Да гэбрэеў 9 глава — Пераклад П. Татарыновіча → Комментарии Скоуфилда

Да гэбрэеў 9 глава

Ліст св. Паўла апостала да гэбрэеў
Пераклад П. Татарыновіча → Комментарии Скоуфилда

¹ Праўду кажучы, то і першы запавет (сьвятарства) быў не без уставаў адносна багаслужбы й сьвятыні зямное,

² першатвор у палатцы (tabernakulum) шчэ на пустыні, і ў ім ужо быў сьвечнік і стол і хлябы пакладные: гэта звалася «Святое».

³ А за другою заслонаю — ўласьцівае tabernakulum Святое Святых,

⁴ меўшае залатую кадзільніцу і арку (кораб) запавету, з усіх бакоў абложаны золатам, а ў ім шчыразалатая судзіна з маннаю ды паліцай Аарона, што калісь была расьцьвіла, а такжа табліцы запавету.

⁵ Над аркаю-ж Хэрубіны хвалы з разгорнутымі крыльлямі ацянялі благальню, аб чым цяпер няма патрэбы дакладней гаварыць.

⁶ І калі ось гэтак было ўладжана ў першае месца Святое ўваходзілі абыдна сьвятары выконваючые службу Божую.

⁷ А да Святога Святых увайходзіў толькі адзін раз у год архісьвятар, і то не без крыві, якую ахвяроўваў за свае і людзкіе пахібы.

⁸ Праз тое бо, зазначаў Дух Святы, пакуль стаіць першае tabernakulum, дарога да сьвятасьці яшчэ не адкрыта.

⁹ А было гэта падабенства да нашых часаў, паказваючае, што дары й ахвяры, якія ахвяроўваюцца, ня могуць зрабіць дасканалым ў сумленні таго, хто выконвае службу Божую.

¹⁰ Што гэта ёсьць загады цялесные датычна страваў і напіткаў ды розных абмыванняў, устаноўленых да пары адмены іх.

¹¹ Але Хрыстус стаўся Усесьветарам дабра будучага праз вышэйшае й дасканалейшае taberbakulum, ня рукою ўтворанае, г.зн. сьвятыняй ня з гэтага сьвету,

¹² ды не праз кроў казлоў і цялят, але праз уласную кроў увайшоў раз назаўсёды ў сьвятыню, даканаўшы вечнае адкупленне.

¹³ Бо калі кроў валоў і казлоў ды попел з ялавіцы пакрапіўшые нячыстых ачышчалі і усьвячвалі,

¹⁴ то на колькіж болей кроў Хрыстуса, які Духам вечным прынёс сябе самога Богу прачыстым, ачысьціць наша сумленне ад мяртвых дзел, каб служылі Богу жывому!

¹⁵ Дзеля гэтагаж ён і ёсьць пасярэднікам Новага Запавету, каб праз ахвяраваную сьмерць для адкуплення праступстваў, дакананых за Першага Запавету, выбраные атрымалі абяцанае спадкаемства вечнае.

¹⁶ Бо дзе ёсьць тэстамэнт, там мусіць наступіць сьмерць тэстатара,

¹⁷ тэстамэнт бо ўходзіць у сілу з хвілінаю сьмерці, інакш ня мае значэння, пакуль жыве тэстатар.

¹⁸ Таму і першы не без крыві быў замацаваны.

¹⁹ Бо і Майжэш, па аглашэнні цэламу народу ўсіх сваіх уставаў Законам, узяў кроў цялят і казьлят зьмяшаную з вадою, шкарлятнай воўнай і гіззопам ды, пакрапіўшы самую кнігу, пакрапіў і ўвесь народ,

²⁰ кажучы: «Гэта ёсьць кроў Запавету, які паслаў вам Бог» (Выйсьць. 24:8).

²¹ такжасама акрапіў і tabernakulum (намёт сьвятыні) і ўсё служэбнае судзьдзё.

²² І амаль усё водле Права ачышчаецца крывёю, а без праліцьця крыві няма адпушчэння.

²³ Калі восьжа трэба гэткім чынам ачышчаць тое, што было толькі сымбалем нябеснага, дык самае нябеснае вымагала без параўнання вышэйшых ахвяр.

²⁴ Бо Хрыстус не ўвайшоў да тае сьвятыні, збудаванае рукамі, быўшай толькі вобразам праўдзівай, але да самага неба, каб ставіцца за нас прад абліччам Ьожым.

²⁵ Не ўвайшоў тож, каб ня раз меў ахвяроўваць самога сябе, як архісьвятар, што раз-у-год увайходзіць у Святое-Святых з крывёю не сваёю.

²⁶ Інакш бо мусеўбы ён сукротна цярпець ад пачатку сьвету. Але ён цяпер, на канцы вякоў, зьявіўся раз для паканання граху праз ахвяраванне сябе.

²⁷ А як людзям пастаноўлена раз умерці, а потым суд,

²⁸ гэтак і Хрыстус: раз прынёсшы сябе ў ахвяру, каб панесьці грахі многіх, другі раз без граху ўкажацца тым, што чакаюць яго для збаўлення.

Комментарии Скоуфилда

²⁷ Смерть (физическая). Краткое пояснение:
1) Физическая смерть является последствием греха (Быт 3:19), и универсальность ее подтверждается универсальностью греха (Рим 5:12−14).
2) Физическая смерть затрагивает только тело и не ведет ни к прекращению жизни, ни к умерщвлению сознания (Авв 2:5, примеч.; Лк 16:23, примеч.; Откр 6:9−10).
3) Всякая физическая смерть оканчивается воскресением тела. См. «Воскресение» (Иов 19:25; 1Кор 15:52, примеч.).
4) Поскольку физическая смерть есть последствие греха, то для искупленных она не является неизбежной (Быт 5:24; 1Кор 15:51−52; 1Фес 4:15−17).
5) В физической смерти верующего есть специфическая особенность: его тело может быть в любой момент «пробуждено», поэтому она называется «сном» (Флп 3:20−21; 1Фес 4:14−18).
6) Душа и дух живут, несмотря на смерть тела, называемого в Писании хижиной, в которой обитает наше «я», и которой можно «совлечься» (2Кор 5:1−8; ср. 1Кор 15:42−44; 2Пет 1:13−15).
7) Верующий по смерти «облекается в небесное свое жилище», в ожидании воскресения этой «земной хижины», и сразу же попадает в присутствие Господа (2Кор 5:1−8; Флп 1:23; Лк 23:43). О смерти же Христа смотрите Мф 27:50, примеч.