Юды 1 глава

Ліст Юды
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Юда, слуга Ісуса Хрыста, брат Якуба, пакліканым, асвечаным Богам Айцом і захаваным Ісусам Хрыстом:

Ї҆ѹ́да, ї҆и҃са хр҇та̀ ра́бъ, бра́тъ же ї҆а́кѡва, сѹ́щымъ ѡ҆ бз҃ѣ ѻ҆ц҃ѣ̀ ѡ҆свѧщє́ннымъ, ї҆и҃съ хр҇то́мъ соблюдє́ннымъ зва҄ннымъ:

хай памножыцца вам міласэрнасць, і супакой, і любоў.

мл҇ть ва́мъ и҆ ми́ръ и҆ любы̀ да ѹ҆мно́житсѧ.

Улюбёныя, прыкладаючы ўсю стараннасць, каб напісаць вам пра супольнае наша збаўленне, я палічыў неабходным напісаць вам, каб заахвоціць змагацца за веру, аднойчы перададзеную святым.

Возлю́бленнїи, всѧ́ко тща́нїе творѧ̀ писа́ти ва́мъ ѡ҆ ѻ҆́бщемъ сп҇нїи ва́шемъ, нѹ́ждѹ воз̾имѣ́хъ писа́ти ва́мъ, молѧ̀ подвиза́тисѧ ѡ҆ преда́ннѣй вѣ́рѣ ст҃ы҄мъ є҆ди́ною.

Пракраліся бо да вас нейкія людзі, якія здаўна прызначаны на гэтае асуджэнне, бязбожныя, каторыя ласку Бога нашага пераварочваюць на распусту і выракаюцца адзінага Валадара Бога і Госпада нашага Ісуса Хрыста.

Привнидо́ша бо нѣ́цыи человѣ́цы, дре́вле пред̾ѹста́вленнїи на сїѐ ѡ҆сѹжде́нїе, нечести́вїи, бг҃а на́шегѡ блгдть прелага́ющїи въ скве́рнѹ, и҆ є҆ди́нагѡ влдки бг҃а и҆ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ ѿмета́ющїисѧ.

Хачу вам прыпомніць, хоць вы ўсё ведаеце, што Госпад найперш вызваліў народ з зямлі Егіпецкай, а пасля выгубіў тых, што не верылі;

Воспомѧнѹ́ти же ва́мъ хощѹ̀, вѣ́дѹщымъ и҆ ва́мъ є҆ди́ною сїѐ, ѩ҆́кѡ гд҇ь лю́ди ѿ землѝ є҆гѵ́петскїѧ сп҃сѐ, послѣдѝ невѣ́ровавшыѧ погѹбѝ:

анёлаў жа, што не збераглі сваёй дастойнасці, але пакінулі сваё жыллё, звязаных вечнымі путамі, затрымаў у цемрадзі да вялікага суднага дня.

а҆́ггелы же не соблю́дшыѧ своегѡ̀ нача́лства, но ѡ҆ста́вльшыѧ своѐ жили́ще, на сѹ́дъ вели́кагѡ днѐ ѹ҆́зами вѣ́чными под̾ мра́комъ соблюдѐ.

Таксама Садом, і Гамора, і суседнія гарады, што падобным чынам аддаваліся распусце і пайшлі за чужым целам, сталіся прыкладам, церпячы кару вечнага агню.

ѩ҆́коже содо́ма и҆ гомо́рра и҆ ѡ҆кре́стнїи и҆́хъ гра́ды, подо́бнымъ и҆̀мъ ѡ҆́бразомъ преблѹди́вше и҆ ходи́вше в̾слѣ́дъ пло́ти и҆ны́ѧ, предлежа́тъ въ показа́нїе, ѻ҆гнѧ̀ вѣ́чнагѡ сѹ́дъ под̾е́мше,

Падобна будзе і тым легкадумным, што паганяць цела, зневажаюць улады ды блюзняць супраць вышэйшых.

та́кожде ѹ҆̀бо и҆ сі́и, сѡ́нїѧ ви́дѧще, пло́ть ѹ҆́бѡ сквернѧ́тъ, госпо́дства же ѿмета́ютсѧ, сла́вы же хѹ́лѧще (не трепе́щѹтъ).

Калі арханёл Міхал гаварыў з д’яблам, спрачаючыся пра цела Майсея, не адважыўся кінуць блюзнячага асуджэння, але сказаў: «Хай Госпад табе забароніць».

Мїхаи́лъ же а҆рха́гг҃лъ, є҆гда̀ со дїа́воломъ разсѹжда́ѧ {препира́ѧсѧ} глаго́лаше ѡ҆ мѡѷсе́овѣ тѣлесѝ, не смѣ́ѧше сѹда̀ навестѝ хѹ́лна, но речѐ: да запрети́тъ тебѣ̀ гд҇ь.

Гэтыя ж блюзняць на тое, чаго не ведаюць, а што па прыродзе ведаюць, як неразумныя жывёліны, гэтым самі сябе знішчаюць.

Сі́и же, є҆ли҄ка ѹ҆́бѡ не вѣ́дѧтъ, хѹ́лѧтъ: є҆ли҄ка же по є҆стествѹ̀ ѩ҆́кѡ безсловє́снаѧ живѡ́тнаѧ вѣ́дѧтъ, въ си́хъ сквернѧ́тсѧ {растлѣва́ютсѧ}.

Гора ім, бо пайшлі яны дарогай Каіна, і паддаліся ашуканству за плату, як Балаам, і ў бунце, як Корэ, загінулі.

(За҄ 78.) Го́ре и҆́мъ, ѩ҆́кѡ въ пѹ́ть ка́їновъ поидо́ша, и҆ въ ле́сть вала́амовы мзды̀ ѹ҆стреми́шасѧ, и҆ въ пререка́нїи корре́овѣ погибо́ша.

Яны — прыхаваная небяспека на вашых агапах, што банкетуюць у вас без страху і пасвяць саміх сябе; воблакі без вады, што ветрам гоняцца, дрэвы асеннія бясплодныя, двойчы мёртвыя, выкарчаваныя,

Сі́и сѹ́ть въ любва́хъ ва́шихъ скверни́тєли, съ ва́ми ѩ҆дѹ́ще, без̾ боѧ́зни себѐ пасѹ́ще: ѡ҆́блацы безво́дни, ѿ вѣ҄тръ преноси́ми: древеса̀ є҆сє́нна, безплѡ́дна, два́жды ѹ҆мє́рша, и҆скоренє́на:

раз’юшаныя віры марскія, што пеняцца сваёю брыдотаю, блукаючыя зоркі, для якіх бясконцасць цемрадзі навек захавана.

вѡ́лны свирѣ́пыѧ мо́рѧ, воспѣнѧ́ющѧ своѧ҄ стыдѣ҄нїѧ: ѕвѣ́зды пре́лєстныѧ, и҆̀мже мра́къ тмы̀ во вѣ́ки блюде́тсѧ.

Вось жа, пра іх праракаваў Гэнох, сёмы па Адаме, кажучы: «Вось ідзе Госпад з мноствам Сваіх святых,

Про҇ро́чествова же и҆ ѡ҆ си́хъ седмы́й ѿ а҆да́ма є҆нѡ́хъ, глаго́лѧ: сѐ прїи́детъ гд҇ь во тма́хъ ст҃ы́хъ а҆́гг҃лъ свои́хъ,

каб учыніць суд над усімі ды выкрыць кожную душу ва ўсіх яе нягодных учынках, у якіх яны чынілі бязбожнасць, і ва ўсіх ліхіх словах супраць Яго, якія яны, бязбожныя грэшнікі, прамаўлялі».

сотвори́ти сѹ́дъ ѡ҆ всѣ́хъ и҆ и҆з̾ѡбличи́ти всѣ́хъ нечести́выхъ ѡ҆ всѣ́хъ дѣлѣ́хъ нече́стїѧ и҆́хъ, и҆́миже нече́ствоваша, и҆ ѡ҆ всѣ́хъ же́стокихъ словесѣ́хъ и҆́хъ, ѩ҆́же глаго́лаша на́нь грѣ҄шницы нечести́вїи.

Яны наракальнікі нездаволеныя ды жывуць згодна сваёй пажадлівасці, і вусны іх гавораць напышліва, і дзеля карысці бываюць ліслівыя да людзей.

Сі́и сѹ́ть ропотницы̀, ѹ҆кори́тєли, (ча́сть поро́чна,) въ по́хотехъ свои́хъ ходѧ́ще нече́стїемъ и҆ законопрестѹпле́нїемъ: и҆ ѹ҆ста̀ и҆́хъ глаго́лютъ прегѡ́рдаѧ: чѹдѧ́щесѧ ли́цамъ по́льзы ра́ди.

Вы ж, улюбёныя, майце ў памяці словы, сказаныя Апосталамі Госпада нашага Ісуса Хрыста,

Вы́ же, возлю́бленнїи, помина́йте глаго́лы преждеречє́нныѧ ѿ а҆п҇лъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀:

якія казалі вам: «У апошні час аб’явяцца насмешнікі, якія будуць жыць паводле бязбожнай пажадлівасці сваёй».

занѐ глаго́лахѹ ва́мъ, ѩ҆́кѡ въ послѣ́днее вре́мѧ бѹ́дѹтъ рѹга́тєли, по свои́хъ по́хотехъ ходѧ́ще и҆ нече́стїихъ.

Гэта тыя, што самі сябе адлучаюць, душэўныя; яны не маюць Духа.

Сі́и сѹ́ть ѿдѣлѧ́юще себѐ (ѿ є҆ди́ности вѣ́ры, и҆ сѹ́ть) тѣле́сни {дѹше́вни}, дѹ́ха не и҆мѹ́ще.

Вы ж, улюбёныя, грунтуючыся на найсвяцейшай веры вашай, молячыся ў Духу Святым,

Вы́ же, возлю́бленнїи, ст҃о́ю ва́шею вѣ́рою назида́юще себѐ, дх҃омъ ст҃ы́мъ молѧ́щесѧ,

у любові Божай захоўвайце саміх сябе, чакаючы міласэрнасці Госпада нашага Ісуса Хрыста на жыццё вечнае.

са́ми себѐ въ любвѝ бж҃їей соблю́дайте, ждѹ́ще мл҇ти гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, въ жи́знь вѣ́чнѹю.

І да адных будзьце міласэрнымі, разважаючы,

И҆ ѻ҆́вѣхъ ѹ҆́бѡ ми́лѹйте разсѹжда́юще,

а іншых ратуйце страхам, выхопліваючы з агню, брыдзячыся нават адзеннем, апаганеным целам.

ѻ҆́вѣхъ же стра́хомъ спаса́йте, ѿ ѻ҆гнѧ̀ восхища́юще: ѡ҆блича́йте же съ боѧ́знїю, ненави́дѧще и҆ ѩ҆́же ѿ пло́ти ѡ҆скверне́нѹю ри́зѹ.

А Таму, Хто можа ўсцерагчы вас ад падзення і паставіць беззаганнымі і ў радасці на віду Сваёй славы,

Могѹ́щемѹ же сохрани́ти вы̀ без̾ грѣха̀ и҆ без̾ скве́рны и҆ поста́вити пред̾ сла́вою свое́ю непоро́чныхъ въ ра́дости,

адзінаму мудраму Богу, Збаўцы нашаму, праз Ісуса Хрыста, Госпада нашага, — слава, веліч, моц ды ўлада перад усімі вякамі, і цяпер, і на ўсе вякі. Амін.

є҆ди́номѹ премдромѹ бг҃ѹ и҆ сп҃сѹ на́шемѹ, ї҆и҃сомъ хр҇то́мъ гд҇емъ на́шимъ, сла́ва и҆ вели́чїе, держа́ва и҆ вла́сть, пре́жде всегѡ̀ вѣ́ка, и҆ нн҃ѣ, и҆ во всѧ҄ вѣ́ки. А҆ми́нь.

« 1 глава 1 глава »