Ёва 1 глава

Кніга Ёва
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

У зямлі Уц жыў чалавек на імя Ёў, і быў гэты чалавек шчыры і праўдзівы, які шанаваў Бога і пазбягаў зла.

Человѣ́къ нѣ́кїй бѧ́ше во странѣ̀ а҆ѵсїтїді́йстѣй, є҆мѹ́же и҆́мѧ їѡвъ, и҆ бѣ̀ человѣ́къ ѡ҆́нъ и҆́стиненъ, непоро́ченъ, првднъ, бг҃очести́въ, ѹ҆далѧ́ѧсѧ ѿ всѧ́кїѧ лѹка́выѧ ве́щи.

І нарадзілася ў яго сем сыноў і тры дачкі.

Бы́ша же є҆мѹ̀ сы́нове се́дмь и҆ дщє́ри трѝ.

Маёмасць яго была: сем тысяч авечак і тры тысячы вярблюдаў, а таксама пяцьсот пар валоў, і пяцьсот асліц, і шматлікая паслуга; быў ён славуты сярод усіх жыхароў Усходу.

И҆ бѧ́хѹ ско́ти є҆гѡ̀, ѻ҆ве́цъ се́дмь ты́сѧщъ, велблю́дѡвъ трѝ ты́сѧщы, сѹпрѹ҄гъ волѡ́въ пѧ́ть сѡ́тъ, и҆ ѻ҆сли́цъ пасо́мыхъ пѧ́ть сѡ́тъ, и҆ слѹ́гъ мно́гѡ ѕѣлѡ̀, и҆ дѣла̀ вє́лїѧ бѧ́хѹ є҆мѹ̀ на землѝ: и҆ бѣ̀ человѣ́къ ѻ҆́ный благоро́днѣйшїй сѹ́щихъ ѿ востѡ́къ со́лнца.

І сыны яго збіраліся і банкетавалі ў дамах — кожны з іх у свой дзень, і пасылалі паклікаць трох сваіх сясцёр, каб яны елі і пілі разам з імі.

Сходѧ́щесѧ же сы́нове є҆гѡ̀ дрѹ́гъ ко дрѹ́гѹ, творѧ́хѹ пи́ръ на кі́йждо де́нь, спое́млюще вкѹ́пѣ и҆ трѝ сєстры̀ своѧ҄, ѩ҆́сти и҆ пи́ти съ ни́ми.

Калі ж замыкалася кола дзён балявання, пасылаў да іх Ёў і асвячаў іх; і, устаўшы рана, прыносіў цэласпаленні за кожнага з іх. І казаў: «Каб толькі не зграшылі сыны мае і не зняважылі Бога ў сэрцах сваіх». Так чыніў Ёў ва ўсе дні.

И҆ є҆гда̀ скончава́шесѧ дні́е пи́ра, посыла́ше їѡвъ и҆ ѡ҆чища́ше и҆̀хъ, востаѧ̀ заѹ́тра, и҆ приноша́ше ѡ҆ ни́хъ жє́ртвы по числѹ̀ и҆́хъ, и҆ телца̀ є҆ди́наго ѡ҆ грѣсѣ̀ ѡ҆ дѹша́хъ и҆́хъ. глаго́лаше бо їѡвъ: не́гли когда̀ сы́нове моѝ согрѣши́ша и҆ въ мы́сли свое́й ѕла҄ѧ помы́слиша проти́вѹ бг҃а; та́кѡ ѹ҆̀бо творѧ́ше їѡвъ всѧ҄ дни҄.

Але пэўнага дня, калі прыйшлі сыны Божыя, каб стаць перад Богам, быў паміж іх і шатан.

И҆ бы́сть ѩ҆́кѡ де́нь се́й, и҆ сѐ, прїидо́ша а҆́гг҃ли бж҃їи предста́ти пред̾ гд҇емъ, и҆ дїа́волъ прїи́де съ ни́ми.

Спытаў яго Госпад: «Адкуль ты ідзеш?» Той прамовіў у адказ: «Абышоў я кругом зямлю і прайшоў яе скрозь».

И҆ речѐ гд҇ь дїа́волѹ: ѿкѹ́дѹ прише́лъ є҆сѝ; и҆ ѿвѣща́въ дїа́волъ гд҇еви, речѐ: ѡ҆бше́дъ зе́млю и҆ проше́дъ поднебе́снѹю, сѐ, є҆́смь.

І сказаў Госпад яму: «А ці звярнуў ты ўвагу на слугу Майго, Ёва, што няма на зямлі падобнага да яго, — [такі] ён шчыры і справядлівы чалавек, які шануе Бога і пазбягае зла».

И҆ речѐ є҆мѹ̀ гд҇ь: внѧ́лъ ли є҆сѝ мы́слїю твое́ю на раба̀ моего̀ їѡва; занѐ нѣ́сть ѩ҆́кѡ ѻ҆́нъ на землѝ: человѣ́къ непоро́ченъ, и҆́стиненъ, бг҃очести́въ, ѹ҆далѧ́ѧсѧ ѿ всѧ́кїѧ лѹка́выѧ ве́щи.

Прамовіў шатан Яму ў адказ: «Хіба Ёў проста так шануе Бога?

Ѿвѣща́ же дїа́волъ и҆ речѐ пред̾ гд҇емъ:

Ці не абгарадзіў Ты наўкола яго, і дом яго, і ўсю маёмасць яго, ці не дабраславіў працу рук яго, і ці не павялічваецца яго набытак на зямлі?

є҆да̀ тѹ́не їѡвъ чти́тъ гд҇а; не ты́ ли ѡ҆гради́лъ є҆сѝ внѣ҄шнѧѧ є҆гѡ̀ и҆ внѹ́трєннѧѧ до́мѹ є҆гѡ̀, и҆ ѩ҆̀же внѣ̀ всѣ́хъ сѹ́щихъ є҆гѡ̀ ѡ҆́крестъ; дѣла́ же рѹкѹ̀ є҆гѡ̀ блг҇ви́лъ є҆сѝ и҆ скоты̀ є҆гѡ̀ мнѡ́ги сотвори́лъ є҆сѝ на землѝ:

Але ўздымі крыху руку Сваю і дакраніся да ўсяго, што ў яго ёсць, — напэўна, будзе зневажаць Цябе перад абліччам [Тваім]».

но послѝ рѹ́кѹ твою̀ и҆ косни́сѧ всѣ́хъ, ѩ҆̀же и҆́мать, а҆́ще не въ лице́ тѧ благослови́тъ,

Тады сказаў Госпад шатану: «Вось усё, што ён мае, — у руце тваёй; толькі на яго не ўздымай рукі тваёй». І адышоў шатан ад аблічча Госпада.

Тогда̀ речѐ гд҇ь дїа́волѹ: сѐ, всѧ҄, є҆ли҄ка сѹ́ть є҆мѹ̀, даю̀ въ рѹ́кѹ твою̀, но самогѡ̀ да не ко́снешисѧ. и҆ и҆зы́де дїа́волъ ѿ гд҇а.

І калі аднаго дня сыны і дочкі яго елі і пілі віно ў доме свайго першароднага брата,

И҆ бы́сть ѩ҆́кѡ де́нь се́й, сы́нове їѡвлєвы и҆ дщє́ри є҆гѡ̀ пїѧ́хѹ вїно̀ въ домѹ̀ бра́та своегѡ̀ старѣ́йшагѡ.

прыбыў пасланец да Ёва, які паведаміў: «Валы аралі, а асліцы пасвіліся паблізу іх,

И҆ сѐ, вѣ́стникъ прїи́де ко їѡвѹ и҆ речѐ є҆мѹ̀: сѹпрѹ́зи волѡ́въ ѡ҆рѧ́хѹ, и҆ ѻ҆сли҄цы пасѧ́хѹсѧ бли́з̾ и҆́хъ:

і [раптам] напалі сабэйцы і пазабіралі іх, а паслугачоў пазабівалі мечам, і ацалеў толькі я адзін, каб паведаміць табе».

и҆ прише́дше плѣни́телїе плѣни́ша и҆̀хъ и҆ ѻ҆́троки и҆зби́ша мече́мъ, и҆ спасо́хсѧ а҆́зъ є҆ди́нъ и҆ прїидо́хъ возвѣсти́ти тебѣ̀.

І, калі ён яшчэ гаварыў, прыбыў іншы і сказаў: «Агонь Божы сышоў з неба і папаліў авечак і паслугачоў, і я адзін ацалеў, каб паведаміць табе».

Е҆щѐ семѹ̀ глаго́лющѹ, прїи́де и҆́нъ вѣ́стникъ и҆ речѐ ко їѡвѹ: ѻ҆́гнь спадѐ съ небесѐ и҆ пожжѐ ѻ҆́вцы и҆ па҄стыри поѧдѐ подо́бнѣ, спасо́хсѧ же а҆́зъ є҆ди́нъ и҆ прїидо́хъ возвѣсти́ти тебѣ̀.

Але калі і гэты яшчэ гаварыў, прыбыў іншы і сказаў: «Халдэі сабралі тры дружыны і напалі на вярблюдаў і пазабіралі іх, а паслугачоў пазабівалі мечам, і я адзін уцёк, каб паведаміць табе».

Е҆щѐ семѹ̀ глаго́лющѹ, прїи́де и҆́нъ вѣ́стникъ и҆ речѐ ко їѡвѹ: кѡ́нницы сотвори́ша нача҄лства трѝ и҆ ѡ҆крѹжи́ша велблю́ды и҆ плѣни́ша и҆̀хъ и҆ ѻ҆́троки и҆зби́ша мечьмѝ, спасо́хсѧ же а҆́зъ є҆ди́нъ и҆ прїидо́хъ возвѣсти́ти тебѣ̀.

Яшчэ гаварыў той, — а вось, іншы ўвайшоў і сказаў: «Калі твае сыны і дочкі елі і пілі віно ў доме першароднага брата свайго,

Е҆щѐ семѹ̀ глаго́лющѹ, и҆́нъ вѣ́стникъ прїи́де, глаго́лѧ їѡвѹ: сынѡ́мъ твои҄мъ и҆ дще́ремъ твои҄мъ ѩ҆дѹ́щымъ и҆ пїю́щымъ ѹ҆ бра́та своегѡ̀ старѣ́йшагѡ,

раптам паднялася страшэнная бура з боку пустыні і зрушыла чатыры вуглы дома; упаўшы, ён задушыў дзяцей тваіх, і яны памерлі, і ўцёк я адзін, каб паведаміць табе».

внеза́пѹ вѣ́тръ вели́къ на́йде ѿ пѹсты́ни и҆ коснѹ́сѧ четы́ремъ ѹ҆глѡ́мъ хра́мины, и҆ падѐ хра́мина на дѣ́ти твоѧ҄, и҆ сконча́шасѧ: спасо́хсѧ же а҆́зъ є҆ди́нъ и҆ прїидо́хъ возвѣсти́ти тебѣ̀.

Тады Ёў устаў, і раздзёр адзенне сваё, і, агаліўшы галаву і ўпаўшы на зямлю, пакланіўся

Та́кѡ (ѹ҆слы́шавъ) їѡвъ, воста́въ растерза̀ ри҄зы своѧ҄ и҆ ѡ҆стрижѐ власы̀ главы̀ своеѧ̀, (и҆ посы́па пе́рстїю главѹ̀ свою̀,) и҆ па́дъ на зе́млю, поклони́сѧ (гд҇еви)

і сказаў: «Голы выйшаў я з улоння маці маёй і голы туды вярнуся. Госпад даў, Госпад забраў; як Госпаду падабалася, так і сталася: хай будзе імя Госпада дабраславёным».

и҆ речѐ: са́мъ на́гъ и҆зыдо́хъ ѿ чре́ва ма́тере моеѧ̀, на́гъ и҆ ѿидѹ̀ та́мѡ: гд҇ь дадѐ, гд҇ь ѿѧ́тъ: ѩ҆́кѡ гд҇еви и҆зво́лисѧ, та́кѡ бы́сть: бѹ́ди и҆́мѧ гд҇не блг҇ве́но (во вѣ́ки).

І ва ўсім гэтым не зграшыў Ёў вуснамі сваімі, і нічога неразважнага супраць Бога не прамовіў.

Во всѣ́хъ си́хъ приключи́вшихсѧ є҆мѹ̀ ничто́же согрѣшѝ їѡвъ пред̾ гд҇емъ, (нижѐ ѹ҆стна́ма свои́ма,) и҆ не дадѐ безѹ́мїѧ бг҃ѹ.

« 10 глава 2 глава »