2 Самуэля 1 глава

Другая кніга Самуэля
Пераклад Чарняўскага 2017 → Синода́льный перево́д

Сталася ж па смерці Саўла, што Давід вярнуўся па перамозе над Амалекам і спыніўся на два дні ў Сікэлазе.

По сме́рти Сау́ла, когда́ Дави́д возврати́лся от пораже́ния Амаликитя́н и пробы́л в Секела́ге два дня,

А на трэці дзень з’явіўся нейкі чалавек з лагера Саўла ў падзёртым адзенні і з пасыпанай пылам галавой; і ён, калі падышоў да Давіда, упаў на твар свой і пакланіўся да зямлі.

вот, на тре́тий день прихо́дит челове́к из ста́на Сау́лова; оде́жда на нём разо́драна и прах на голове́ его́. Придя́ к Дави́ду, он пал на зе́млю и поклони́лся ему́.

І Давід запытаўся ў яго: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён адказаў яму: «Я ўцёк з лагера ізраэльскага».

И сказа́л ему́ Дави́д: отку́да ты пришёл? И сказа́л тот: я убежа́л из ста́на Изра́ильского.

І сказаў яму Давід: «Што ж сталася? Скажы мне». Ён кажа: «Людзі паўцякалі з месца бою, і многія з народа, упаўшы, загінулі; таксама Саўл і сын яго Ёнатан загінулі».

И сказа́л ему́ Дави́д: что произошло́? расскажи́ мне. И тот сказа́л: наро́д побежа́л со сраже́ния, и мно́жество из наро́да па́ло и у́мерло, и у́мерли и Сау́л и сын его́ Ионафа́н.

І спытаўся Давід у юнака, які яму расказваў: «Адкуль ты ведаеш, што памёр Саўл і сын яго, Ёнатан?»

И сказа́л Дави́д о́троку, расска́зывавшему ему́: как ты зна́ешь, что Сау́л и сын его́ Ионафа́н у́мерли?

І юнак, які прынёс яму гэтыя весткі, сказаў: «Я выпадкова ўзышоў на гару Гэльбоэ, і Саўл ляжаў на сваёй дзідзе. А ўжо коннікі і калясніцы даганялі яго,

И сказа́л о́трок, расска́зывавший ему́: я случа́йно пришёл на го́ру Гелву́йскую, и вот, Сау́л пал на своё копьё, колесни́цы же и вса́дники настига́ли его́.

і ён, аглянуўшыся і ўбачыўшы мяне, паклікаў мяне. Калі я яму адказаў: “Вось я”,

Тогда́ он огляну́лся наза́д и, уви́дев меня́, позва́л меня́.

ён спытаўся ў мяне: “Хто ты?” І я сказаў яму: “Я з амалекцаў”.

И я сказа́л: «вот я». Он сказа́л мне: «кто ты?» И я сказа́л ему́: «я — Амаликитя́нин».

І ён сказаў мне: “Падыдзі да мяне і забі мяне, бо туга смяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ўва мне”.

Тогда́ он сказа́л мне: «подойди́ ко мне и убе́й меня́, и́бо тоска́ сме́ртная объя́ла меня́, душа́ моя́ всё ещё во мне».

І я, падышоўшы да яго, забіў яго; бо ведаў, што не зможа ён жыць па сваім падзенні. І ўзяў я вянец з галавы яго, і бранзалет з рукі яго, і прынёс іх сюды, да цябе, гаспадара майго».

И я подошёл к нему́ и уби́л его́, и́бо знал, что он не бу́дет жив по́сле своего́ паде́ния; и взял я вене́ц, бы́вший на голове́ его́, и запя́стье, бы́вшее на руке́ его́, и принёс их к господи́ну моему́ сюда́.

Давід, схапіўшыся за шаты свае, раздзёр іх, і ўсе людзі, якія былі з ім;

Тогда́ схвати́л Дави́д оде́жды свои́ и разодра́л их, так же и все лю́ди, бы́вшие с ним,

і галасілі яны, і плакалі, і пасцілі аж да вечара дзеля Саўла, і дзеля Ёнатана, сына яго, і дзеля народа Госпада, і дзеля дому Ізраэля, бо яны загінулі ад меча.

и рыда́ли и пла́кали, и пости́лись до ве́чера о Сау́ле и о сы́не его́ Ионафа́не, и о наро́де Госпо́днем и о до́ме Изра́илевом, что па́ли они́ от меча́.

І сказаў Давід юнаку, які аб гэтым паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын чалавека, прыбыльца з Амалека».

И сказа́л Дави́д о́троку, расска́зывавшему ему́: отку́да ты? И сказа́л он: я — сын прише́льца Амаликитя́нина.

І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку сваю, каб забіць намашчэнца Госпадава?»

Тогда́ Дави́д сказа́л ему́: как не побоя́лся ты подня́ть ру́ку, что́бы уби́ть пома́занника Госпо́дня?

Дык Давід, паклікаўшы аднаго з юнакоў, загадаў: «Падыдзі і забі яго». І той ударыў яго, і ён памёр.

И призва́л Дави́д одного́ из о́троков и сказа́л ему́: подойди́, убе́й его́.

І сказаў яму Давід: «Кроў твая — на галаву тваю; бо сказанае табою сведчыла супраць цябе, калі ты казаў: “Я забіў намашчэнца Госпадавага”».

И тот уби́л его́, и он у́мер. И сказа́л к нему́ Дави́д: кровь твоя́ на голове́ твое́й, и́бо твои́ уста́ свиде́тельствовали на тебя́, когда́ ты говори́л: «я уби́л пома́занника Госпо́дня».

А Давід аплакваў Саўла і сына яго Ёнатана гэтым жалобным галашэннем,

И опла́кал Дави́д Сау́ла и сы́на его́ Ионафа́на се́ю плаче́вною пе́снью,

і загадаў, каб навучылі сыноў Юды гімну луку, як і было запісана ў Кнізе Справядлівага, і сказаў ён:

и повеле́л научи́ть сыно́в Иу́диных лу́ку, как напи́сано в кни́ге Пра́ведного, и сказа́л:

«Слаўныя твае, Ізраэлю, загінулі на гарах тваіх, як жа маглі загінуць такія мужныя?!

краса́ твоя́, о Изра́иль, поражена́ на высо́тах твои́х! как па́ли си́льные!

Не расказвайце гэтага ў Геце і не абвяшчайце аб гэтым на вуліцах Аскалона, каб часам не ўзвесяліліся з-за гэтага дочкі філістынскія, каб не радаваліся дочкі неабрэзаных.

Не расска́зывайте в Ге́фе, не возвеща́йте на у́лицах Аскало́на, что́бы не ра́довались до́чери Филисти́млян, что́бы не торжествова́ли до́чери необре́занных.

Горы Гэльбоэ! Хай не спадзе на вас ані раса, ані дождж і хай не будзе ў вас палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт мужных, шчыт Саўла, быццам не быў ён памазаны алеем.

Го́ры Гелву́йские! да не сойдёт ни роса́, ни дождь на вас, и да не бу́дет на вас поле́й с плода́ми, и́бо там пове́ржен щит си́льных, щит Сау́ла, как бы не́ был он пома́зан еле́ем.

Без крыві забітых, без тлушчу мужных лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.

Без кро́ви ра́неных, без ту́ка си́льных лук Ионафа́на не возвраща́лся наза́д, и меч Сау́ла не возвраща́лся да́ром.

Саўла і Ёнатана, што любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, смерць таксама не разлучыла іх, хутчэйшых за арлоў і дужэйшых за львоў.

Сау́л и Ионафа́н, любе́зные и согла́сные в жи́зни свое́й, не разлучи́лись и в сме́рти свое́й; быстре́е орло́в, сильне́е львов они́ бы́ли.

Дочкі ізраэльскія, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у раскошныя пурпуровыя шаты, які даваў залатыя аздабленні для ўпрыгожвання вашага.

До́чери Изра́ильские! пла́чьте о Сау́ле, кото́рый одева́л вас в багряни́цу с украше́ниями и доставля́л на оде́жды ва́ши золоты́е убо́ры.

Як жа маглі загінуць у баі такія мужныя! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.

Как па́ли си́льные на бра́ни! Сражён Ионафа́н на высо́тах твои́х.

О, як шкадую цябе, брат мой Ёнатан: ты быў мне вельмі дарагі; любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.

Скорблю́ о тебе́, брат мой Ионафа́н; ты был о́чень до́рог для меня́; любо́вь твоя́ была́ для меня́ превы́ше любви́ же́нской.

Як палеглі героі і загінула зброя баявая!»

Как па́ли си́льные, поги́бло ору́жие бра́нное!

« 31 глава 2 глава »