2 Самуэля 1 глава

Другая кніга Самуэля
Пераклад Чарняўскага 2017 → Новый русский перевод

Сталася ж па смерці Саўла, што Давід вярнуўся па перамозе над Амалекам і спыніўся на два дні ў Сікэлазе.

После смерти Саула Давид вернулся, победив амаликитян, и пробыл в Циклаге два дня.

А на трэці дзень з’явіўся нейкі чалавек з лагера Саўла ў падзёртым адзенні і з пасыпанай пылам галавой; і ён, калі падышоў да Давіда, упаў на твар свой і пакланіўся да зямлі.

На третий день из лагеря Саула пришёл человек в разорванной одежде, с пылью на голове. Придя к Давиду, он поклонился ему до земли.

І Давід запытаўся ў яго: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён адказаў яму: «Я ўцёк з лагера ізраэльскага».

— Откуда ты пришёл? — спросил его Давид. — Я спасся из лагеря израильтян — ответил он.

І сказаў яму Давід: «Што ж сталася? Скажы мне». Ён кажа: «Людзі паўцякалі з месца бою, і многія з народа, упаўшы, загінулі; таксама Саўл і сын яго Ёнатан загінулі».

— Что случилось? — спросил Давид. — Расскажи мне. Человек сказал: — Народ бежал с поля боя. Многие пали и умерли. Саул и его сын Ионафан мертвы.

І спытаўся Давід у юнака, які яму расказваў: «Адкуль ты ведаеш, што памёр Саўл і сын яго, Ёнатан?»

Давид сказал юноше, который принес ему это известие: — Откуда ты знаешь, что Саул и его сын Ионафан мертвы?

І юнак, які прынёс яму гэтыя весткі, сказаў: «Я выпадкова ўзышоў на гару Гэльбоэ, і Саўл ляжаў на сваёй дзідзе. А ўжо коннікі і калясніцы даганялі яго,

— Я случайно оказался на горе Гильбоа, — сказал юноша, — и там был Саул, который опирался на свое копье, а колесницы и всадники приближались к нему.

і ён, аглянуўшыся і ўбачыўшы мяне, паклікаў мяне. Калі я яму адказаў: “Вось я”,

Обернувшись назад и увидев меня, он позвал меня, и я сказал: «Что мне сделать?»

ён спытаўся ў мяне: “Хто ты?” І я сказаў яму: “Я з амалекцаў”.

Он спросил меня: «Кто ты?» — «Амаликитянин», — ответил я.

І ён сказаў мне: “Падыдзі да мяне і забі мяне, бо туга смяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ўва мне”.

Тогда он сказал мне: «Подойди и убей меня! У меня агония, но я ещё жив».

І я, падышоўшы да яго, забіў яго; бо ведаў, што не зможа ён жыць па сваім падзенні. І ўзяў я вянец з галавы яго, і бранзалет з рукі яго, і прынёс іх сюды, да цябе, гаспадара майго».

Я подошел и убил его, потому что знал, что после своего поражения он не сможет жить. Я взял венец, который был у него на голове, и браслет с его руки и принес их сюда, к моему господину.

Давід, схапіўшыся за шаты свае, раздзёр іх, і ўсе людзі, якія былі з ім;

Тогда Давид и все, кто был с ним, разорвали на себе одежду.

і галасілі яны, і плакалі, і пасцілі аж да вечара дзеля Саўла, і дзеля Ёнатана, сына яго, і дзеля народа Госпада, і дзеля дому Ізраэля, бо яны загінулі ад меча.

Они рыдали, плакали и постились до вечера о Сауле, и о его сыне Ионафане, и о войске Господа, и о доме Израиля, потому что все они пали от меча.

І сказаў Давід юнаку, які аб гэтым паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын чалавека, прыбыльца з Амалека».

Давид сказал юноше, который принес ему известие: — Откуда ты? — Я сын чужеземца — амаликитянина, — ответил он.

І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку сваю, каб забіць намашчэнца Госпадава?»

Давид сказал ему: — Как же ты не побоялся поднять руку, чтобы погубить Господнего помазанника?

Дык Давід, паклікаўшы аднаго з юнакоў, загадаў: «Падыдзі і забі яго». І той ударыў яго, і ён памёр.

Давид позвал одного из своих людей и сказал ему: — Подойди и убей его! Тот убил его, и он умер.

І сказаў яму Давід: «Кроў твая — на галаву тваю; бо сказанае табою сведчыла супраць цябе, калі ты казаў: “Я забіў намашчэнца Госпадавага”».

А Давид сказал, повернувшись к амаликитянину: — Твоя кровь на твоей голове. Ты сам свидетельствовал против себя, когда сказал: «Я убил Господнего помазанника».

А Давід аплакваў Саўла і сына яго Ёнатана гэтым жалобным галашэннем,

Давид оплакивал Саула и его сына Ионафана этой горестной песней

і загадаў, каб навучылі сыноў Юды гімну луку, як і было запісана ў Кнізе Справядлівага, і сказаў ён:

и приказал научить жителей Иудеи этой «Песне лука» (она записана в «Книге Праведного»[1]):

«Слаўныя твае, Ізраэлю, загінулі на гарах тваіх, як жа маглі загінуць такія мужныя?!

«Слава твоя, о Израиль, сражена на твоих высотах. Как пали могучие!

Не расказвайце гэтага ў Геце і не абвяшчайце аб гэтым на вуліцах Аскалона, каб часам не ўзвесяліліся з-за гэтага дочкі філістынскія, каб не радаваліся дочкі неабрэзаных.

Не говорите об этом в Гате, не разглашайте на улицах Ашкелона, чтобы не радовались дочери филистимлян, чтобы не ликовали дочери необрезанных.

Горы Гэльбоэ! Хай не спадзе на вас ані раса, ані дождж і хай не будзе ў вас палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт мужных, шчыт Саўла, быццам не быў ён памазаны алеем.

О горы Гильбоа, да не будет вам ни росы, ни дождя, ни щедрых полей,[2] ведь там осквернен был щит могучих, щит Саула — не натираемый больше маслом.

Без крыві забітых, без тлушчу мужных лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.

От крови сраженных, от плоти могучих лук Ионафана не отворачивался, меч Саула не возвращался несыт.

Саўла і Ёнатана, што любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, смерць таксама не разлучыла іх, хутчэйшых за арлоў і дужэйшых за львоў.

Саул и Ионафан — столь любимы и чтимы при жизни, и в смерти не разлучились. Были они быстрее орлов, львов сильнее.

Дочкі ізраэльскія, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у раскошныя пурпуровыя шаты, які даваў залатыя аздабленні для ўпрыгожвання вашага.

О, дочери Израиля, оплакивайте Саула, который одевал вас в роскошные алые наряды, который украшал ваши платья золотым убранством.

Як жа маглі загінуць у баі такія мужныя! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.

Как пали могучие в бою! Ионафан сражен на высотах твоих.

О, як шкадую цябе, брат мой Ёнатан: ты быў мне вельмі дарагі; любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.

Я скорблю по тебе, Ионафан, брат мой, ты был мне очень дорог. Твоя любовь была для меня прекрасна, прекраснее любви женщин.

Як палеглі героі і загінула зброя баявая!»

Как пали могучие! Погибло оружие брани!»

Примечания:

Новый русский перевод

18 [1] — Или: в Книге Яшар. Эта древняя книга, не вошедшая в состав Писания, не сохранилась до наших времен.

21 [2] — В евр. тексте это место неясно.

« 31 глава 2 глава »