2 Царств 1 глава

Вторая книга Царств
Библейской Лиги ERV → Пераклад Антонія Бокуна

Разгромив амаликитян, Давид вернулся в Секелаг и пробыл там два дня. Это случилось вскоре после того, как был убит Саул.

І сталася пасьля сьмерці Саўла, што Давід вярнуўся пасьля перамогі над Амалекам і спыніўся на два дні ў Цыклягу.

На третий день из лагеря Саула пришёл молодой солдат. Одежда на нём была разорвана, а голова посыпана пылью в знак глубокой скорби. Придя к Давиду, он поклонился ему до самой земли.

І сталася на трэці дзень, вось, чалавек прыйшоў з табару, з [атачэньня] Саўла, у падзёртым адзеньні і з пасыпанай зямлёй галавой. І прыйшоў ён да Давіда, і ўпаў на зямлю, і пакланіўся.

Давид спросил его: «Откуда ты пришёл?» Человек ответил: «Я убежал из израильского лагеря».

І сказаў яму Давід: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён сказаў яму: «Я ўцёк з табару Ізраіля».

Давид спросил: «Что там произошло? Расскажи мне». Тогда человек ответил: «Народ наш бежал с поля сражения. Многие убиты, и Саул и сын его Ионафан тоже мертвы».

І сказаў яму Давід: «Што сталася? Распавядзі мне». Ён сказаў: «Людзі паўцякалі з месца бою, і шмат народу загінула, таксама Саўл і Ёнатан, сын ягоны, загінулі».

Давид спросил юношу, который рассказывал ему об этом: «Откуда ты знаешь, что Саул и его сын Ионафан мертвы?»

І сказаў Давід юнаку, які яму расказваў [вестку]: «Адкуль ты ведаеш, што загінуў Саўл і Ёнатан, сын ягоны?»

И юноша ответил: «Я случайно оказался на Гелвуйской горе и увидел Саула, опирающегося на своё копьё, а колесница и всадники настигали его.

І сказаў юнак, які расказваў яму [вестку]: «Я ўзыйшоў на гару Гільбоа, і вось, Саўл ляжаў прабіты дзідай сваёй, і вось, коньнікі і калясьніцы даганялі яго.

Он оглянулся назад и, увидев меня, позвал, а я ответил ему.

І ён аглянуўся, і ўбачыў мяне, і паклікаў мяне. І я сказаў: “Вось я”.

Саул спросил: „Кто ты?” И я ответил ему, что я — амаликитянин.

І ён сказаў мне: “Хто ты?” Я сказаў яму: “Я — з Амалека”.

Тогда Саул сказал мне: „Подойди и убей меня! Я в смертельных муках, но всё ещё жив”.

І ён сказаў мне: “Падыйдзі да мяне, і забі мяне, бо туга сьмяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ў-ва мне”.

Поэтому я подошёл и убил его, так как знал, что он тяжело ранен и не сможет выжить. Затем я взял корону с его головы и браслет и принёс их сюда, мой господин».

Я падыйшоў да яго і забіў яго, бо ведаў, што ня будзе ён жыць пасьля падзеньня свайго, і ўзяў я вянок з галавы ягонай і нараменьнік, які на рамёнах ягоных, і прынёс іх гаспадару майму».

Тогда Давид и все люди, бывшие с ним, разорвали на себе одежды, чтобы выразить свою печаль.

І схапіўся Давід за шаты свае, і разьдзёр іх, і [так зрабілі] ўсе людзі, якія [былі] з ім.

Они рыдали, плакали и постились до захода солнца о Сауле и о сыне его Ионафане, о народе Господнем и об Израиле, так как пали они от меча.

І галасілі яны, і плакалі, і посьцілі аж да вечара дзеля Саўла і дзеля Ёнатана, сына ягонага, і дзеля народу ГОСПАДА, і дзеля дому Ізраіля, якія пагінулі ад мяча.

Затем Давид сказал юноше, который рассказал ему о смерти Саула: «Откуда ты?» Юноша ответил: «Я амаликитянин, сын чужеземца».

І сказаў Давід юнаку, які [пра гэта] паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын прыхадня Амалекца».

Тогда Давид сказал ему: «Как не побоялся ты поднять руку, чтобы убить помазанника Господа?»

І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку тваю і забіць памазанца ГОСПАДАВАГА?»

Затем Давид призвал одного из молодых слуг и приказал ему убить амаликитянина,

І паклікаў Давід аднаго з юнакоў, і сказаў: «Падыйдзі і забі яго». І той забіў яго, і ён памёр.

и тот убил его. И сказал Давид амаликитянину: «Ты сам виноват в своей смерти. Ты сказал, что убил помазанника Господа, так что твои собственные слова доказывают твою вину».

І сказаў Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьведчылі супраць цябе, кажучы: “Я забіў памазанца ГОСПАДАВАГА”».

Давид пел печальную песнь о Сауле и его сыне Ионафане.

І аплакваў Давід Саўла і Ёнатана, сына ягонага, гэтым жалобным сьпевам,

Он велел своим людям научить народ Иудеи этой песне, которая называется «Поклон». Она записана в книге «Ясара».

і загадаў навучыць яму сыноў Юды, і ён быў запісаны ў Кнізе Справядлівага, [і сказаў]:

«Краса твоя, Израиль, повержена на высотах твоих! О, как пали эти герои!

«Слаўныя твае, Ізраілю, загінулі на ўзгорках тваіх. Як жа маглі загінуць такія волаты?!

Не рассказывайте об этом в Гефе, не объявляйте на улицах Аскалона. Чтоб не радовались города филистимские, чтоб не торжествовали народы чужеземные.

Не расказвайце [гэтага] ў Гаце, не абвяшчайце на вуліцах Ашкелёну, каб ня цешыліся [з гэтага] дочкі Філістынскія, каб ня радаваліся дочкі неабрэзаных.

О, горы Гелвуйские! Пусть не падает на вас ни роса, ни дождь, и не будет полей, приносящих урожай. Так как щит героев заржавел там, не был помазан маслом щит Саула.

Горы Гільбоа! Няхай [ня будзе] на вас ані расы, ані дажджу, ані палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт волатаў, шчыт Саўла ня быў памазаны алеем.

Лук Ионафана отнял жизни многих, меч Саула принёс смерть врагу! Они пролили кровь тех, кто мёртв сейчас, пронзили плоть могучих воинов.

Без крыві забітых, бяз тлушчу волатаў лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.

Саул и Ионафан нам были дороги! В жизни своей они друг друга любили и в согласии были. И даже смерть не разлучила их! Быстрее орлов, сильнее львов они были.

Саўла і Ёнатана, якія любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, сьмерць таксама не разлучыла. Хутчэйшыя за арлоў і дужэйшыя за ільвоў яны [былі].

О, дочери Израиля, плачьте о Сауле, который одевал вас в пурпурные одежды и золотом одежду вашу украшал.

Дочкі Ізраіля, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у кармазын з упрыгожваньнямі, які ўскладаў аздобы залатыя на шаты вашыя.

Как пали сильные в битве! Ионафан лежит убитый на высотах Гелвуйских.

Як жа маглі загінуць у баі такія волаты! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.

Скорблю я о тебе, брат мой Ионафан! Ты очень дорог был мне. Меня любил ты неописуемой любовью, которая сильнее любви женщины.

Цяжка мне, бо [няма цябе], браце мой Ёнатан! Ты быў вельмі дарагі для мяне. Любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.

В битве погибли славные герои, их оружие утеряно бесследно».

Як маглі загінуць такія волаты? Загінула зброя баявая!»

« 31 глава 2 глава »