Ёэля 1 глава

Кніга Ёэля
Пераклад Чарняўскага 2017 → Синодальный перевод (СВ)

Слова Госпада, якое было да Ёэля, сына Патуэля:

Слово Господа, которое было к Иоилю, сыну Вафуила:

«Слухайце гэта, старэйшыя, і настаўце вушы, усе жыхары зямлі! Ці было гэткае ў дні вашы або ў дні вашых бацькоў?

«Слушайте это, старцы, и внимайте, все жители земли этой! Бывало ли такое в дни ваши или в дни отцов ваших?

Раскажыце аб гэтым сынам вашым, а сыны вашыя сваім сынам, а сыны іх — наступным пакаленням.

Передайте об этом детям вашим, а дети ваши пусть скажут своим детям, а их дети — следующему роду:

Што засталося пасля вусеняў — з’ела саранча, што засталося пасля саранчы — з’елі чэрві, а што засталося пасля чарвей — з’елі жукі.

оставшееся от гусеницы ела саранча, оставшееся от саранчи ели черви, а оставшееся от червей доели жуки.

Прабудзіцеся, п’яніцы, і плачце! Наракайце ўсе, якія п’яце віно, дзеля маладога віна, бо знікла яно з вуснаў вашых!

Пробудитесь, пьяницы, и плачьте и рыдайте все, пьющие вино, о виноградном соке, ибо он отнят от уст ваших!

Бо нахлынуў на зямлю маю народ, моцны і шматлікі; зубы яго, як зубы ў льва, і сківіцы львіцы ў яго.

Ибо пришел на землю Мою народ сильный и бесчисленный; зубы у него — зубы львиные, и челюсти у него — как у львицы.

Спустошыў ён вінаграднік мой, а фігавае дрэва маё на кавалкі паламаў; абдзёр яго дашчэнту і пакінуў, так што толькі галіны яго бялеюць.

Опустошил он виноградную лозу Мою и смоковницу Мою обломал, ободрал ее догола и бросил; сделались белыми ветви ее».

Галасі, як дзяўчына, адзетая ў зрэбніцу, дзеля мужа маладосці сваёй.

Рыдай, как молодая жена, препоясавшись вретищем, о муже юности своей!

Знікла ахвяра хлебная і вадкая з дома Госпада; плачуць святары, слугі Госпадавы.

Прекратилось хлебное приношение и возлияние в доме Господнем; плачут священники, служители Господни.

Спустошана краіна, сумуе зямля, бо знішчана збожжа; сапсаваўся вінаградны сок, звяла аліўкавае дрэва.

Опустошено поле, сетует земля; ибо истреблен хлеб, высох виноградный сок, завяла маслина.

Засаромцеся, земляробы, галасіце, вінаградары, дзеля пшаніцы і ячменю, бо прапала жніво на полі.

Краснейте от стыда, земледельцы, рыдайте, виноградари, о пшенице и ячмене, потому что погибла жатва в поле,

Засохла вінаградная лаза, ды звяла дрэва фігавае, дрэва гранату, і пальма, і яблыня, і ўсе дрэвы на полі павысыхалі; бо змарнела радасць паміж сыноў чалавечых.

засохла виноградная лоза и смоковница завяла; гранатовое дерево, пальма и яблоня — все деревья в поле посохли; потому и веселье у сынов человеческих исчезло.

Перапаяшыцеся ды плачце, святары, галасіце, слугі ахвярніка. Увайдзіце, апраніцеся ў зрэбніцу, слугі Бога майго, бо знікла з дома Бога вашага ахвяра хлебная і вадкая.

Препояшьтесь вретищем и плачьте, священники! Рыдайте, служители алтаря! Войдите, ночуйте во вретищах, служители Бога моего! Ибо не стало в доме Бога вашего хлебного приношения и возлияния.

Прызначце пост святы, склічце сход, збярыце старэйшых, усіх жыхароў зямлі ў дом Госпада, Бога вашага, і ўсклікайце да Госпада:

Назначьте пост, объявите торжественное собрание, созовите старцев и всех жителей страны этой в дом Господа, Бога вашего, и взывайте к Господу.

“О гэты дзень!”» Бо блізкі ўжо дзень Госпадаў, і прыйдзе ён, як спусташэнне ад Усемагутнага.

О, какой день! Ибо день Господень близок, как опустошение от Всемогущего придет он.

Ці ж на вачах нашых не зніклі харчы, а з дома Бога нашага — радасць і весялосць?

Не пред нашими ли глазами отнимается пища, от дома Бога нашего — веселье и радость?

Пагнілі зярняты пад сваімі скібамі; развалены гумны, разбураны свірны, бо высахла збожжа.

Истлели зерна под глыбами своими, опустели житницы, разрушены кладовые, ибо не стало хлеба.

Што ж так сумна мыкае жывёла, бо не маюць яны пашы? Нават чароды авечак прападаюць.

Как стонет скот! Уныло ходят стада волов, ибо нет для них пажити; томятся и стада овец.

Да Цябе, Госпадзе, клічу, бо агонь паеў пашу пустыні і полымя спаліла ўсе дрэвы палявыя.

К Тебе, Господи, взываю! Ибо огонь пожрал злачные пастбища пустыни и пламя попалило все деревья в поле.

Нават звяры палявыя ўздыхаюць да Цябе, бо павысыхалі крыніцы водаў ды агонь паглынуў стэпавыя пашы.

Даже и животные на поле взывают к Тебе, потому что иссохли потоки вод и огонь истребил пастбища пустыни.

« 14 глава 2 глава »