Пераклад Антонія Бокуна
1 І скончыў Давід размову з Саўлам, і душа Ёнатана прыхілілася да душы Давіда, і палюбіў яго Ёнатан, як душу сваю.
2 І з таго дня ўзяў яго Саўл да сябе, і ня даў яму вярнуцца ў дом бацькі свайго.
3 І заключыў Ёнатан запавет з Давідам, бо палюбіў ён яго як душу сваю.
4 І зьняў з сябе Ёнатан шату, якая [была] на ім, і даў яе Давіду, і астатняе адзеньне сваё, і нават меч, лук і пояс свой.
5 І хадзіў Давід усюды, куды пасылаў яго Саўл, і ўсюды меў посьпех. І паставіў яго Саўл начальнікам над ваярамі, і ён быў добрым у вачах усяго народу, а таксама ў вачах слугаў Саўла.
6 І, калі ішлі [ваяры], калі вяртаўся Давід, перамогшы Філістынцаў, выходзілі жанчыны з песьнямі і танцамі, з бубнамі і гусьлямі насустрач валадару Саўлу.
7 І танчылі жанчыны, і сьпявалі, паўтараючы: «Пабіў Саўл тысячы, а Давід — дзясяткі тысячаў».
8 І вельмі ўзлаваўся Саўл, і кепскімі былі ў вачах ягоных словы гэтыя, і ён сказаў: «Давіду даюць дзясяткі тысячаў, а мне даюць толькі тысячы; яму толькі валадараньня не хапае».
9 Ад таго дня глядзеў Саўл на Давіда крывым вокам.
10 А на другі дзень апанаваў Саўла ліхі дух, [спасланы] Богам, і ён шалеў у доме сваім. І Давід як штодзень граў на гусьлях, а Саўл трымаў дзіду ў руцэ.
11 І кінуў Саўл дзіду рукою сваёй, і сказаў: «Прыб’ю Давіда да сьцяны». Але Давід ухіліўся, і было так два разы.
12 І баяўся Саўл Давіда, бо ГОСПАД быў з ім, а ад Саўла адвярнуўся.
13 І адсунуў Саўл яго ад сябе, і прызначыў яго тысячнікам, і ён выходзіў [на вайну] і хадзіў перад абліччам народу.
14 І на ўсіх шляхах сваіх меў Давід посьпех, і ГОСПАД [быў] з ім.
15 І ўбачыў Саўл, што [Давіду] ўсё ідзе пасьпяхова, і меў страх перад ім.
16 А ўвесь Ізраіль і Юда любілі Давіда, бо ён выходзіў [на вайну] і хадзіў перад абліччам іхнім.
17 І сказаў Саўл Давіду: «Вось старэйшая дачка мая Мэраб. Я дам яе табе за жонку, але будзь у мяне мужным [чалавекам] і вядзі войны ГОСПАДА». А Саўл казаў [сабе]: «Не мая рука будзе супраць яго, але будзе супраць яго рука Філістынцаў».
18 І сказаў Давід Саўлу: «Хто я і якое жыцьцё маё, або якая сям’я бацькі майго ў Ізраілі, каб быць мне зяцем валадара?»
19 Але калі наблізіўся час аддаць за Давіда Мэраб, дачку Саўла, яна была аддадзена за жонку Адрыэлю з Мэхолы.
20 І [другая] дачка Саўла, Міхаль, пакахала Давіда. І паведамілі пра гэта Саўлу, і была гэтая справа слушная ў вачах ягоных.
21 І сказаў Саўл: «Аддам яму яе, і будзе яна для яго пасткаю, і будзе супраць яго рука Філістынцаў». І другі раз сказаў Саўл Давіду: «Сёньня будзеш зяцем маім».
22 І загадаў Саўл слугам сваім: «Пагаварыце з Давідам паціху, кажучы: “Вось, ты падабаешся валадару, і ўсе слугі ягоныя любяць цябе, дык будзь зяцем валадара”».
23 І гаварылі гэтыя словы слугі Саўла ў вушы Давіду, і Давід сказаў: «Ці ж не малая гэта рэч у вачах вашых, каб я стаў зяцем валадару? Я ж чалавек бедны і нязначны».
24 І паведамілі гэта слугі Саўлу, кажучы, якія словы казаў Давід.
25 І сказаў Саўл: «Так скажыце Давіду: “Валадар не патрабуе ніякай платы за нявесту, але толькі сто скуравінак Філістынскіх, каб адпомсьціць ворагам валадара”». Бо думаў Саўл гэтак выдаць Давіда ў рукі Філістынцаў.
26 І паведамілі слугі валадара Давіду словы гэтыя, і была слушная справа гэтая ў вачах Давіда, каб стаць зяцем валадара.
27 Яшчэ ня скончыліся прызначаныя дні, а Давід устаў і пайшоў з ваярамі сваімі, і забіў дзьвесьце Філістынцаў, і прынёс Давід скуравінкі іхнія, і адлічыў іх валадару, каб быць зяцем валадара. І аддаў Саўл дачку сваю Міхаль за жонку яму.
28 І ўбачыў Саўл, і зразумеў, што ГОСПАД з Давідам, а Міхаль, дачка Саўла, кахае яго.
29 І тым больш пачаў Саўл баяцца Давіда, і стаўся Саўл ворагам Давіду ў-ва ўсе дні.
30 А валадары Філістынцаў выходзілі [ваяваць], але колькі разоў нападалі яны, Давід меў посьпех большы, чым слугі Саўла, і вельмі слаўным сталася імя ягонае.
Толковая Библия Лопухина
Народное расположение к Давиду. Подозрительность Саула. Тайная вражда Саула против Давида.
1Цар 18:3. Ионафан же заключил с Давидом союз, ибо полюбил его, как свою душу.
«Союз» дружбы.
1Цар 18:10. И было на другой день: напал злой дух от Бога на Саула, и он бесновался в доме своем, а Давид играл рукою своею на струнах, как и в другие дни; в руке у Саула было копье.
Музыка Давида потеряла для Саула, по-видимому, всякое очарование. Вид предполагаемого претендента на его престол вызывал в Сауле необузданное бешенство.
1Цар 18:11. И бросил Саул копье, подумав: пригвожду Давида к стене; но Давид два раза уклонился от него.
Надобно полагать, что Саул действовал здесь не совсем бессознательно, потому что вскоре затем он начал хладнокровно придумывать другие, более благовидные, способы погубить Давида.
1Цар 18:12. И стал бояться Саул Давида, потому что Господь был с ним, а от Саула отступил.
1Цар 18:13. И удалил его Саул от себя и поставил его у себя тысяченачальником, и он выходил и входил пред народом.
1Цар 18:14. И Давид во всех делах своих поступал благоразумно, и Господь был с ним.
1Цар 18:15. И Саул видел, что он очень благоразумен, и боялся его.
1Цар 18:16. А весь Израиль и Иуда любили Давида, ибо он выходил и входил пред ними.
Явная благоуспешность Давида во всем, его неотразимое обаяние на окружающих внушали болезненно-подозрительному царю нечто вроде суеверного страха к личности своего предполагаемого врага.
1Цар 18:17. И сказал Саул Давиду: вот старшая дочь моя, Мерова; я дам ее тебе в жену, только будь у меня храбрым и веди войны Господни. Ибо Саул думал: пусть не моя рука будет на нем, но рука Филистимлян будет на нем.
Очевидно, Саул еще не решался открыто выступить против юного народного героя.
1Цар 18:21. Саул думал: отдам ее за него, и она будет ему сетью, и рука Филистимлян будет на нем. И сказал Саул Давиду: чрез другую ты породнишься ныне со мною.
«Она будет ему сетью»: см. ст. 25.
1Цар 18:25. И сказал Саул: так скажите Давиду: царь не хочет вена, кроме ста краеобрезаний Филистимских, в отмщение врагам царя. Ибо Саул имел в мыслях погубить Давида руками Филистимлян.
«Вено» — брачный дар жениха за невесту, определявшийся в своем объеме, между прочим, и важностью социального положения невесты. Вено за дочь царя не могло быть малозначительным.
«Краеобрезание» — обрезание крайней плоти.
1Цар 18:26. И пересказали слуги его Давиду эти слова, и понравилось Давиду сделаться зятем царя.
Чувства Мелхолы и Давида, очевидно, были взаимными.
1Цар 18:27. Еще не прошли назначенные дни, как Давид встал и пошел сам и люди его с ним, и убил двести человек Филистимлян, и принес Давид краеобрезания их, и представил их в полном количестве царю, чтобы сделаться зятем царя. И выдал Саул за него Мелхолу, дочь свою, в замужество.
«Еще не прошли назначенные» для выступления в поход дни.
1Цар 18:28. И увидел Саул и узнал, что Господь с Давидом [и весь Израиль любит его,] и что Мелхола, дочь Саула, любила Давида.
1Цар 18:29. И стал Саул еще больше бояться Давида и сделался врагом его на всю жизнь.
1Цар 18:30. И когда вожди Филистимские вышли на войну, Давид, с самого выхода их, действовал благоразумнее всех слуг Сауловых, и весьма прославилось имя его.
Заключив брак между Мелхолой и Давидом, Саул «попал, так сказать, в сети, расставленные им самим. Сделавши Давида своим зятем, он понял, что Давид стал теперь несравненно опаснее для него, так как сделался членом его царского дома» (Я. Богородский, «Еврейские цари», с. 90).