Пераклад Чарняўскага 2017
1 На пачатку было Слова, і Слова было ў Бога, і Богам было Слова.
2 Яно было на пачатку ў Бога.
3 Усё праз Яго сталася, і без Яго не сталася нічога з таго, што сталася;
4 у Ім было жыццё, і жыццё было святлом людзей,
5 і святло ў цемры свеціць, і цемра не агарнула яго.
6 Быў чалавек, пасланы Богам, якому імя было Ян;
7 ён прыйшоў на сведчанне, каб прадставіць сведчанне аб Святле, каб усе паверылі праз яго.
8 Не быў ён святлом, але [прыйшоў,] каб прадставіць сведчанне аб Святле.
9 Было праўдзівае Святло, Якое асвятляе кожнага чалавека, што прыходзіць у свет.
10 Яно было ў свеце, і свет праз Яго стаўся, і свет Яго не пазнаў.
11 Прыйшло Яно да сваіх, і свае Яго не прынялі.
12 А тым, якія Яго прынялі, дало магутнасць стацца сынамі Божымі, тым, што вераць у імя Яго,
13 якія не з крыві, ані з жадання цела, ані з жадання мужа, але з Бога нарадзіліся.
14 І Слова сталася целам, і пасялілася між намі, і мы бачылі славу Яго, славу як Адзінароднага ад Айца, — поўнае ласкі і праўды.
15 Ян дае сведчанне аб Ім і заклікае, кажучы: «Гэта быў Той, пра Якога я сказаў: Які па мне мае прыйсці, перада мною стаў, бо перш за мяне быў».
16 І з паўнаты Яго ўсе мы ўзялі, і ласку за ласку;
17 бо закон быў дадзены праз Майсея, а ласка і праўда сталіся праз Ісуса Хрыста.
18 Бога ніхто ніколі не бачыў; Адзінародны Сын, Які ва ўлонні Айца, Ён Сам з’явіў.
19 І вось сведчанне Яна, калі юдэі з Ерузаліма паслалі да яго святароў і левітаў, каб у яго спыталіся: «Хто ты?»
20 І прызнаўся, і не запярэчыў; і прызнаўся: «Я не Хрыстос».
21 Дык пыталіся ў яго: «Дык што? Ты мо Ілля?» І кажа: «Не». «Дык ты прарок?» І адказвае: «Не».
22 Дык сказалі яны яму: «Хто ж ты, каб мы маглі даць адказ тым, што нас паслалі. Што ты кажаш сам пра сябе?»
23 Ён гаворыць: «Я — голас лямантуючага ў пустыні: “Рыхтуйце дарогу Госпаду”, як сказаў прарок Ісая».
24 А пасланцы былі з фарысеяў,
25 і сказалі яму: «Чаму тады хрысціш, калі ты не Хрыстос, не Ілля, ані прарок?»
26 Адказаў ім Ян, кажучы: «Я хрышчу вадою; але пасярод вас паўстаў Той, Каго вы не ведаеце,
27 Які па мне ідзе, але наперадзе мяне быў, Якому я не варты развязаць рамень пасталоў Яго».
28 Гэта адбылося ў Бэтаніі за Ярданам, дзе Ян хрысціў.
29 Назаўтра ўбачыў Ян Ісуса, што ішоў да яго, і гаворыць: «Вось, Ягня Божае, Той, Хто бярэ на Сябе грэх свету.
30 Гэта Той, пра Якога я сказаў: пасля мяне прыходзіць Чалавек, Які стаў перада мной, бо быў раней за мяне.
31 І я не ведаў Яго, але дзеля таго прыйшоў я, хрысцячы вадой, каб мог Ён аб’явіцца Ізраэлю».
32 І прадставіў Ян сведчанне, кажучы: «Бачыў я Духа, што сыходзіў з неба, як голуб, і Ён застаўся на Ім;
33 і я Яго не ведаў, але Той, Хто мяне паслаў хрысціць вадою, сказаў мне: “На Каго ўбачыш, што Дух сыходзіць і застаецца на Ім, гэта Той, Хто хрысціць Духам Святым”.
34 І гэта я сам бачыў і сведчу, што Ён — Сын Божы».
35 На другі дзень зноў стаяў Ян і два вучні яго,
36 і, зірнуўшы на Ісуса, Які праходзіў міма, Ян кажа: «Вось Ягня Божае».
37 Дык пачулі Яго два вучні, як ён гэта казаў, і пайшлі за Ісусам.
38 Ісус, павярнуўшыся і ўбачыўшы, што яны ідуць, кажа ім: «Што шукаеце?» Яны сказалі Яму: «Рабі, — што ў перакладзе значыць Настаўнік, — дзе жывеш?»
39 Кажа ім: «Ідзіце і ўбачыце». Дык пайшлі і ўбачылі, дзе жыў, і засталіся той дзень з Ім, а было блізу гадзіны дзясятай.
40 А адным з двух, што пачулі ад Яна і пайшлі за Ім, быў Андрэй, брат Сімона Пётры.
41 Ён знаходзіць перш брата свайго Сімона і кажа яму: «Знайшлі мы Месію», што значыць — Хрыста,
42 і прывёў яго да Ісуса. А Ісус, глянуўшы на яго, сказаў: «Ты Сімон, сын Ёны; будзеш называцца Кіфа, што значыць Пётра».
43 Назаўтра Ісус маніўся ісці ў Галілею ды знаходзіць Піліпа. І кажа яму Ісус: «Ідзі за Мною».
44 А Піліп быў з Бэтсайды, горада Андрэя і Пётры.
45 Піліп жа напаткаў Натанаэля і кажа яму: «Мы знайшлі Таго, аб Кім пісаў Майсей у законе і прарокі: Ісуса, Сына Язэпа з Назарэта».
46 І сказаў яму Натанаэль: «Ці можа быць што добрае з Назарэта?» Кажа яму Піліп: «Ідзі і паглядзі».
47 Убачыў Ісус, што Натанаэль ідзе да Яго, і кажа пра яго: «Вось праўдзівы ізраэлец, у якім няма хітрасці».
48 Натанаэль кажа Яму: «А скуль жа мяне ведаеш?» Адказваючы, сказаў яму Ісус: «Я бачыў цябе перш, чым пазваў цябе Піліп, калі ты быў пад фігавым дрэвам».
49 Адказаў яму Натанаэль: «Рабі, Ты — Сын Божы, Ты — Валадар Ізраэля!»
50 Адказаў яму Ісус і сказаў: «Таму, што Я табе сказаў: “Я цябе бачыў пад фігавым дрэвам”, паверыў ты? Болей за гэта ўбачыш».
51 І кажа яму: «Сапраўды, сапраўды кажу вам: убачыце неба адкрытае і анёлаў Божых, што ўзыходзяць і сыходзяць да Сына Чалавечага».
Комментарии Скоуфилда
1 «Слово» Греч. Логос (арамейское Мемра) — употребляется в «Таргумах», арамейском переводе В. З., как синоним слова «Бог». По-гречески слово «логос» имеет два значения:
1) мысль или понятие;
2) выражение или произнесение мысли.
Таким образом, это слово особо подходит для определения Христа: ведь —
1) в Нем воплотились все сокровища Божественной мудрости, вся совокупность Божественной «мысли» (1Кор 1:24; Еф 3:11; Кол 2:2−3); и
2) Он от вечности, но особенно — в воплощении Своем, является выражением («произнесением») Личности и «мысли» Божества (Ин 1:3−5, 9, 14−18; 14:9−11; Кол 2:9).
Бог выявляет Себя в Бытии, Личности и делах Христа.
17 Благодать. Краткое изложение:
1) Благодать есть «человеколюбие Спасителя нашего, Бога», спасающего «нас не по делам праведности, которые бы мы сотворили» (Тит 3:4−5). Поэтому она постоянно противостоит закону, по которому Бог требует праведности от человека, тогда как под благодатью Он дает человеку праведность (Рим 3:21−22; 8:4; Флп 3:9). Закон связан с Моисеем и делами, а благодать — со Христом и верой (Ин 1:17; Рим 10:4−10). Закон благословляет доброе, благодать спасает злое (Ис 19:5; Еф 2:1−9). Закон требует, чтобы благословения были заслужены, под благодатью же — они даются как дар (Втор 28:1−6; Еф 2:8; Рим 4:4−5).
2) В соответствии с Божиим промыслом благодать начинается со смертью и воскресением Иисуса Христа (Рим 3:24−26; 4:24−25). С наступлением периода благодати условием спасения не является больше послушание Моисееву закону, но — принятие или отвержение Христа; добрые дела становятся последствием и плодом спасения (Ин 1:12−13; 3:36; Мф 21:37; 22:42; Ин 15:22, 25; Евр 1:2; 1Ин 5:10−12). Непосредственным результатом этой проверки явилось отвержение Христа иудеями и распятие Его ими и язычниками (Деян 4:27). Предсказанным завершением этого испытания человека, находящегося под благодатью, является отступление церкви, ложно и формально исповедующей христианство (см. «Отступление», 2Тим 3:1−8, примеч.) и — как следствие этого — неизбежность апокалиптических судов.
3) Благодать проявляется двояким образом: в спасении грешников (Рим 3:24) и в жизни и служении спасенных (Рим 6:15−18; 2Пет 3:18, примеч.). Касательно шести других периодов (диспенсаций) см. — «Невинность», Быт 1:28; Совесть», Быт 3:23; , Человеческое правление», Быт 8:21; «Обетование», Быт 12:1; «Закон», Ис 19:8; «Царство», Еф 1:10.
18 Ср. Быт 32:30; Ис 24:10; 33:18; Суд 6:22; Откр 22:4. Ни один человек во плоти не видел Бога в Его непознаваемой сущности, в Его Триединстве, но Бога в образе Ангела, и еще более явно — воплотившимся в Иисусе Христе, людям дано было видеть (Быт 18:2, 22; Ин 14:8−9).