начале ты, Господи, землю основал еси, и дела руку твоею суть небеса:

Яны загінуць, а Ты застанешся, і ўсе яны, як вопратка, састарэюць,

та погибнут, ты же пребываеши: и вся, якоже риза, обетшают,

і, як шаты, скруціш іх, і яны пераменяцца. А Ты Той самы, і гады Твае не скончацца».

и яко одежду свиеши их, и изменятся: ты же тойжде еси, и лета твоя не оскудеют.

Да каго ж з анёлаў сказаў Ён калісьці: «Сядзь праваруч Мяне, аж дакуль не пакладу непрыяцеляў Тваіх пад ногі Твае»?

Кому же от ангел рече когда: седи о десную мене, дондеже положу враги твоя подножие ног твоих?

Ці ж не ўсе яны ёсць паслугуючыя духі, пасланыя на паслугу тым, якія атрымаюць у спадчыну збаўленне?

Не вси ли суть служебнии дуси, в служение посылаеми за хотящих наследовати спасение?

« 1 глава 2 глава »