Ламентацыі 1 глава

Ламентацыі Ярэміі
Пераклад Чарняўскага 2017 → Cовременный перевод WBTC

О, як сумуе адзінокі горад, калісь такі людны, стаўся ён быццам удавою, валадар народаў; князь над правінцыямі, апынуўся ён пад данінаю.

Иерусалим покинутая лежит. Город, когда-то такой многолюдный! Великой среди городов она была. Но стала теперь, как вдова, которая царицей областей была, а нынче сделалась рабыней.

Горка ён плача ўсю ноч, і слёзы яго на шчаках яго, няма каму яго суцешыць з усіх прыяцеляў яго: усе сябры яго адвярнуліся ад яго, сталіся яму ворагамі.

Горько плачет она по ночам, слезы её текут по щекам, но некому её утешить. Многие народы её друзьями были. Но все они в сей час ей изменили. Друзья все отвернулись от неё и сделались её врагами.

Пайшоў на выгнанне Юда з прычыны прыцяснення і вялікай няволі; жыве ён між народамі, не знаходзіць супакою, усе пераследнікі яго ловяць яго сярод прыцясненняў.

Иудея много страдала и в плен была взята. Живёт Иудея сейчас среди других народов, но покоя она не нашла. Все, кто преследовал её, в тесных местах её настигали.

Дарогі Сіёна пустуюць, бо няма нікога, хто б пайшоў на святы; усе брамы яго панішчаны, войкаюць святары ў смутку, дзяўчаты яго зняважаны, і сам ён горыччу прыгнечаны.

Печальны дороги в Сион. Никто на праздник туда не идёт. Все ворота Сиона разрушены, стонут священники её. Девушек Сиона увели, и горько от страданий Сиону.

Ворагі сталі на чале яго, непрыяцелі яго жывуць бяспечна, Госпад бо яго прыціснуў моцна за многія яго злачынствы. Дзяцей яго вядуць нявольнікамі пад наглядам крыўдзіцеля.

Враги Иерусалима победили, неприятели её торжествуют, потому что Господь наказал её за множество грехов. Без детей Иерусалим осталась. Враги их взяли в плен и увели.

І страціла дачка Сіёна ўсю дастойнасць сваю, кіраўнікі яе — як алені, не знаходзячыя пашы сабе; валакуцца зняможаныя на вачах пераследніка.

Ушла от дочери Сиона красота. Её князья — как олени, не находящие пастбища. Обессиленные, они бежали от тех, кто гнался за ними.

Успомніў Ерузалім дні гора свайго і выгнання, усе каштоўнасці свае, якія меў у даўнасці, пакуль не ўпаў народ яго ў рукі варожыя і ніхто яму не дапамог; бачылі яго ворагі і насміхаліся з загубы яго.

Вспомнила Иерусалим в дни бедствий своих и скитаний о всех драгоценностях своих, какие были у неё в прежние дни. Вспомнила, как её народ захвачен был врагами, и некому было помочь им. Враги смотрели на Иерусалим и, видя разрушение её, смеялись.

Зграшыў цяжка Ерузалім, таму стаўся абрыдлым для ўсіх; усе, хто ганарыліся ім, пагардзілі ім, бо бачылі подласць яго: сам ён, уздыхаючы, павярнуўся назад.

Тяжко согрешила Иерусалим, за то и была она разрушена. Те, кто в прошлом её прославлял, теперь презирают её за то, что, насилуя, увидели её наготу. И, отворачиваясь, стонет Иерусалим.

На краях шатаў яго — бруд, не ўспамінае ён пра будучыню сваю, страшна зняважаны ён, не мае нікога, хто б пацешыў. «Пабач, Госпадзе, гора маё, бо перамогу бярэ вораг».

Подол её стал грязным. О том, что будет с ней, не думала она. Её падение было ужасным, и некому было помочь ей. Она говорила: "Господи, смотри, как больно мне! Смотри на торжество врага моего!"

Вораг працягнуў руку сваю на ўсе яго каштоўнасці, а ён глядзеў на паганаў, як уварваліся ў святыню яго, хоць забараніў Ты ім уваходзіць на сход Твой.

Враг руку протянул свою, и всё, что было ценного, у неё забрал. Видела она чужеземцев, которые входили в храм её, тех, Господи, кому Ты запретил в собрание вступать Твоё.

Увесь народ яго стогне, шукаючы хлеба, на ежу выдалі каштоўнасці свае, каб ажывіць душу: «Зірні, Госпадзе, і ўзваж, бо стаўся я нікчэмны!

В поисках хлеба народ Иерусалима стонет. Он ценности свои за пищу отдаёт, чтобы в живых остаться. Город говорит: "Взгляни на меня, Господи! Посмотри, как я унижен.

О вы ўсе, што ідзяце дарогаю, прыгледзьцеся і пабачце, ці ёсць пакута, як мая пакута, якую прыгатаваў мне, якою прыціснуў мяне Госпад у дзень, калі ўзгарэўся гнеў Яго.

Всем вам, проходящим мимо, вам нет до этого дела! Но оглянитесь и посмотрите, есть ли боль, подобная моей? Есть ли страдание, подобное тому, какое в наказание Господь послал мне в день великого гнева Своего?

З гары агонь саслаў Ён, запусціў яго ў косці мае; раскінуў сець на ногі мае, павярнуў Ён мяне назад: пакінуў мяне адзінокага, апанаванага тугой увесь дзень.

Господь послал сверху огонь, который в кости мои вошёл. Он сеть для ног моих раскинул и опрокинул меня, опустошил меня, чтоб каждый день уходили силы мои.

Сачыў Ён за маімі злачынствамі, рукой Яго згорнуты яны ды ўскладзены на шыю маю, аслабіў Ён сілу маю. Аддаў мяне Госпад у руку, з якой не змагу ніяк падняцца.

Руками Господа грехи мои связаны были в ярмо, Господа ярмо на шею мою надето. Господь ослабил силы мои. Он отдал меня в руки людей, которым сопротивляться не могла я.

Выдаліў спасярод мяне Госпад усіх волатаў маіх, зборышча прызваў супраць мяне, каб знішчыць юнакоў маіх, як вінатокам, стаптаў Госпад дзеву, дачку Юды.

Отверг Господь всех моих сильных воинов, которые были в городе. Затем против меня собрал Он войско, чтобы юных воинов моих убить. Виноград Господь в давильном прессе истоптал, В прессе, принадлежавшем деве, дочери Иуды.

Таму я і плачу, ды вока маё цячэ слязой, бо далёкім ад мяне стаўся Суцяшальнік, Той, Хто ажыўляе душу маю; сыны мае прапалі, бо перамог вораг».

Поэтому рыдаю я. И переполнены глаза мои слезами. Нет никого, кто бы меня утешил и дух мой оживил. Дети мои разорены, потому что враг победил".

Распасцёр Сіён рукі свае — няма каму яго суцяшаць, Госпад даў загад супраць Якуба, ворагі яго акружылі, стаўся Ерузалім, як спаганены нячыстасцю між імі.

Сион простёрла руки свои, но некому было её утешить. Господь врагам приказал окружить Иакова. И стала мерзостью Иерусалим средь них.

«Справядлівы ёсць Госпад, бо супрацівіўся я слову вуснаў Яго. Слухайце, малю, усенькія народы, ды паглядзіце на боль мой: дзяўчаты мае і юнакі мае пайшлі ў няволю.

Теперь Иерусалим говорит: "Я Господа отказывалась слушать. И прав Он, делая всё это. Так слушайте же, все народы! Смотрите на мои страдания! Девушки мои и юноши в плену.

Клікаў я прыяцеляў сваіх, але яны мяне падманулі, святары мае і старэйшыны мае прапалі ў горадзе, бо шукалі харчоў сабе, каб ажывіць душу сваю.

Любовников своих зову, но они обманули меня. Умерли мои священники и старцы в городе. Они искали себе пищу, чтобы от голода не умереть.

Зірні, Госпадзе, бо я пакутую; трасецца нутро маё, сціскаецца сэрца маё ўва мне, бо я быў надзвычай праціўны Табе, на дварэ пагражае мне меч, а дома — смерць.

Смотри же, Господи, как я страдаю! И внутренности мои в муках! И сердце будто перевёрнуто во мне! Всё это потому, что я была упряма! Детей моих меч убивал на улицах. В домах — одна лишь смерть.

Паслухай, як я ўздыхаю, — ды няма каму мяне пацешыць; усе ворагі мае, пачуўшы аб няшчасці маім, цешацца, бо Ты гэта зрабіў. Прывядзі той дзень, які Ты прадказаў, каб сталіся яны падобнымі да мяне.

Услышь меня, как я стенаю! И некому мне помочь. Враги мои о бедствиях моих узнали и радуются тому, что сделал Ты со мной. Ты говорил, что будет время наказания. Ты говорил, что Ты врагов моих накажешь. Так сделай же, как говорил Ты. Пусть станут мне подобны мои враги!

Няхай уся іх ліхота выйдзе перад аблічча Тваё, і ім зрабі так, як мне зрабіў дзеля ўсялякіх злачынстваў маіх; вялікія бо стагнанні мае і сэрца маё сумуе».

Смотри, как они злобны. Поступи с ними так, как поступил со мной за все мои грехи, ибо тяжки стоны мои, и сердце моё ослабело".

« 52 глава 2 глава »