Абакука 1 глава

Кніга Абакука
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Прароцтва, якое ўбачыў прарок Абакук.

Видѣ́нїе, є҆́же ви́дѣ а҆ввакѹ́мъ про҇ро́къ.

Дакуль, Госпадзе, буду прызываць Цябе, і Ты не чуеш? Буду лямантаваць Табе аб гвалце, і Ты не збаўляеш?

Доко́лѣ, гд҇и, воззовѹ̀, и҆ не ѹ҆слы́шиши; возопїю̀ къ тебѣ̀ ѡ҆би́димь, и҆ не и҆зба́виши;

Чаму Ты даеш мне бачыць несправядлівасць і глядзіш на крыўду? І рабунак, і гвалт у мяне на вачах, і паўстае звадка, і нараджаецца сварка.

Вскѹ́ю мнѣ̀ показа́лъ є҆сѝ трѹды̀ и҆ бѡлѣ́зни, смотри́ти стра́сть и҆ нече́стїе; проти́вѹ мнѣ̀ бы́сть сѹ́дъ, и҆ сѹдїѧ̀ взе́млетъ.

Дзеля таго закон страчвае сваю моц, і суд не даходзіць да канца, бо бязбожнік крыўдзіць справядлівага, таму прысуд становіцца крывадушны.

Сегѡ̀ ра́ди разори́сѧ зако́нъ, и҆ не произво́дитсѧ въ соверше́нїе сѹ́дъ: ѩ҆́кѡ нечести́вый преѡби́дитъ првднаго, сегѡ̀ ра́ди и҆зы́детъ сѹ́дъ развраще́нъ.

«Глядзіце вы, хто пагарджае, дзівіцеся ды адыдзіцеся, бо Я ў дні вашы выконваю тое, ува што ніхто не паверыць, калі б вам хтосьці аб ім гаварыў.

Ви́дите, презо́рливїи, и҆ смотри́те, и҆ чѹди́тесѧ чѹдесє́мъ и҆ и҆зче́зните: поне́же дѣ́ло а҆́зъ дѣ́лаю во дне́хъ ва́шихъ, є҆мѹ́же не и҆́мате вѣ́ровати, а҆́ще кто̀ и҆сповѣ́сть ва́мъ.

Бо Я, вось, падыму халдэяў, народ дзікі і нахабны, які жыве на вялікіх абшарах зямлі, каб захапіў ён палаткі не свае.

Занѐ, сѐ, а҆́зъ возставлѧ́ю халдє́и, ѩ҆зы́къ го́рькїй и҆ бо́рзый, ходѧ́щїй по широта́мъ землѝ, є҆́же наслѣ́дити селє́нїѧ не своѧ҄:

Жудасны і страшны ён; ад яго самога паходзіць яго суд і яго ўлада.

стра́шенъ и҆ ѩ҆вле́нъ є҆́сть, ѿ негѡ̀ сѹ́дъ є҆гѡ̀ бѹ́детъ, и҆ взѧ́тїе є҆гѡ̀ ѿ негѡ̀ и҆зы́детъ:

Жвавейшыя за пантэру коні яго і дзічэйшыя за пустынных ваўкоў; і разбягаюцца вершнікі яго: бо і коннікі яго здалёку прыйдуць, прыляцяць, быццам арол, што кідаецца на жыраванне.

и҆ и҆зско́чатъ па́че ры́сей ко́ни є҆гѡ̀ и҆ быстрѣ́е волкѡ́въ а҆раві́йскихъ, и҆ поѣ́дѹтъ кѡ́нницы є҆гѡ̀ и҆ ѹ҆стремѧ́тсѧ и҆здале́ча и҆ полетѧ́тъ а҆́ки ѻ҆ре́лъ гото́въ на ѩ҆́дь.

Усе яны прыйдуць, каб учыніць гвалт, ва ўсіх іх твары, быццам палаючы вецер; і збяруць яны палонных, як пясок.

Сконча́нїе на нечести҄выѧ прїи́детъ, сопротивлѧ́ющыѧсѧ ли́цамъ и҆́хъ проти́вѹ, и҆ собере́тъ ѩ҆́кѡ песо́къ плѣ́нники.

І ён будзе здзекавацца з цароў, з валадароў будзе насміхацца; яму кожная крэпасць — гульня, і ён насыпле вал і здабудзе яе.

И҆ то́й над̾ царьмѝ посмѣе́тсѧ, и҆ мѹчи́телїе и҆гра́нїе є҆гѡ̀, и҆ то́й над̾ всѧ́кою твердѣ́лїю порѹга́етсѧ, и҆ ѡ҆бложи́тъ ва́лъ, и҆ воз̾ѡблада́етъ є҆́ю.

Тады далей ён пойдзе, быццам вецер праляціць; і сілу сваю назаве богам сваім».

Тогда̀ премѣни́тъ дѹ́хъ и҆ пре́йдетъ и҆ помо́литсѧ: сїѧ̀ крѣ́пость бг҃ѹ моемѹ̀.

Ці ж не Ты спрадвеку, Госпадзе, Божа мой, Святы мой, Які не памрэш? Госпадзе, Ты на суд прызначыў яго; Скала мая, Ты на пакаранне паставіў яго.

Нѣ́си ли ты̀ и҆сконѝ, гд҇и бж҃е, ст҃ы́й мо́й; и҆ не ѹ҆́мремъ. Гд҇и, на сѹ́дъ ѹ҆чини́лъ є҆сѝ є҆го̀, и҆ созда́ мѧ ѡ҆блича́ти наказа́нїе є҆гѡ̀.

Чыстыя вочы Твае, каб не глядзець на ліхоту; і на несправядлівасць не зможаш Ты глядзець. Чаму Ты глядзіш на ліхотнікаў і маўчыш, калі бязбожнік праглынае справядлівейшага за сябе?

Чи́сто ѻ҆́ко є҆́же не ви́дѣти ѕла̀ и҆ взира́ти на трѹды̀ болѣ́знєнныѧ: вскѹ́ю призира́еши на презѡ́рливыѧ; премолчава́еши, є҆гда̀ пожира́етъ нечести́вый првднаго;

Ты стварыў людзей, як рыбу марскую, як паўзуна, што не мае кіраўніка над сабою.

и҆ сотвори́ши человѣ́ки ѩ҆́кѡ ры҄бы мѡрскі́ѧ и҆ ѩ҆́кѡ га́ды не и҆мѹ́щыѧ старѣ́йшины.

Усіх ён ловіць вудаю, цягне іх нератам сваім і збірае ў сетку сваю; з гэтага цешыцца і скача ў радасці.

Сконча́нїе ѹ҆́дою восхи́ти и҆ привлечѐ є҆го̀ мре́жею и҆ собра̀ є҆го̀ сѣтьмѝ свои́ми: сегѡ̀ ра́ди возвесели́тсѧ и҆ возра́дѹетсѧ се́рдце є҆гѡ̀:

Дзеля таго ахвяру ўскладае нерату свайму і прыносіць ахвяру сетцы сваёй, бо дзеля іх здабыў ён багатую здабычу і тлустая страва яго.

сегѡ̀ ра́ди пожре́тъ мре́жи свое́й и҆ покади́тъ сѣ́ть свою̀, ѩ҆́кѡ тѣ́ми разблажѝ ча́сть свою̀ и҆ пи҄щи своѧ҄ и҆збра҄нныѧ:

Такім чынам, няўжо мае ён заўсёды выцягваць меч свой, каб забіваць людзей без літасці?

сегѡ̀ ра́ди простре́тъ мре́жѹ свою̀ и҆ пр҇нѡ и҆збива́ти ѩ҆зы́кѡвъ не пощади́тъ.

« 3 глава 2 глава »